بریده‌هایی از کتاب من چگونه اروین یالوم شدم

وقتی با دوستان مذهبی‌ام که خیلی کم بودند حرف می‌زدم (مثلاً با داگفین فولسدال که پروفسوری نروژی بود و اعتقادات کاتولیکی داشت) همیشه احساس احترام عمیقی نسبت به آن‌ها داشتم و الان با تقدیم احترام به همۀ آن‌ها، می‌توانم بگویم دیدگاه لائیک من، تقریباً هرگز بر کارم تاثیری نگذاشت.

من همیشه عاشق کتاب‌های نیچه بودم و خیلی زود احساس کردم که کلام قدرتمندش مرا تسخیر می‌کند؛ به‌طوری‌که به زحمت می‌توانستم ذهنم را از ایده‌های این فیلسوف عجیب قرن نوزدهم دور نگه دارم؛ نیچه، مردی باشکوه و درعین‌حال تنها و ناامید و به شدت نیازمند کمک. بعد از چندین ماه غرق شدن در اولین کتاب‌هایش، برایم واضح شده بود که ضمیر ناخودآگاهم پروژۀ بعدی مرا انتخاب کرده است. حالا احساس می‌کردم بین انتخاب دو خواسته و آرزو سرگردان مانده‌ام. از یک‌سو ادامۀ زندگی پژوهشی و تدریس در استنفورد و از سوی دیگر، شیرجه زدن در ادبیات و نوشتن رمان. دربارۀ این کشمکش درونی چیز زیادی به خاطر ندارم. فقط می‌دانم بالاخره راه‌حلی پیدا کردم که این دو بخش مجزا را به هم گره می‌زد. باید یک رمان آموزشی می‌نوشتم تا از طریق آن دانشجویانم را به وین قرن نوزدهم برگردانم و در این انتقال زمانی، آن‌ها را به تماشای تولد روان‌درمانی ببرم.

نیرویی که جریان درمان را متحول می‌کند، نه نظرات عقلانی و خردمندانه و نه تفسیر و تعبیرات هوشمندانه و نه تخلیه‌های هیجانی است بلکه فقط ارتباط و ملاقات عمیق و صادقانه و بی‌ریاست.

این روزها، اساتید دانشگاه تلاشی برای بهتر شدن تدریسشان انجام نمی‌دهند. دیگر «یا کتاب بنویس یا برو بمیر» جوک بی‌مزه‌ای است! شوخی نمی‌کنم، این حقیقت تلخ دانشگاه‌های امروزی است.

با دقت به گانش نگاه کنید. هر ویژگی این مجسمه پیام مهمی را به ما منتقل می‌کنه. سر بزرگ یعنی افکار بزرگ داشته باشید، گوش‌های بزرگ یعنی خوب و کامل بشنوید و چشم‌های کوچک یعنی بادقت تمرکز کنید. آه، یه چیز خیلی مهم دیگه، دهان کوچک اونه که به ما یاد می‌ده کمتر حرف بزنیم.

«گرچه مرگ ما را نابود می‌کند و با مرگ از بین می‌رویم ولی فکر کردن به مرگ می‌تواند زندگی ما را نجات بدهد»

«من تا به حال هرگز در زندگی‌ام یک اسلاید هم درست نکرده‌ام»

«اینکه شما اشتباهی را مرتکب شوید مهم نیست، مهم این است که با آن اشتباه چه می‌کنید.»

«اینکه شما اشتباهی را مرتکب شوید مهم نیست، مهم این است که با آن اشتباه چه می‌کنید.»

ایران تنها کشوری است که بدون اجازه و بدون رعایت کپی‌رایت کتاب‌های مرا چاپ می‌کند.

«اگر هدف ومعنای خلقتم، رسیدن به همین زندگی‌ای است که به آن رسیده‌ام، خب پس دلم می‌خواهد یک‌بار دیگر زندگی کنم.»

همیشه به خودم گفته‌ام دوری از ریاست، انتخاب عاقلانه‌ای بوده

من مطمئنم هروقت می‌بینند که من دارم کتاب می‌خونم ذوق می‌کنند. و هیچ‌وقت... هیچ‌وقت وقتی دارم کتاب می‌خونم، مزاحم من نمی‌شن

بالاترین خوشی و لذت من، گم شدن در دنیای یک رمان بود. بارها و بارها به خودم می‌گفتم بهترین کاری که انسان می‌تواند بکند، نوشتن داستان یا رمانی بی‌نظیر است. من همیشه تشنۀ خواندن داستان بودم و از همان‌موقع که در نوجوانی «جزیرۀ گنج» را خواندم، به دریای حکایت‌هایی که نویسندگان به ما تقدیم می‌کنند، شیرجه زدم.

عمیقاً باور دارم کسی که به خوبی زندگی کرده و حسرت و تأسف عمیقی نداشته باشد خیلی آرام و بی‌سروصدا با مرگ روبرو می‌شود

«کار کردن با بیماران، زندگی مرا غنی می‌کند و به آن معنا می‌بخشد.»

«تاریخ، داستانی است که اتفاق افتاده است درحالی‌که داستان، تاریخی است که ممکن است اتفاق بیفتد.

«وقتی رمان‌نویسی متولد می‌شود خانواده‌اش محکوم به فنا هستند.»

«چون در مسیری دایره‌وار در سفر هستم، هرچه به انتهای راه نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوم، به عبارتی دیگر، دوباره به ابتدای راهم می‌رسم. به نظر می‌رسد به نوعی در این چرخش دایره‌وار مدام در حال صاف کردن و آماده کردن مسیر حرکتم هستم. حالا در قلبم خاطرات و اتفاقاتی زنده می‌شوند که مدت‌ها پیش در خاطرم به خواب رفته بودند...»

من خیلی به نجوم علاقه دارم و هربار که شب‌ها آسمان رو نگاه می‌کنم از عظمت آسمان و ستاره‌ها حیرت‌زده می‌شم و خودم رو ذرۀ ناچیزی در این خلقت بی‌کران می‌بینم. حتماً اجداد ما هم همین احساس ناچیز بودن رو داشتند و به خاطر همین، خدایانی برای خودشون خلق می‌کردند تا از نظر این خدایان، انسان مهم و باارزش جلوه داده بشه. بعد هم چون از مرگ می‌ترسیدند، بهشت و جهنم رو ساختند تا باور کنند که ما با مردن، نابود نمی‌شیم.