بریده‌هایی از کتاب چطور با هر جور آدمی ارتباط برقرار کنیم

« رابرت، اگه بخوای تصویر یه کسی رو بکشی که واقعاً آدم درست و حسابیه ... منظورم یه آدم باهوش، قوی، پرجذبه، خلاق، جذاب، دلسوز، علاقه‌مند به دیگران ... » رابرت حرفم را قطع کرد و گفت: « کاری نداره! » او دقیقاً می‌دانست که منظور من چه جور آدمی است. « فقط کافیه به اون یه ژست عالی، سری رو به بالا، لبخند مطمئن و یه نگاه مستقیم بدم. » این تصویر ایده‌آل آدمی است که واقعاً برای خودش کسی است.

یک جملهٔ کلیشه‌ای، یک اظهار نظر غریزی، یک واکنش بیش از حد عصبی کافی است تا تو در امتحان رد شوی. ممکن است یک دوستی یا معاملهٔ بالقوه را از دست بدهی. یک حرکت احمقانه کافی است تا از نردبان کاری یا اجتماعی با سر به زمین بیفتی.

هنوز دهانت را باز نکرده‌ای، بدنت فریاد می‌زند که کی هستی

تا چشمت به کسی افتاد، فوراً به او لبخند نزن! طوری که انگار هر آدم دیگری هم که سر راهت قرار بگیرد از این امتیاز بهره‌مند می‌شود. در عوض برای لحظه‌ای به صورت طرف مقابلت نگاه کن؛ کمی مکث کن؛ در شخصیتش فرو برو؛ بعد بگذار که موجی ازیک لبخند گرم، گشاده و پراشتیاق به سمت صورتت سرازیر شود و چشم‌هایت را بپوشاند! مطمئن باش این موج گرم لبخند مخاطبت را در خود فرو می‌برد. آن تأخیر یک ثانیه‌ای مخاطبت را متقاعد می‌کند که لبخندِ غرق‌کنندهٔ تو خالصانه و تنها برای اوست.

تکنیک ۸۶- مخزنشان را خالی کن اگر نیاز به کسب اطلاعاتی داری، بگذار اول طرفت حرفش را کامل بزند. باحوصله صبر کن تا وقتی که عقربه روی صفر بایستد و آخرین قطره‌ها هم بریزند. این تنها راهی است که می‌توان مطمئن شد آن‌ها به قدر کافی از سر و صدای درونی خودشان خالی شده‌اند تا بتوانند ایده‌های تو را بشنوند.

استعداد صحبت کردن از توانایی‌ها و استعدادِ افراد راه خیلی خوبیه برای معرفی کردن آدم‌ها و باز کردن سر صحبت با آن‌ها.

یادت باشد منظور از « گپ زدن »، صحبت از یک مشت واقعیت علمی یا اصطلاحات فنی نیست، بلکه مهم لحن کلام ... یا به قول معروف ملودی کلام توست. نقش اصلی گپ زدن این است که مخاطب را آرام کند. بنابراین باید صداهای آرامش‌بخشی از خودت دربیاوری. به عبارت دیگر باید خودت را با حال و هوای شنونده‌ات تطبیق بدهی.

لبخند غرق‌کننده تا چشمت به کسی افتاد، فوراً به او لبخند نزن! طوری که انگار هر آدم دیگری هم که سر راهت قرار بگیرد از این امتیاز بهره‌مند می‌شود. در عوض برای لحظه‌ای به صورت طرف مقابلت نگاه کن؛ کمی مکث کن؛ در شخصیتش فرو برو؛ بعد بگذار که موجی ازیک لبخند گرم، گشاده و پراشتیاق به سمت صورتت سرازیر شود و چشم‌هایت را بپوشاند! مطمئن باش این موج گرم لبخند مخاطبت را در خود فرو می‌برد. آن تأخیر یک ثانیه‌ای مخاطبت را متقاعد می‌کند که لبخندِ غرق‌کنندهٔ تو خالصانه و تنها برای اوست.

یادت باشد، تکرار یک کار آن را عادتت می‌کند. عادت‌هایت شخصیتت را می‌سازد. شخصیتت سرنوشتت را می‌سازد. امیدوارم که موفقیت، سرنوشت تو باشد!

او فوراً به تو بگوید:

محققان دانشگاه پنسیلونیا حدس می‌زنند احتمالاً تلاش یک عمر نیمی از جمعیت بزرگسال امریکا لازم است تا این واحدهایی را که در یک ساعت ارتباط بین دو نفر رد و بدل می‌شود دسته‌بندی کند.

وقتی در کار یا زندگی شخصی خود با کسانی همراه می‌شویم که فکر می‌کنیم ارزش‌ها و باورهایشان شبیه به ماست، احساس راحتی بیشتری می‌کنیم.

تشکر خشک و خالی، هرگز! هرگز عبارت « ممنونم » را خشک و خالی به کار نبر. برای هر چیزی که می‌خواهی تشکر کنی، دلیلش را هم بگو.

در موقعیت مناسب، همراه با عبارت « ممنونمِ » خود، دلیل تشکرت را هم ذکر کن: « ممنونم به خاطر اینکه اومدی. » « ممنونم که درک می‌کنی. » « ممنونم که صبر کردی. » « ممنونم که این‌قدر خرید کردید. » « ممنون که این‌قدر محبت داری. »

نکته‌ای که نباید فراموش کنی این است که سؤال معمولی‌ات را با چنان شور و هیجانی بپرسی که طرف مقابلت را وادار به حرف زدن کنی.

وقتی گفتگویی که داری انجام می‌دهی، واقعاً مهم است، بگذار دماغت بخارد، گوش‌هایت گزگز کند، پاهایت سوزن‌سوزن شود. وول نخور؛ پیچ و تاب نخور؛ تکان نخور؛ به خود نپیچ؛ خودت را نخاران و از همه مهم‌تر، انگشتانت را از صورتت دور نگه دار! این وول‌خوردن‌ها و حرکات دست ممکن است این احساس را در شنونده به وجود آورد که داری چاخان می‌کنی.

وقتی برای اولین بار با کسی ملاقات می‌کنی، تصور کن که او یک دوست قدیمی است. (یک مشتری قدیمی یا یک معشوقهٔ قدیمی یا کسی که تو زمانی علاقهٔ زیادی به او داشته‌ای.) چقدر بد که فراز و نشیب‌های زندگی شما دو نفر را از هم جدا کرد، ولی خواست خدا بود که این مهمانی (جلسه، انجمن) تو را دوباره به دوست قدیمی گمشده‌ات رسانید! این تجربهٔ لذت‌بخش یک‌سری واکنش‌های زنجیره‌ای فوق‌العاده در تمام بدن تو ایجاد می‌کند (از خم ابروهایت گرفته تا پنجهٔ پایت ـ و هر چیزی که بین این دو است.)

وقتی فرد تازه‌ای را می‌بینی، یک بازی ذهنی با خودت بکن. در ذهنت او را یک دوست قدیمی تصور کن که رابطهٔ فوق‌العاده‌ای در طول سال‌ها با او داشته‌ای، ولی بر اثر اتفاقی او را گم کرده‌ای و دیگر تا مدت‌ها خبری از هم نداشته‌ای. در این مدت خیلی سعی کرده‌ای که رفیق شفیقت را پیدا کنی، ولی هیچ شماره‌ای از او در دفترچهٔ تلفنت نداشتی؛ هیچ اطلاعاتی در موردش روی اینترنت پیدا نکردی؛ و هیچ کدام از دوستان مشترکتان هم سرنخی از او نداشته است. ناگهان ... وای، عجب، چقدر غافلگیرکننده! بعد از این همه سال شما دو نفر دوباره به هم می‌رسید و تو خیلی خیلی خوشحال می‌شوی.

در دنیا دو جور آدم وجود دارد: آدمی که وارد اتاق می‌شود و می‌گوید: « خوب، من اومدم! » و آدمی که وارد می‌شود و می‌گوید: « وای، تو اینجایی! »

ببین، هیچ کس به تنهایی به قله نمی‌رسد. آدم‌هایی که به نظر می‌رسد همه چی دارند، در طول سال‌ها قلب‌ها و ذهن‌های صدها انسان دیگر را تسخیر کرده‌اند و با کمک آن‌ها بوده که توانسته‌اند به بالای نردبان کاری یا اجتماعی که انتخاب کرده‌اند، برسند.