بریده‌هایی از کتاب مارینا

زندگی به هر یک از ما لحظه‌های نادری از خوش‌بختی کامل می‌دهد. آن‌ها گاهی روزها هستند، گاهی هفته‌ها. حتی گاهی هم سال‌ها

واقعیت دنیا خنده‌دارتر از کارهای پیش‌پاافتاده‌ی دلقک‌ها و رقص‌های خرس‌ها می‌شد

زمان با جسم همان کاری را می‌کند که حماقت با روح، آن را می‌پوساند

علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟

انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند

آژیر ماشین‌های آتش‌نشانی مثل این‌که بابت ناتوانی‌شان اندوهگین باشند، به صدا درآمده بودند.

ینا برایم توجیه می‌کرد: ـ اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

انسان وقتی نداند به کجا می‌رود، هرگز به جایی نمی‌رسد.

«طبیعت کودکی است که با زندگی‌های ما بازی می‌کند. وقتی از اسباب‌بازی‌های شکسته‌اش خسته می‌شود، دورشان می‌اندازد تا بازیچه‌های دیگری را جانشین آن‌ها کند. مسئولیت ما است که آن‌ها را جمع و تعمیر کنیم.»

انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند.

خوب که حساب کنیم، علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟

«شکست‌های خاموش آسان‌تر پذیرفته می‌شود.»

انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند.

صبر مادر علم است. جواب دادم: ـ و نامادری دیوانگی.

اقیانوس زمان خاطره‌هایی را که در آن دفن کرده‌ایم، دیر یا زود، به ما باز می‌گرداند.

«فقط کسانی ناپدید می‌شوند که جای رفتن دارند.»

چنان ساختمان بدنی شکننده‌ای داشت که همان کلمه‌ی میکروب که در شعاع یک کیلومتری ادا می‌شد کافی بود تا او گمان کند دچار عفونت شده است

یک دوست خوب روزی به من گفت که مشکل‌ها مثل سوسک هستند. همین که آن‌ها را به روشنایی بیاورند می‌ترسند و می‌روند. گفتم: ـ دوست‌تان باید فرزانه‌ای باشد

همیشه این احساس را داشتم که خانم کارمن قرن را اشتباهی گرفته است، و اگر به قرن گذشته تعلق داشت ناپلئون هرگز از پیرنه نمی‌گذشت. و در آن اتاق، همهبه استثنای دیابتش – همین عقیده را داشتند.

ـ اوسکار، دیده‌اید که ما برق نداریم. راستش خیلی به پیشرفت‌های علم مدرن اعتقاد نداریم. خوب که حساب کنیم، علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟ گفتم: ـ شاید مسأله در علم نباشد، بلکه به کسانی مربوط باشد که در مورد کارکرد آن تصمیم می‌گیرند.