بریده‌هایی از کتاب هزار خورشید تابان

گریه نکن، نگذار که تو را گریان ببیند.

یک روز ملا پیش مریم اعتراف کرد که خودش معنی بعضی از کلمات قرآن را نمی‌داند ولی از لحن سحرآمیز کلمات عربی روی زبان خوشش می‌آید و به او آرامش می‌دهد و قلبش را راحتی می‌دهد. «مریم جون، به تو هم آرامش می‌دهد، هر موقع که درمانده شدی، بخوان و مطمئن باش که جواب می‌گیری. دختر جان، هیچ وقت کلام خدا به تو بی‌وفایی نمی‌کند.»

مار گزیده خوابش می‌رود، ولی گرسنه نه

این فرجام مشروع آغازی نامشروع بود.

یوسف گم کشته باز آید به کنعان، غم مخور کلبهٔ احزان شود روزی گلستان، غم مخور ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند چون تو را نوح است کشتیبان، ز طوفان غم مخور

فیض‌الله را تجسم کرد که تسبیح در دست دارد و با صدای لرزانش زمزمه می‌کند؛ دخترم، این خداست که آن‌ها را کاشته. مریم جون، ارادهٔ اوست که تو به آن‌ها تمایل پیدا کرده‌ای.

لیلا دربارهٔ زمان یک واقعیت را فهمیده بود: زمان مانند آکاردئونی که پدر طارق با آن آهنگ پشتو می‌زد، بسته به بودن یا نبودن طارق فشرده می‌شد یا کش می‌آمد.

یک روز ملا پیش مریم اعتراف کرد که خودش معنی بعضی از کلمات قرآن را نمی‌داند ولی از لحن سحرآمیز کلمات عربی روی زبان خوشش می‌آید و به او آرامش می‌دهد و قلبش را راحتی می‌دهد. «مریم جون، به تو هم آرامش می‌دهد، هر موقع که درمانده شدی، بخوان و مطمئن باش که جواب می‌گیری. دختر جان، هیچ وقت کلام خدا به تو بی‌وفایی نمی‌کند.»

«دخترم، همیشه این حرفم را آویزان گوشت کن، همان‌طور که همیشه عقربهٔ قطب‌نما سمت شمال را نشان می‌دهد، انگشت اتهام مردها هم همیشه به سمت زن‌هاست،

«دخترم، همیشه این حرفم را آویزان گوشت کن، همان‌طور که همیشه عقربهٔ قطب‌نما سمت شمال را نشان می‌دهد، انگشت اتهام مردها هم همیشه به سمت زن‌هاست، مریم این را همیشه یادت باشد.»