بریده‌هایی از کتاب مارینا

گذشت زمان ما را عاقل‌تر نمی‌کند، فقط بزدل‌ترمان می‌کند.

دوستم اوسکار یکی از شاهزاده‌هایی است که خیلی تلاش می‌کنند خودشان را از قصه‌ها و شاهزاه‌خانم‌هایی که در آن‌ها هستند دور نگه دارند. او نمی‌داند که شاهزاده‌ی زیبا است که باید بوسه‌ای بر زیبای خفته در جنگل بگذارد تا او را از خواب ابدی‌اش بیدار کند، ولی موضوع این است که اوسکار نمی‌داند تمام قصه‌ها دروغ‌اند، حال آن‌که تمام دروغ‌ها قصه نیستند. شاهزاده‌ها زیبا نیستند، و خفته‌ها، هرقدر هم که زیبا باشند هرگز از خواب‌شان بیدار نمی‌شوند. او بهترین دوستی است که داشته‌ام و اگر روزی مرلن جادوگر را ببینم از او تشکر می‌کنم که اوسکار را سر راهم قرار داده.»

فکر می‌کنی این برای نامزدت خوب است؟ به او نگفتم که مارینا نامزدم نیست. از این‌که کسی بتواند چنین فکری بکند احساس غرور می‌کردم.

یاد گرفتم که انسان از امید، هرچند ضعیف هم که باشد، می‌تواند جان بگیرد.

نامزد معرکه‌ای با نام دلنشین لولوداشت. لولو دارای مجموعه‌ای از مینی‌ژوپ‌ها و جوراب‌های ابریشمی بود که نفس آدم را بند می‌آوردند. هر شنبه به دیدن دکتر می‌آمد و غالباً سری به ما می‌زد و می‌پرسید آیا دکتر عزیز خشنش رفتار مناسبی دارد. کافی بود لولو یک کلمه با من حرف بزند تا مثل فلفل سرخ شوم. مارینا مسخره‌ام می‌کرد و می‌گفت که بر اثر نگاه کردن به لولو شکل بند جوراب پیدا می‌کنم. لولو و دکتر روخاس در ماه آوریل ازدواج کردند.

بالریا از من می‌پرسید آیا دوستم نویسنده است و من هم به او می‌گفتم بله، و نویسنده‌ی مشهوری هم هست.

مارینا تنها شخصی بود که موفق می‌شدم اضطرابم را با او در میان بگذارم، و نیاز به حضور او دردی جسمانی برایم ایجاد کرد. در درون می‌سوختم و هیچ‌چیز نمی‌توانست تسکینم دهد.

فقط کسی ارزش دارد که یک سانتیم بیش از دیگران داشته باشد و حاضر باشد آن را به کسانی که بیش از او نیاز دارند بدهد.

«حقارت انسان‌ها، فتیله‌ای است که به دنبال شعله‌ای می‌گردد.»

پول هیچ اهمیتی ندارد، جز برای کسانی که پول ندارند.

زندگی به هر یک از ما لحظه‌های نادری از خوش‌بختی کامل می‌دهد. آن‌ها گاهی روزها هستند، گاهی هفته‌ها. حتی گاهی هم سال‌ها. همه‌چیز به بخت بستگی دارد. خاطره‌ی آن‌ها همیشه همراهی‌مان می‌کند و به نوعی منطقه‌ی حافظه بدل می‌شود که در تمام مدت بقیه‌ی زندگی‌مان می‌کوشیم به آن برگردیم ولی هرگز موفق نمی‌شویم.

روزی که به شانزده‌سالگی رسیدم، کشف کردم به‌حدی از خودم متنفرم که به‌زحمت رضایت می‌دادم در آینه به خودم نگاه کنم. دست از غذا خوردن برداشتم. پیکرم، متنفرم می‌کرد و می‌کوشیدم آن را زیر پیراهن‌های کثیف و ژنده پنهان کنم. روزی در ظرف آشغال یک تیغ کهنه‌ی خودتراش سرگئی را یافتم. آن را به اتاقم بردم و عادت کردم که دست‌ها و بازوهایم را با آن ببرم تا خودم را تنبیه کنم. تاتیانا هرشب بی‌سروصدا از من مراقبت می‌کرد.

پدرم هنرمند است. هنرمندها در آینده زندگی می‌کنند یا در گذشته، در زمان حال هرگز. خرمان از خاطره‌ها زندگی می‌گیرد. تمام چیزی که دارد همین است.

اگر موضوع فقط دروغ گفتن بود، زندگی چقدر آسان می‌شد.

شما خیلی جوان هستید و جنگی را پشت سر نگذاشته‌اید. آدم‌ها را تا وقتی که جنگی را ندیده باشند به‌راستی ممکن نیست شناخت.

میخائیل کول‌ونیک مرد درخشانی بود. این‌گونه افراد در کسانی که خود را کهتر احساس می‌کنند همواره بی‌اعتمادی برمی‌انگیزند. حسد کوری است که در صدد از کاسه در آوردن چشم‌های شما است.

«طبیعت کودکی است که با زندگی‌های ما بازی می‌کند. وقتی از اسباب‌بازی‌های شکسته‌اش خسته می‌شود، دورشان می‌اندازد تا بازیچه‌های دیگری را جانشین آن‌ها کند. مسئولیت ما است که آن‌ها را جمع و تعمیر کنیم.»

خارجی بودنش، درهای محفل‌های اجتماعی را که کارهای نویدبخش ایجاد می‌کرد، به رویش می‌بست.

صدایی کرد که حدس زدم باید قهقهه‌ی خنده باشد. شبیه صدایی بود که از صفحه‌های روزنامه‌ی کهنه‌ای که مچاله‌اش کنند برمی‌خیزد.

ماریا تمام خصلت‌های ساده‌دلی‌اش را دارد.