بریده‌هایی از کتاب سبکی تحمل ‌ناپذیر هستی ( بار هستی )

از نظر سابینا، زندگی در حقیقت، یعنی دروغ نگفتن به خود و دیگران، که تنها در انزوا ممکن است: وقتی کسی چشمش را به کارهایی که ما انجام می‌دهیم می‌دوزد، هیچ‌کدام از کارهایمان صادقانه نیست.

هرکسی فکر کند که رژیم‌های کمونیست اروپای مرکزی، منحصراً کار تبهکاران بوده‌اند، به حقیقتی اساسی اشراف دارد: رژیم‌های تبهکار توسط تبهکاران ایجاد نمی‌شود، بلکه هواخواهانی که این رژیم‌ها را متقاعد می‌کنند که آن‌ها تنها راه بهشت را پیدا کرده‌اند، سازندگان واقعی این رژیم‌ها هستند. آنان با چنان قدرتی از این راه دفاع می‌کنند که مجبورند بسیاری از مردم را اعدام کنند. بعدها روشن شد که هیچ بهشتی وجود ندارد و طرفداران هم جانی بوده‌اند. بعد همه بر سر کمونیست‌ها فریاد زدند که: شما مسئول بدبختی کشور هستید (فقر و بدبختی زیاد شده بود) مسئول از میان رفتن استقلال کشور (کشور به‌دست روس‌ها افتاده بود) و مسئول همهٔ کشتارها. و پاسخ متهمان این بود: ما نمی‌دانستیم! ما فریب خوردیم! ما مؤمنان واقعی بودیم! ما از صمیم قلب پاک بودیم! در نهایت این مشاجره به یک سؤال ساده منتهی می‌شد: آیا آن‌ها واقعاً چیزی نمی‌دانستند یا صرفاً می‌خواستند چنین چیزی را به بقیه بقبولانند؟

همهٔ عشاقْ ناخودآگاه نقش خودشان را در بازی ایفا می‌کنند؛ نقشی که از آغاز آن را بدون سرپیچی پذیرفته‌اند.

وقتی یک قوی آن‌قدر ضعیف است که یک ضعیف را آزار می‌دهد، آن‌گاه ضعیف باید آن‌قدر قوی باشد که عرصه را ترک کند.

«وقتی یک جامعه ثروتمند باشد، مردم آن جامعه نیازی به کار کردن با دستانشان ندارند؛ آن‌ها خودشان را وقف فعالیت‌های غیرمادی می‌کنند. ما دانشگاه‌ها و دانشجویان بسیاری داریم. اگر دانشجویی بخواهد مدرکش را بگیرد، باید پایان‌نامه بنویسد. و چون دربارهٔ هر چیزی در دنیا می‌توان پایان‌نامه نوشت، موضوعات پایان‌نامه‌ها نامحدودند. کاغذهایی که با کلماتی بسیار سیاه شده‌اند، در بایگانی‌هایی بی‌روح‌تر از گورستان روی هم جمع می‌شوند، چون هیچ‌کس، حتی در روز استغاثه برای مردگان، به دیدن آن‌ها نمی‌رود.

«بدن‌های لخت مشکلی ندارند. این کاملاً طبیعی است؛ و هرچه طبیعی است، زیباست.»

نشستن روی زمین در حضور مهمان‌ها، معرفِ سادگی، غیررسمی بودن، سیاست لیبرال، خودمانی بودن و شیوهٔ زندگی ایرانیان است

چیزی سنگین‌تر از ترحم وجود ندارد.

هر زنی بالقوه معشوق توماس بود و او از همهٔ آن‌ها می‌ترسید.

آیا وقتی یکی ساکت است، دیگری باید صدایش را بالا ببرد؟