بریده‌هایی از کتاب آینه و چند داستان دیگر

ترسناک ترین چیزی که در جهان وجود دارد، خود ما هستیم

به نظر می‌رسید تمام زندگی من حول همین مسئله می‌چرخد که تلاش کنم متوجه شوم زمان مناسب در یک مکالمه برای خداحافظی را دریابم.

ترس بدترین چیزه. دردی که تصور می‌کنم، بدتر از درد واقعیه

برخلاف دوست اولم که خودش را کشت، این دوستانم فرصت نداشتند درک کنند که دارند می‌میرند. مرگ برای آن‌ها درست مانند بالا رفتن از راه پله‌ای بود که قبلاً میلیون‌ها بار از آن بالا رفته بودند و ناگهان متوجه می‌شوند یکی ا ز پله‌ها مفقود شده است.

وقتی به نظر دبوسی رسید با اپرایی که در حال نوشتنش بود به هیچ جایی نمی‌رسه، ماجرا رو این شکلی توصیف کرد: «من روزها رو صرف دنبال کردن هیچی می‌کنم. این یعنی تولید هیچ.»

همه جور اختلالات عصبی وجود داره. حتی اگه علتی مشابه داشته باشن، اما میلیون‌ها علامت متفاوت دارن. درست مثل زمین لرزه می‌مونه. انرژی زیر زمین یکیه، امّا نتایج بسته به این که کجا اتفاق میفته، متفاوته. یک جا ممکنه جزیره‌ای غرق بشه، یک جای دیگر جزیرهٔ جدید شکل بگیره.

شروع به جمع کردن وسایلمان کردیم. به محض اینکه چمدان‌هایمان پر شدند و آن‌ها را کنار تخت گذاشتیم، اتاق ناگهان سرد و بیگانه به نظر رسید. تعطیلات ما به پایان رسیده بود.

زن گفت: «مطمئنم از اون بالا طوری به نظر می‌رسیم که اوقات خیلی خوبی داریم و اینجا داریم آفتاب می‌گیریم و هیچ دغدغه‌ای هم تو دنیا نداریم.» - «حق با شماست.» او گفت: «وقتی اون بالا هستی، خیلی چیزها زیبا به نظر می‌رسن.»

خاطراتش محو شده بودند، امّا هنوز هم آنجا حضور داشتند. همان جایی که همیشه بوده‌اند و با تمام آن وزنی که خاطره‌ها می‌توانند داشته باشند.

تنها چیزی که برای او کاملاً ملموس بود، حس فقدان بود.

به خود گفت: «همه چیز دیگر تمام شده. مهم نیست چقدر تلاش می‌کنم، امّا همه چیز تمام شد.»

عنصری، اندک عجیب در این عدم تنهایی وجود داشت، این واقعیت که او دیگر تنها نبود، باعث شده بود از احتمال دوباره تنها شدن به وحشت بیفتد. این فکر ذهن او را تسخیر کرده بود که اگر دوباره تنها شد، باید چه کند؟

او بیش از آنچه که بخواهد در مورد خودش صحبت کند، از گوش دادن به حرف‌های دیگران لذت می‌برد. به همین دلیل هرکس که او را می‌شناخت، از او خوشش می آمد. درعین حال برایش غیرممکن بود که روابطی با مردم شکل دهد که ورای سطح تعاملات روزمره برود.

سرگرد همه نوع غذا و شیر و لیکور را برای او فراهم می‌کرد، موادی که بدست آوردنشان در آن روزها بسیار دشوار بود. او با خود اندیشید: اصلاً بد نیست، زمان بدی برای زنده ماندن نیست.

با خود اندیشید: هرگز زندگی را درک نمی‌کنم.

او متقاعد شده بود که آنجا می‌میرد. امّا چشم انداز مرگ آنقدرها هم باعث وحشت‌اش نشده بود. لحظه‌ای کوتاه از درد و تمام.

برای لحظه‌ای در مکانی عجیب و مبهم ایستاده بودم. جایی که چیزهایی که می‌دیدم، وجود نداشتند و ندیده‌ها وجود داشتند.

فکر می‌کنم منظورش این بوده چیزی که همه می‌تونن اونو ببینن، چندان هم مهم نیست ... حدس من اینه.

ترسناک ترین چیزی که در جهان وجود دارد، خود ما هستیم، شما چه فکر می‌کنید؟

«آیا مسئلهٔ خاصی اتفاق افتاده؟ راجع به چیزی می‌خواستی با من صحبت کنی؟» گفتم: «نه چیز خاصی نیست. می‌تونیم بعدا راجع بهش صحبت کنیم.» «بله، ما زمان زیادی داریم ...» ده هزار سال، بیست هزار سال و من می‌توانستم صبر کنم.