بریده‌هایی از کتاب دروغگویی روی مبل

بزرگ‌ترین ترس مَت خود مرگ نبود، بلکه مردن در تنهایی بود.

«هدف اینه که جوری زندگی کنین که پنج سال دیگه با افسوس به پنج سال گذشته‌ی زندگی‌تون نگاه نکنین.»

با خود عهد بسته‌ام «مغز استخوان زندگی رو بمکم»

برچسب‌ها به حریم آدم‌ها تجاوز می‌کنن. تو نمی‌تونی یه برچسب رو درمان کنی. تو باید یه آدم رو، ورای برچسب‌ها درمان کنی.

آیا درمان برای داغدیدگی فایده‌ای دارد؟

اون با ضعفش زندگی تو رو کنترل کرده. اگه وقت و انرژی‌تو روی انتقام گرفتن از اون بذاری، بازم این کنترل کردن ادامه پیدا می‌کنه.

«می‌دونی! می‌گن هدف درمان اینه که خودت پدر و مادر خودت بشی. فکر کنم چنین چیزی رو می‌شه در مورد مشاوره هم گفت. هدف این جلسات مشاوره‌ای اینه که خودت مشاور خودت بشی. خوب! ... بذار ببینیم در مورد خودت چی می‌دونی.»

من عاشق اینم که دوستم داشته باشن. کی این‌طوری نیست؟

برچسب‌ها به حریم آدم‌ها تجاوز می‌کنن. تو نمی‌تونی یه برچسب رو درمان کنی. تو باید یه آدم رو، ورای برچسب‌ها درمان کنی

گاهی اوقات سرنوشتْ ما رو به موقعیت‌هایی می‌کشونه که توش چیزای درستْ غلطه.

مواجهه با مرگ کاتالیزور مهمی برای تغییره

اون خودش رو تهی احساس می‌کرد و می‌خواست خودش رو با جوهر من پر کنه.

او عاشق این بیانیه‌ی نیچه بود که می‌گفت نیرومندترین درختان باید ریشه‌های عیمقی به سوی تاریکی و به سوی زشتی بدوانند.

ارنست مانند همه‌ی درمانگران، از دادن پیشنهاد مستقیم، متنفر بود؛ پیشنهاد مستقیم دادن یک موقعیت باخت‌باخت است: اگر این کار اثر کند، شما بیمارتان را بچه فرض کرده‌اید؛ و اگر اثر نکند، آدم احمقی به نظر می‌رسید.

ما همیشه روز تولد رو به عنوان جیزی خوشحال کننده جشن می‌گیریم، ولی به نظر من عکس این مسئله صادقه. این تولدها نمادهای ناراحت‌کننده‌ای هستن که نشون می‌دن عمرمون در حال تموم شدنه و جشن تولد تلاشی برای رد کردن این ناراحتیه.

«من به نیچه ایمان دارم که می‌گوید تنها حقیقت واقعی، حقیقت زنده است!»

احساس می‌کنم مرده‌ام و برای این‌که بدانم زنده‌ام، خودم را آزار می‌دهم.

“از میان کلمات ناراحت‌کننده‌ای که بر زبان و قلم می‌آید، ناراحت‌کننده‌ترینش این است:‘شاید می‌شد!’”»

من به خاطر کارام محاکمه می‌شم نه به خاطر احساسات و افکارم.

از افسوس‌های آینده اجتناب کن