بریده‌هایی از کتاب همسر پنهانی

«تاتیانا، من هرگز تو را فراموش نخواهم کرد. هرگز. اگر تا حد مرگ در یکی از میدان‌های جنگ زخمی بشوم، قسم می‌خورم نام تو آخرین کلمه بر لبان من و صورت تو، آخرین تصویر در ذهن من باشد.»

ناگهان، هیچ شادمانی‌ای در زندگی‌ای که پیش‌تر آن‌قدر پرشور به نظر می‌رسید، نداشت؛ گویی کرکره‌ای روی پنجره افتاده و همه‌چیز را تیره و بی‌امید کرده بود.

او نگران آخرین نقطه تور، در پراگ، بود چون سال گذشته، حزب کمونیست ۳۸ درصد از آرای مجلس آنجا را به خود اختصاص داده بود. با خودش فکر می‌کرد، مردم چک چه فکری کردند؟ آیا از محاکمه‌های نمایشی شوروی و اعدام‌های جمعی، از زندان‌های سیبری با کار اجباری، از پلیس مخفی که بدون هیچ دلیلی مردم را دستگیر می‌کنند، نشنیده‌اند؟

رزا از نوشتن آن‌ها تعریف می‌کرد و به بذله‌گویی‌های آن‌ها می‌خندید و کاری می‌کرد که حس خوبی درباره خودشان داشته باشند. شاید این کلید موفقیت اجتماعی او بود.

اینکه او آنجا مرده بود، چندشش شد.

وقتی دمیتری به برلین رفت، شهر ارزانی برای زندگی بود، اما در سال ۱۹۲۳، قیمت‌ها افزایش چشمگیری یافتند و دولت تصمیم گرفت این ابَرتوَرم را با چاپ اسکناس بیشتر هدف بگیرد

او بلندتر از آنها فریاد زد: «استدعا می‌کنم آرام باشید، خواهش می‌کنم. فرزندان خانواده سلطنتی به‌شدت بیمار هستند.» یکی از زنان جیغ کشید: «بروند به جهنم. لاقل غذا می‌خورند، اما بچه‌های ما نه.»

مردم او را به خاطر نقشش در همه اشتباهات مربوط به کشور، سرزنش می‌کنند؛ برای کمبود غذا، پیشرفت‌نکردن ما در عقب راندن آلمانی‌ها، برای اعتصاب‌های راه‌آهن... او به خاطر قدرت نفوذش بر مادرت، فخر می‌فروشد و می‌گوید، می‌تواند او را وادار به انجام هر کاری بکند.»

دمیتری چشم‌هایش را چرخاند. این پیشگویی کف‌بین، یعنی اینکه دمیتری می‌توانست بدون حفاظت، به خط مقدم آلمانی‌ها نزدیک شود و تیر نخورد؟ برایش حیرت‌انگیز بود که کسی به باهوشی تاتیانا جذب چرندیات این احضارکننده روح شده باشد.

بعد از این‌همه وقت، حرف‌های محبت‌آمیز تاتیانا هنوز دمیتری را متحیر می‌کرد. مادر و خواهرهای دمیتری او را دوست داشتند، شاید حتی پدرش هم به شیوه از مد افتاده خودش، او را دوست می‌داشت، اما آنها خانواده او بودند و بدیهی بود که دوستش داشته باشند؛ اما تاتیانا دوست‌داشتنِ او را انتخاب کرده بود و دمیتری نمی‌توانست بفهمد چرا. چه چیز خاصی درباره او وجود داشت؟