بریده‌هایی از کتاب سبکی تحمل ‌ناپذیر هستی ( بار هستی )

وقتی یک قوی آن‌قدر ضعیف است که یک ضعیف را آزار می‌دهد، آن‌گاه ضعیف باید آن‌قدر قوی باشد که عرصه را ترک کند.

وقتی یک قوی آن‌قدر ضعیف است که یک ضعیف را آزار می‌دهد، آن‌گاه ضعیف باید آن‌قدر قوی باشد که عرصه را ترک کند

شخصیت‌ها در رمان‌های من امکانات غیرواقعی خودم هستند. به همین دلیل است که به همان اندازه که دوستشان دارم، از آن‌ها ترس هم دارم. هر کدام از آن‌ها مرزی را ترسیم می‌کنند که خودم ترسیم کرده‌ام. زیرا آن سوی مرزها رازی آغاز می‌شود که رمان در پی آن است. رمان اعتراف نویسنده نیست، رمان بررسی زندگی انسانی در تلهٔ دنیاست.

ما هیچ‌وقت نمی‌دانیم چه می‌خواهیم؛ چون تنها یک زندگی داریم و نه می‌توانیم آن را با زندگی‌های قبلی‌مان مقایسه کنیم و نه می‌توانیم در زندگی‌های پیش رویمان آن را تکمیل کنیم.

اگر ما به «ب» ای خیانت کنیم که پیش‌تر به‌خاطر او به «الف» خیانت کرده بودیم؛ ضرورتاً به این معنی نخواهد بود که با «الف» آشتی کرده‌ایم. زندگی یک نقاش ـ مطلقه، کمترین شباهتی به زندگی والدینی که او به آن‌ها خیانت کرده است، ندارد. اولین خیانت جبران‌ناپذیر است. بعد از آن در واکنش به آن، زنجیره‌ای از خیانت‌هایی به وجود می‌آید که هرکدام از آن‌ها ما را از خیانت اولیه دور و دورتر می‌کنند.

معاشقه با یک زن و خوابیدن با یک زن دو احساس متفاوت است؛ البته نه صرفاً متفاوت، بلکه متضاد. عشقْ در تمایل برای نزدیکی (تمایلی که به تعداد بی‌شماری از زنان بسط می‌یابد) احساس نمی‌شود؛ بلکه در تمایل برای خوابی مشترک (میلی محدود به یک زن) است که احساس می‌شود.

تفاوت یک شخص خودآموخته با یک تحصیل‌کردهٔ دانشگاه نه در وسعت دانش که در وسعت سرزندگی و اعتمادبه‌نفس است

پدران و معلمان، از کودکی به ما گفته‌اند که خیانت زشت‌ترین کاری است که به ذهن انسان می‌رسد. اما خیانت چیست؟ خیانت یعنی به هم زدن ترتیب. خیانت یعنی در هم شکستن ترتیب و گم شدن در ناشناخته‌ها. از نظر سابینا، کاری بهتر از گم شدن در ناشناخته‌ها وجود ندارد.

در افول از هم پاشیدگی، هر چیزی با رایحهٔ نوستالژی روشن می‌شود، حتی گیوتین.

شاید دلیل اینکه نمی‌توانیم عشق بورزیم این است که مشتاق دوست داشته شدن هستیم؛ یعنی به‌جای اینکه خودمان را بدون هیچ توقعی به شریکمان تقدیم کنیم و چیزی جز مشارکت از او نخواهیم، چیزی (عشق) را از او طلب می‌کنیم.

ژنو شهر فواره‌های بزرگ و کوچک است، شهر پارک‌هایی پر از گروه‌های موسیقی خیابانی. حتی دانشگاه هم در میان درختان پنهان شده است.

واژهٔ «ترحم» در همهٔ زبان‌هایی که ریشه در زبان لاتین دارند، از ترکیب پیشوندی به معنای «با» (com) و ریشه‌ای به معنای «رنج» (passio در لاتین کهن) ساخته شده‌اند.

به نظر سابینا، کسی که زندگی خصوصیاش را از دست بدهد، همه‌چیزش را از دست داده است

نشستن روی زمین در حضور مهمان‌ها، معرفِ سادگی، غیررسمی بودن، سیاست لیبرال، خودمانی بودن و شیوهٔ زندگی ایرانیان است

توماس با خود اندیشید: وصل کردن رابطهٔ جنسی به عشق عجیب‌ترین فکری است که خالق در سر داشته است.

سابینا دوست داشت به آن‌ها بگوید که پشت کمونیسم، فاشیسم، پشت همهٔ تجاوزها و اشغال‌ها، شری اساسی‌تر و نافذتر وجود دارد و تصویر آن شر تظاهرات مردمانی است که با مشت‌های گره‌کرده شعارهای مشخصی را فریاد می‌زنند.

وقتی وارد خیابان شد از خودش پرسید که چرا باید با برقراری ارتباط با مردمان چک، خودش را آزار دهد. چه چیزی او را به آن‌ها وصل می‌کرد؟ چشم‌انداز کشور؟ اگر از هرکدام از آن‌ها بپرسند، بردن نام کشورشان چه تصویری را در ذهنشان حاضرمی‌کند، تصاویری که به ذهنشان می‌رسد آن‌قدر متفاوت است که هر نوع اتحاد محتملی را غیرممکن می‌کند.

همهٔ بچه‌مدرسه‌ای‌ها می‌توانند در آزمایشگاه فیزیک دست به تجربه بزنند و فرضیه‌های علمی مختلف را آزمایش کنند. ولی انسان، به این دلیل که تنها یک‌بار زندگی می‌کند، نمی‌تواند دست به تجربه بزند و تبعیت کردن یا نکردن از احساساتش (ترحمش) را به بوتهٔ آزمایش بگذارد.

در جهان بازگشت جاویدان، وزن مسئولیت تحمل‌ناپذیر بر همهٔ حرکاتمان سنگینی می‌کند. به همین دلیل است که نیچه ایدهٔ بازگشت جاویدان را سنگین‌ترینِ بارها می‌نامد.

«در سطح دروغی قابل‌درک وجود داشت و در عمق، حقیقتی غیرقابل درک.»