بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار بابا افضل کاشانی

اندر ره حق تصرف آغاز مکن چشم بد خود به عیب کس باز مکن سّر همه بندگان خدا می‌داند در خود نگر و فضولی راز مکن

آزردن خلق کافری پندارم وز خلق جهان همین طمع می‌دارم می کوشم تا ز من نیازارد کس تدبیرم چیست تا ز کس نازارم؟

چندین غم مال و حسرت دنیا چیست هرگز دیدی کسی که جاوید بزیست؟ این یک نفسی که در تنت عاریتی ست با عاریتی، عاریتی، باید زیست

افضل دیدی که هر چه دیدی هیچ است سر تا سر آفاق دویدی هیچ است هر چیز که گفتی و شنیدی هیچ است و آن نیز که در کنج خزیدی هیچ است

دل سیر نشد از کم و از بیش تو را با آن که منازل است در پیش تو را عذرت نپذیرند گهِ مرگ، از آنک بسیار بگفته‌اند در پیش تو را

رباعی شمارهٔ ۲۳ در بادیۀ عشق دویدن چه خوش است وز خیر کسان طمع بریدن چه خوش است گر دست دهد صحبت اهل نفسی دامن ز زمانه در کشیدن چه خوش است

رباعی شمارهٔ ۱۵۳ ای لطف تو در کمال بالای همه وی ذات تو از علوم دانای همه بینی بد و نیک و همه پیدا و نهان چون دیدۀ صنع توست بینای همه

غم چند خوری ز کار نا آمده پیش رنج است نصیب مردم دوراندیش خوش باش و جهان تلخ مکن در بر خویش کز خوردن غم قضا نگردد کم و بیش

رباعی شمارهٔ ۹۱ یا رب ز کرم بر من دل ریش نگر وی محتشما، بر من درویش نگر خود می‌دانم لایق درگاه نی‌ام بر من منگر، بر کرم خویش نگر

رباعی شمارهٔ ۷۸ ای خواجه اگر کار به کامت نبود یا خطبۀ جاوید به نامت نبود خوش باش و مخور غصه که گر دار جهان مُلکت شود، از حرص تمامت نبود

سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست من نیستم و هستیِ هستم همه اوست این هستی موهوم، خیالی است صریح زین هستی موهوم چو رستم، همه اوست

چیزی که که وجود آن نیابی در خود بیرون ز خود از چه روی بتوان دانست؟

تو غره مشو ز شادی ای گر داری در هر شادی هزار غم پنهان است

رباعی شمارهٔ ۱۳۹ با خلق به خُلق زندگانی می‌کن نیکی همه عمر تا توانی می‌کن کام همه را بر آر از دست و زبان و آنگه بنشین و کامرانی می‌کن

دنیا چو رباط و ما در او مهمانیم تا ظن نبری که ما در او می‌مانیم در هر دو جهان خدای می‌ماند و بس باقی همه کل من علیها فان‌ایم

در جستن جام جم جهان پیمودم روزی ننشستم و شبی نغنودم ز استاد چو وصف جام جم پرسیدم آن جام جهان نمای جم، من بودم

سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست من نیستم و هستیِ هستم همه اوست این هستی موهوم، خیالی است صریح زین هستی موهوم چو رستم، همه اوست

آبی که به روزگار بندد کیمُخت تو گه پسرش نام نهی، گاهی دخت خانی شد و پندار در او رخت نهاد دیگی شد و‌امید در او سودا پخت

رباعی شمارهٔ ۱۶۸ در آینۀ جمال حق کن نظری تا جان و دلت بیابد از حق خبری خواهی که دل و جانت منور گردد باید که به کویش گذری سحری

رباعی شمارهٔ ۴۱ احداث زمانه را چو پایانی نیست و احوال جهان را سر و سامانی نیست چندین غم بیهوده به خود راه مده کاین مایۀ عمر نیز چندانی نیست