بریده‌هایی از کتاب دختری در جنگ

موسیقی مانند دسر است. بدون آن هم می‌شد سر کرد، اما شاید دیگر زندگی لطفی نداشته باشد.

اثبات گناهکار بودن یک طرف، دلیل بر بی‌گناهی طرف مقابل نیست.

حرف زدن در مورد جنگ هیچ شباهتی به زندگی تو دوران جنگ نداره

موسیقی مانند دسر است. بدون آن هم می‌شد سر کرد، اما شاید دیگر زندگی لطفی نداشته باشد

موسیقی مانند دسر است. بدون آن هم می‌شد سر کرد، اما شاید دیگر زندگی لطفی نداشته باشد.

بزرگسالی، بیش از آن‌که فهم و بینش آدمی را افزایش دهد، فقط موجب گیجی و سردرگمی می‌شد.

بعضیا می‌گن خشونت تو منطقۀ بالکان از نسلی به نسل بعد، به ارث می‌رسه. می‌گن ما باید هر پنجاه سال یه بار با هم بجنگیم

فرقی نداشت در مورد چه چیزی با یکدیگر حرف بزنیم، اما یک قدرت جادویی در جریان گفتگو با پدرم نهفته بود که حالم را خوب می‌کرد.

موسیقی مانند دسر است. بدون آن هم می‌شد سر کرد، اما شاید دیگر زندگی لطفی نداشته باشد.

یکی از مزیت‌های جنگ در عصر مدرن این بود که ما قادر بودیم خرابی و انهدام کشورمان را از صفحۀ تلویزیون شاهد باشیم.

یک‌بار شنیدم که می‌گوید موسیقی مانند دسر است. بدون آن هم می‌شد سر کرد، اما شاید دیگر زندگی لطفی نداشته باشد.

در اوج دوران کمونیسم، پوشیدن جین نماد نوعی شورش و طغیان و گرایش به آمریکا محسوب می‌شد.

دلم می‌خواست بیشتر بدانم. این‌که ریش داشتن چه ارتباطی با ناراحت بودن دارد،

«نگرانی اصلاً یه چیز غیرعقلانیه. هیچ‌کس نمی‌تونه آگاهانه تصمیم بگیره که نگران چیزی باشه»

«جنگ یک نوع انتخاب نیست. فقط کنشی است برای زنده ماندن. برای باقی ماندن در یک کشور»

از همان کلاس اول زبان انگلیسی یاد می‌گرفتم اما همیشه فکر می‌کردم که زبان خیلی سختی است. انگار که کل دستور زبانش روی هوا بنا شده بود. حتی هنوز هم برای فهم درست انگلیسی، باید کلی تمرکز کنم.

خودم هم می‌دانستم دست آخر، اثبات گناهکار بودن یک طرف، دلیل بر بی‌گناهی طرف مقابل نیست.

وقتی مردم می‌گویند از گشنگی در شرف مرگ هستند، ناراحت می‌شوم. اما وقتی کسی در دانشگاه، با آن بوفۀ بیست‌وچهارساعته‌اش این حرف را می‌زند، واقعاً کفری می‌شوم.

یکی از مزیت‌های جنگ در عصر مدرن این بود که ما قادر بودیم خرابی و انهدام کشورمان را از صفحۀ تلویزیون شاهد باشیم.

. در کرواسی، دیدن زنان نیمه‌برهنه روی جلد مجلات یا کنار ساحل چیزی عادی بود، اما در آن منطقه از آمریکا، برهنگی امری شرم‌آور تلقی می‌شد. در زاگرب، حتی در ساعات تاریکی، دوان‌دوان از خیابان‌ها می‌گذشتم و برای بزرگ‌ترها سیگار و مشروب می‌خریدم. در گاردن‌ویل، بزرگ‌ترها ترسی ابدی از بچه‌دزدی را در ذهن بچه‌ها می‌کاشتند. همین هم باعث شده بود هیچ‌وقت خیلی از خانه دور نشوم.