بریده‌هایی از کتاب افسردگی، اختلال دوقطبی و چند بیماری دیگر

سالینجر در «ناتور دشت» گفته بود «مردم همیشه برای چیزها و آدم‌های عوضی دست می‌زنند.» چقدر درست گفته بود و چه عمیق احساسش می‌کردم.

یه جور بدی دلم گرفت. دوست داشتم برم مشهد و تو حرم آقا بشینم گریه کنم، ولی پول نداشتم.

میدونی دکتر کم‌حرف که باشی، تودار باشی، فکر می‌کنن خری، ردت می‌کنن بری. آدم باید رودار باشه، من نیستم.

«آدم‌هایی که از تنهایی می‌ترسند عزت‌نفس ندارند.»

پزشک چه می‌فهمید درد من چیست؟ آنها چندتا کتاب خوانده بودند اما من با این مرض زندگی می‌کردم... مگر نگفته بودند که تجربه از علم بالاتر است؟!

«زمان توهمی دنباله دار است!»

آن‌ها به سبب قهرمانی شیفتهٔ من بودند. اگر این همزاد نبود و من همان مصدومِ آواره بودم، هیچ‌کدام سمتم نمی‌آمدند

از نظر آنها من یک احمق افسردهٔ منزوی بودم! چه فرقی می‌کرد که چه غلطی بکنیم وقتی نهایتاً باید همگی بمیریم و فراموش بشویم؟

به دنبال زندگی کردن در جهانی بودم که متعلق به افرادی بود که من از آنها بیزار بودم و هیچ ربطی به آنها نداشتم. هیچ‌گونه استعدادی برای زندگی میان آنها نداشتم و همه چیزش برایم کِسِل‌کننده بود. حتی حوصلهٔ پدر و مادرم را هم نداشتم و از بستگان آنها هم بیزار بودم. این‌که برادر مادرم که اصطلاحاً دایی من است، یا عمو و زن و بچه‌هایش به من چه ربطی داشتند را نمی‌فهمیدم.

«آدم‌هایی که از تنهایی می‌ترسند عزت‌نفس ندارند.» این را در کتابی خوانده بودم؛ فکر می‌کنم از گوستاو فلوبر بود.

دکتر می‌دونی!؟ خیلی وقته هیچی دلم رو خوش نمی‌کنه، فقط بعضی وقت‌ها یه گیتار گرفتم، بلدم نیستم، ورش می‌دارم همین‌جوری ناشیانه می‌زنم. یه صدای قشنگی ازش درمیاد که یه کمی حالم رو یه جوری می‌کنه که بلد نیستم توضیحش بدم.

به راستی چرا من در کرهٔ زمین هستم؟ چرا در این قسمتش؟ چرا در این شهر و این اقلیم؟ الآن در سیاره‌های دیگر چه می‌گذرد؟ کسی زندگی می‌کند؟ مثل مردم سیاره ما حال‌به‌هم‌زن هستند؟ آنها هم دنبال ماشین گران‌قیمت و خانه در شمال شهر می‌روند؟ ابعاد زمانی چگونه شکسته می‌شود؟ آیا زمان یک چیز مَن‌درآوردی نیست مثل بقیهٔ چیزها؟ انیشتین گفته بود «زمان توهمی دنباله دار است!» داشتم دیوانه می‌شدم و هر شب با این سؤال‌ها کابوس‌هایم بیشتر می‌شد.

وقتی آدم لم می‌ده رو تختش یا کاناپه، حس می‌کنه سلطان تمام جهان هست و کل دنیا رو می‌خواد یه نفره فتح کنه. بعد به خودش میاد، می‌بینه هوا داره روشن یا تاریک می‌شه و فقط یه پاکت سیگار رو تموم کرده. از این‌همه حماقت بدم میاد.

سالینجر در «ناتور دشت» گفته بود «مردم همیشه برای چیزها و آدم‌های عوضی دست می‌زنند.» چقدر درست گفته بود و چه عمیق احساسش می‌کردم.

دنیا هنوز هم برای من جای کوچیک و حال‌به‌هم‌زنی بود.

همیشه در شرایط ناگوار می‌خوابیدم.

آری! همین بود. آدم‌های ضعیف متکّی به دیگرانند و آدم‌های قوی متکّی به بی‌نهایت.

ناگهان یک موزیک به نوعی من را از جا می‌کند که می‌خواستم تمام دنیا را در همان لحظه فتح کنم و متقابلاً ضدحال یا یک نظر منفی از جانب نزدیکان چنان سرد و خاموشم می‌کرد که مانند خاکستر روی زمین می‌ریختم!

تفکرات من در هر زمینه‌ای برای همه گنگ بود و بی‌معنی..! همین، به مرور زمان مرا به انزوا کشاند.

دنیا با تمام زشتی‌ها و نامردها و نامردی‌هاش می‌تواند ذره‌ای و فقط ذره‌ای، جا برای آدمهای درستکاری باشد که سخت تلاش می‌کنند و متکّی به قدرت بی‌نهایت، یعنی خدا هستند. آری! همین بود. آدم‌های ضعیف متکّی به دیگرانند و آدم‌های قوی متکّی به بی‌نهایت.