بریده‌هایی از کتاب مارینا

در آن هفته‌ها یاد گرفتم که انسان از امید، هرچند ضعیف هم که باشد، می‌تواند جان بگیرد.

هنرمندها در آینده زندگی می‌کنند یا در گذشته، در زمان حال هرگز.

گذشت زمان ما را عاقل‌تر نمی‌کند، فقط بزدل‌ترمان می‌کند.

«طبیعت کودکی است که با زندگی‌های ما بازی می‌کند. وقتی از اسباب‌بازی‌های شکسته‌اش خسته می‌شود، دورشان می‌اندازد تا بازیچه‌های دیگری را جانشین آن‌ها کند.

گاهی واقعی‌ترین چیزها فقط در عالم خیال روی می‌دهد. ما فقط چیزهایی را که هرگز روی نداده است به خاطر می‌آوریم.

گاهی واقعی‌ترین چیزها فقط در عالم خیال روی می‌دهد. ما فقط چیزهایی را که هرگز روی نداده است به خاطر می‌آوریم.

می‌گویند که مرگ مأمورانی مخفی دارد که در جست‌وجوی نادان‌ها و کله‌پوک‌هایی که به مرگ فکر نمی‌کنند، در خیابان‌ها می‌گردند.

گفت: ـ صبر مادر علم است. جواب دادم: ـ و نامادری دیوانگی.

ـ اوسکار، دیده‌اید که ما برق نداریم. راستش خیلی به پیشرفت‌های علم مدرن اعتقاد نداریم. خوب که حساب کنیم، علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟

ما فقط چیزهایی را به یاد می‌آوریم که هرگز اتفاق نیفتاده‌اند.

جوانی محبوبه‌ای هوس‌باز است. ما نمی‌توانیم به عالمش پی ببریم و برایش ارزش قائل شویم تا روزی که با یک نفر دیگر می‌رود و هرگز برنمی‌گردد...

«طبیعت کودکی است که با زندگی‌های ما بازی می‌کند. وقتی از اسباب‌بازی‌های شکسته‌اش خسته می‌شود، دورشان می‌اندازد تا بازیچه‌های دیگری را جانشین آن‌ها کند.

زمان با جسم همان کاری را می‌کند که حماقت با روح، آن را می‌پوساند.

یک دوست خوب روزی به من گفت که مشکل‌ها مثل سوسک هستند. همین که آن‌ها را به روشنایی بیاورند می‌ترسند و می‌روند.

گذشت زمان ما را عاقل‌تر نمی‌کند، فقط بزدل‌ترمان می‌کند.

«حقارت انسان‌ها، فتیله‌ای است که به دنبال شعله‌ای می‌گردد

کول‌ونیک همیشه می‌گفت که وقتی بد شروع شود، حتماً بهتر به پایان می‌رسد

علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟

لبخند زدم و بهترین حالت ابله شهر را به او عرضه کردم.

آن موقع نمی‌دانستم که اقیانوس زمان خاطره‌هایی را که در آن دفن کرده‌ایم، دیر یا زود، به ما باز می‌گرداند.