کتاب پیش از آن‌که بمیرم

چقدر آدم‌ها عجیبن. می‌تونین هر روز اونا رو ببینین می‌تونین فکر کنین اونا رو می‌شناسین و بعد متوجه می‌شین که اصلاً شناختی ازشون ندارین.

بعضی چیزها بهتره که دفن و فراموش بشن.

دو قانون اساسی فرار موفقیت‌آمیز: برین به جایی که خودتون بشناسینش. برین به جایی که کسی شما رو نشناسه.

از یه جایی به بعد، مغز آدم مسائلو به‌صورت عقلانی توجیه نمی‌کنه. از یه جایی دیگه بی‌خیال می‌شه، خفه می‌شه و خاموش می‌شه.

دوست خوب رازهای شما رو نگه می‌داره. بهترین دوست به شما کمک می‌کنه رازهاتون رو نگه دارین.

چه می‌شد اگر فقط یک روز برای زندگی‌کردن وقت داشتید...

«نمی‌تونین همیشه با یه نفر بدرفتاری کنین و وقتی می‌میره احساس ناراحتی کنین.»

فکر می‌کنم که خداحافظی‌کردن همیشه این‌جوریه مثل پریدن از لبه‌ی پرتگاه.

یه لحظات خاصی تا ابد طول می‌کشن. حتا بعد از این‌که تموم می‌شن ادامه دارن، حتا بعد از این‌که مُردین و دفن شدین، اون لحظات هنوز دووم می‌آرن، رو به عقب و جلو، به‌سمت بی‌نهایت. اونا هم‌زمان همه‌چیز و همه‌جا هستن. اونا معنابخشن.

یکی از چیزایی که اون‌روز صبح یاد گرفتم این بود: اگه از خطی عبور کنین و اتفاقی نیفته، اون خط معناشو از دست می‌ده. مثل اون معما در مورد یه درخت قدیمی که توی یه جنگل زمین می‌افته و این‌که اگه کسی نباشه که این صدا رو بشنوه، باز هم صدایی تولید کرده؟