بریده‌هایی از کتاب نگران نباش! زندگی کن…

« برای آدم خردمند، هر روز یک زندگی جدید است »

یک قدم مرا کفایت می‌کند. مرا هدایت کن، ای نور مهربان ... جلوی پایم را روشن کن؛ نمی‌خواهم دوردست‌ها را ببینم

« برای آدم خردمند، هر روز یک زندگی جدید است ».

یکی از بدترین مشخصه‌های نگرانی این است که تواناییِ تمرکز کردن ما را نابود می‌کند. وقتی نگران هستیم، ذهنمان این طرف و آن طرف می‌پرد و تمام قدرت تصمیم‌گیری را از دست می‌دهیم. ولی، وقتی خودمان را مجبور کنیم که با بدترین حالت ممکن روبه‌رو شویم و آن را از نظر ذهنی بپذیریم، آن گاه خیالات مبهم را حذف می‌کنیم و خود را در موقعیتی قرار می‌دهیم که در آن می‌توانیم روی مشکلمان تمرکز کنیم.

از مصیبت‌بارترین چیزهایی که درباره‌ی طبیعت بشر می‌دانم این است که همه‌ی ما تمایل داریم زندگی‌کردن را به تعویق بیندازیم. همگی ما در رؤیای یک باغ گل سرخ جادویی در آن سوی افق هستیم ـ به جای این‌که از گل‌های سرخی که امروز بیرون پنجره‌هایمان به گل نشسته‌اند لذت ببریم. چرا ما چنین احمق‌هایی ـ احمق‌های بدبختی ـ هستیم؟

بهترین راه ممکنِ آماده‌شدن برای فردا این است که با تمام هوشت، با تمام شور و شوقت، روی انجام عالی کار امروزت تمرکز کنی. این تنها راه ممکن برای این است که بتوانی برای آینده آماده شوی.

« وظیفه‌ی اصلی ما انجام کارهایی است که دم دست هستند، نه کارهای نامعلومی در دوردست‌ها »

وقتی که با مشکلی دردسرآفرین روبه‌رو شدی، قشقرق به پا نکن. عکس‌العمل همیشگی را نشان نده. تسلیم واکنش آنی و غریزی ات نشو. این کار معمولاً کار اشتباهی است

قانون ۲ این است: اگر با مشکل نگران‌کننده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنی، با انجام این سه کار فرمول جادویی ویلیس اچ. کاریر را به کار ببر: ۱.از خودت بپرس: « بدترین اتفاقی که ممکن است بیفتد چیست؟ » ۲.اگر مجبور هستی، آماده باش که آن را بپذیری. ۳. بعد با آرامش جلو برو و این بدترین وضعیت ممکن را تا حد امکان بهبود ببخش.

قانون ۲ این است: اگر با مشکل نگران‌کننده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنی، با انجام این سه کار فرمول جادویی ویلیس اچ. کاریر را به کار ببر: ۱.از خودت بپرس: « بدترین اتفاقی که ممکن است بیفتد چیست؟ » ۲.اگر مجبور هستی، آماده باش که آن را بپذیری. ۳. بعد با آرامش جلو برو و این بدترین وضعیت ممکن را تا حد امکان بهبود ببخش.

شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی‌ست هر ذره ز خاک کیقبادی و جمی‌ست احوالِ جهان و اصلِ این عمر که هست خوابی و خیالی و فریبی و دمی‌ست

زمانه‌ی نگران ما بیشتر از هر زمان دیگری به این کلمات نیاز دارد: « سعی کن چیزی را که لاجرم چنین است راحت بپذیری ».

« سردرگمی دلیل اصلی نگرانی است ». او این مسئله را چنین توضیح داد: « علت نیمی از نگرانی در دنیا آدم‌هایی هستند که قبل از کسب اطلاعات لازمی که بر اساس آن بتوانند تصمیم‌گیری کنند، سعی می‌کنند تصمیمی بگیرند ».

وجودم لبریز از شور و حالی بود که در وجود شاعر بزرگ عمر خیام بود: شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی‌ست هر ذره ز خاک کیقبادی و جمی‌ست احوالِ جهان و اصلِ این عمر که هست خوابی و خیالی و فریبی و دمی‌ست

‹مسلماً همه‌ی ما دلمان برایش تنگ می‌شود، مخصوصاً تو. ولی مطمئنم که تو ادامه می‌دهی. فلسفه‌ی زندگی‌ات تو را وادار به این کار می‌کند. هرگز حقیقت‌های زیبایی را که به من یاد دادی فراموش نمی‌کنم. هرجا که باشم ـ و هر چقدر هم که از هم دور باشیم ـ همیشه به یاد خواهم داشت که تو به من یاد دادی لبخند بزنم و مثل یک مرد، هرچه را پیش می‌آید، بپذیرم.›

دیر یا زود باید یاد بگیریم: این‌که باید امور اجتناب ناپذیر را بپذیریم و با آن‌ها کنار بیاییم. « این چنین است؛ طور دیگری نمی‌تواند باشد ».

ادای احترامی به سپیده‌دم به امروز نگاه کن! چون این زندگی است؛ خودِ خود زندگی. در مسیر کوتاهش تمام بدیهیات و واقعیت‌های وجودت قرار دارد: موهبت رشد، شکوه عمل، عظمت زیبایی. چرا که دیروز خوابی بود و بس و فردا رؤیایی است و بس. ولی امروزی که درست زندگی شود، هر دیروزی را خواب شیرینی از خوشبختی می‌کند و هر فردایی را رؤیایی از امید. بنابراین خوب به امروز نگاه کن! این است ادای احترام به سپیده‌دم.

بهترین راه ممکنِ آماده‌شدن برای فردا این است که با تمام هوشت، با تمام شور و شوقت، روی انجام عالی کار امروزت تمرکز کنی. این تنها راه ممکن برای این است که بتوانی برای آینده آماده شوی.

« امروز، نان روزانه‌مان را به ما عطا کن ».

دو مرد از پشت میله‌های زندان به بیرون نگاه‌کردندیکی گِل و لای دید، و دیگری ستاره‌ها را.