بریده‌هایی از کتاب بهشت رابطه؛ در جستجوی دیگریِ معجزه‌گر

تمام روابط با جدایی آغاز می‌شوند و با جدایی پایان می‌یابند.

هیچ فرهنگ عامه‌ای به اندازهٔ فرهنگ آمریکایی قرن بیست و یکم، بر اساس عشق رُمانتیک بنا نشده است، بنابراین هیچ فرهنگی به اندازهٔ فرهنگ آمریکایی بر پایه‌ای متزلزل بنا نشده است. پس، یک نتیجه‌گیری منطقی این است که هیچ فرهنگی به اندازهٔ فرهنگ آمریکایی که تأییدش را در فرافکنی، توهم و فروپاشیِ توهم جستجو می‌کند، مستعد احساس سرخوردگی و ناکامی نیست.

هیچ زندانی به اندازهٔ زندانی که فرد نسبت به آن ناخودآگاه است محدودکننده نیست.

دو قرن پیش "کانت" هشدار داد که شخص هرگز نمی‌تواند چیز درون خودش را بداند، یعنی هرگز نمی‌تواند ماهیت اساسی واقعیت بیرونی را بداند و فقط می‌تواند کارکردهای شخصی تجربهٔ روانی را داشته باشد. به تعبیر غایت‌شناسی، ما احتمالاً فقط تجربهٔ خودمان را تجربه می‌کنیم.

باید از خود بپرسیم: «چه چیزی می‌خواهد از طریق من در این دنیا تجلی یابد؟» این سوال فراخوانی است برای انجام وظیفه

ماهیت همه روابط ما از روابط آغازین ما نشأت می‌گیرد، روابطی که آن را درونی کرده و به عنوان یک رابطه ناخودآگاه پدیده‌شناختی با خودمان تجربه می‌کنیم. و از همین "رابطه با خودمان" است که عمق، شالوده و دستور کار تمام روابط دیگر گرفته می‌شود.

سخت‌ترین وظیفه انسان پرداخت وظیفه پاسخگویی به فراخوانِ گام نهادن به ورای آن‌چه تصور می‌کنیم هستیم و تامل بر الگوهایی که ناخودآگاه و بدون اختیار ما بر روان‌مان حاکمند.

گریختن از زخم و آسیب در این جهان غیرممکن است؛

شاید مهم‌تر از آن این باشد که انسان‌ها در سطحی عمیق‌تر و ظریف‌تر بیشتر عمرشان را در بستر یک رابطه از دست داده، زندگی می‌کنند. اغلب افراد عمده سفر زندگی‌شان را در حالی سپری می‌کنند که از یک رابطه از دست رفته با خود متعالی‌شان رنج می‌برند. ما زندگی‌مان را در حال قهر و بیگانگی سپری می‌کنیم؛ قهر با دیگران، قهر با اسطوره‌ها، و بدتر از همه قهر با خودمان.

تمام روابط با جدایی آغاز می‌شوند و با جدایی پایان می‌یابند. ما در حالی سفر زندگی را آغاز می‌کنیم که از طریق شبکه خونی با مادرمان و در نتیجه، با نبض و ضرب‌آهنگ کائنات متصل هستیم. سپس از مادرمان بریده می‌شویم و بدین ترتیب برای همیشه از کائنات جدا می‌شویم. سپس از طریق جدایی‌ای که آن را "مرگ" می‌نامیم، دفتر تمام روابط زندگی‌مان را می‌بندیم. این میهمان ناخواندهٔ نازیبا حتی بخشی از مراسم ازدواج است که به زوجین یادآوری می‌کند که آن‌ها با سوگند وفاداری ناچاراً از دست دادن را نیز می‌پذیرند و خود را به آن متعهد می‌دانند.