بریده‌هایی از کتاب آنٰ‌چه اتفاق افتاد

«پرونده سیاست خارجی آمریکا را در هر جا که باز کنیم وضع را به همین قرار می‌بینیم. اول زبان‌آوری و سخنان فریبنده و اندکی اقدام ترقی‌خواهانه و بعد اغلب رفتاری مزورانه و مرتجعانه»(لئوهیوبرمن ۱۳۹۳؛ ۴۸۰

جان‌فشانی‌های طولانی‌مدت دل را سنگ می‌کند.

چگونه تصمیم بگیرد به‌نظر چه کسی اهمیت ندهد و نظر چه کسی را بی‌سروصدا نادیده بگیرد، چگونه به خودش ایمان داشته باشد حتی وقتی دیگران ندارند.

هرگز تسلیم نشو، هیج حسی همیشگی نیست.

«تسلیم نشوید. این کشور ارزش جنگیدن دارد.»

این‌حال حتی یک زن هم در تاریخ در ذهنم ندارم که ماجراهایی برای گفتن نداشته باشد، حتی یک نفر. محض اطلاعتان باید بگویم، خرد شدن خیلی دردناک است. ممکن است این‌طور به‌نظر برسد که از این‌که اسم وحشتناکی رویم بگذارند یا شرورانه ادایم را دربیاورند اذیت نمی‌شوم، اما این‌طور نیست. عادت‌کرده‌ام به حرف النور روزولت درباهٔ آنچه زنان سیاست‌مدار به آن احتیاج دارند عمل کرده‌ام: پوستی به کلفتی کرگدن. به‌علاوه بی‌شک به لطف پدرومادرم که حتی یک‌بار هم به من نگفتند باید نگران زیباتر بودن یا لاغرتر بودن باشم، همیشه عزت نفسی سالم داشته‌ام. از نظر آن‌ها دقیقاً همان‌طور که بودم فوق‌العاده بودم. نمی‌دانم چه جادویی کردند که باعث شد این همه سال این اعتقاد در سرم باقی بماند ای کاش می‌دانستم، آن‌وقت همهٔ پدرومادرهای دنیا آن حقه را یاد می‌گرفتند. تنها چیزی که می‌دانم این است که خیلی کمتر از زنانی بسیار که می‌شناسم از کمبود اعتمادبه‌نفس رنج برده‌ام. و با این حال... خرد شدن دردناک است.

تیموتی اسنایدر استاد تاریخ دانشگاه ییل در کتابش درباب استبداد: بیست درس از قرن بیستم می‌نویسد «ترک حقیقت، ترک آزادی است. اگر هیچ‌چیز حقیقت نداشته باشد پس کسی نمی‌تواند از حکومت انتقاد کند، چرا که معیاری نیست که بتوان براساس آن چنین کاری کرد. اگر هیچ چیز حقیقت نداشته باشد پس همه‌چیز ظاهری است.»

آمریکایی‌ها در میان گستره‌ای پهناور احساس بیگانگی می‌کردند؛ از رای‌دهندگان سفیدپوست سنتی که از سرعت تغییرات اجتماعی آشفته بودند گرفته تا سیاهپوستانی که حس می‌کردند کشور ارزشی برای زندگی آن‌ها قائل نیست، تا خیال‌پردازان و شهروندان میهن دوست مسلمانی که در سرزمین خودشان احساس یک مزاحم را داشتند. ترامپ ماهرانه نمک بر زخمشان می‌پاشید. اما درمورد خیلی مسائل در اشتباه بود

تنها زمانی که در مناظره با جمعی از کاندیداهای با استعداد جمهوری خواه، پیروز شد البته نه با ایده‌های فوق‌العاده یا استدلال‌های قوی بلکه با حملات زشتی که باعث غافل‌گیری همه می‌شد فهمیدم که او شوخی ندارد.

وقتی ترامپ در سال ۲۰۱۵ عملاً کاندیداتوری خودش را اعلام کرد، گمان کردم مثل دیگر افراد شوخی می‌کند. با آن تفکر اهانت آمیز و خیالیِ طولانی مدتش، دربارهٔ شناسنامهٔ پرزیدنت اوباما تا آن زمان، خودش را از یک آدم رذل و پست فطرتِ جراید کوچه‌بازاری به یک راست‌گرای پست‌فطرت تبدیل کرده بود. چندین دهه بود که به صورت نیمه جدی با سیاست سروکار داشت اما جدی گرفتنش خیلی سخت بود. او مرا یاد پیرمردهایی می‌انداخت که دربارهٔ این‌که چگونه کشور رو به نابودی است یاوه‌سرایی می‌کنند تا مردم به حرف‌هایشان گوش دهند.