بریده‌هایی از کتاب هزار خورشید تابان

هیچ چیزی به اندازهٔ انتظار کشیدن، سخت نیست.

«دخترم، همیشه این حرفم را آویزان گوشت کن، همان‌طور که همیشه عقربهٔ قطب‌نما سمت شمال را نشان می‌دهد، انگشت اتهام مردها هم همیشه به سمت زن‌هاست، مریم این را همیشه یادت باشد.»

مریم با دهانی پر از شن و ماسه به التماس افتاد و از گوشهٔ چشم‌هایش اشک آمد. رشید فریاد زد: «بخور!» بعد دود سیگارش را در صورت مریم فوت کرد. مریم جوید ولی در دهانش چیزی شکسته شد. رشید گفت: «خوب است!» صورتش می‌لرزید. «حالا می‌فهمی که مزهٔ غذایت چطور بود. حالا متوجه شدی که چی تو این ازدواج به من دادی، فقط خوراک بد، نه هیچ چیز دیگری.» بعد، رفت. مریم سنگریزه، خون و تکه‌های دو دندان شکسته‌اش را بیرون انداخت.

«این را نگو. من دوستت دارم.» «متاسفم.» «دوستت دارم.»

لیلا، تو دختر خیلی باهوشی هستی و می‌توانی به هر چیزی که بخواهی، برسی. من مطمئنم موقعی که جنگ تمام شود، افغانستان مثل مردهایش به تو هم نیاز دارد یا حتی بیشتر از آن. چون اگر در یک جامعه زن‌هایش تحصیل نکنند، شانس موفقیت ندارد

هیچ چیزی به اندازهٔ انتظار کشیدن، سخت نیست

هر دانهٔ برف آه پر غم و غصهٔ زنی در گوشه‌ای از دنیاست و هر آهی به آسمان می‌رود و ابر می‌شود و بعد به صورت دانه‌های کوچک روی سر مردم می‌آید.

می‌شود ازدواج را عقب انداخت ولی تحصیل را نه. لیلا، تو دختر خیلی باهوشی هستی و می‌توانی به هر چیزی که بخواهی، برسی. من مطمئنم موقعی که جنگ تمام شود، افغانستان مثل مردهایش به تو هم نیاز دارد یا حتی بیشتر از آن. چون اگر در یک جامعه زن‌هایش تحصیل نکنند، شانس موفقیت ندارد.»

او پسر است، می‌فهمی؟ و به همین خاطر آبرویش در خطر نیست، ولی تو چی؟ آبروی دختری به خوشگلی تو در خطر است. لیلا، این چیز ظریفی است. او مثل یک مرغ مینا در دست‌هایت است. همین که دستت را آزاد کنی، پرواز کرده و رفته.

«تو فقط باید یک چیز یاد بگیری، آن هم این است؛ تحمل کردن...» مریم گفت: «ننه، چی را تحمل کنم؟» ننه گفت: «نمی‌خواهد دلواپس این بشوی، خیالت راحت، از نظر گرفتاری چیزی کم و کسر نخواهی داشت.»