بریده‌هایی از کتاب مارینا

گذشت زمان ما را عاقل‌تر نمی‌کند، فقط بزدل‌ترمان می‌کند.

«حقارت انسان‌ها، فتیله‌ای است که به دنبال شعله‌ای می‌گردد.»

خیلی ماجراها و خیلی هم به‌سرعت روی داده بود. مغزم قادر نبود آن‌ها را در یک زمان هضم کند.

آدم جاه‌طلب باید با آدم ابله هم‌قافیه شود...

من نحوه‌ای را که زنی هنگام برانداز کردن زن دیگری دارد همیشه مسحورکننده یافته‌ام.

اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

طنین صدایم در اعماق گم شد. بر شنل تاریکی که در اطرافم گسترده بود وقوف یافتم. فقط توالی برق‌ها که از پنجره‌ها نشت می‌کرد، به لحظه‌های گریزان روشن، مانند فلاش دوربین عکاسی، اجازه‌ی وجود می‌داد.

«شکست‌های خاموش آسان‌تر پذیرفته می‌شود.»

گفت: ـ صبر مادر علم است. جواب دادم: ـ و نامادری دیوانگی.

ـ انسان وقتی نداند به کجا می‌رود، هرگز به جایی نمی‌رسد.

آن صبح یکشنبه غرق در مه آبی‌رنگی بود که ریش‌ریش شده بود و رنگ عنبرین سپیده‌دم محجوبی آن را می‌راند.

لشکر شنل‌ها از گنجه‌ها بیرون آمد تا جای بارانی‌های گاباردین نازک پاییزی را بگیرد. آسمان‌های پولادی و تندبادهایی که گوش‌ها را می‌گزید، مالک خیابان‌ها شد.

این ساعت گذران لحظه‌هایی را کامل می‌کرد که برای با هم ماندن باقی مانده بود.

خوب که حساب کنیم، علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟ گفتم: ـ شاید مسأله در علم نباشد، بلکه به کسانی مربوط باشد که در مورد کارکرد آن تصمیم می‌گیرند.

در این شهر جادوشده زمان و خاطره و تاریخ و تخیل، مانند رنگ‌های جعبه‌ی آبرنگی در زیر باران، باهم درمی‌آمیختند.

فقط چیزهایی را به یاد می‌آوریم که هرگز اتفاق نیفتاده‌اند.

زندگی به هر یک از ما لحظه‌های نادری از خوش‌بختی کامل می‌دهد. آن‌ها گاهی روزها هستند، گاهی هفته‌ها. حتی گاهی هم سال‌ها. همه‌چیز به بخت بستگی دارد

پاسخی نداشتم. ترجیح دادم تغییر استراتژی بدهم و دست به حمله بزنم. این چیزی بود که خرمان در درس‌های شطرنج یادم داده بود. استراتژی ابتدایی: انسان وقتی گیر می‌افتد، با تمام توانش فریاد می‌زند و حمله می‌کند.

ما فقط چیزهایی را به یاد می‌آوریم که هرگز اتفاق نیفتاده‌اند...

کسی ارزش دارد که یک سانتیم بیش از دیگران داشته باشد و حاضر باشد آن را به کسانی که بیش از او نیاز دارند بدهد