بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار بابا افضل کاشانی

از کبر مدار هیج در سر هوسی کز کبر به جایی نرسیده است کسی

ای خفتۀ بی خبر اگر مرده نه‌ای روز آمد و رفت، تا به کی خُسبی؟ خیز!

عزت ز قناعت است و خواری ز طمع با عزت خود بساز و خواری مطلب

تو با همه در حدیث و گوش همه کر تو با همه در حضور و چشم همه کور

رباعی شمارهٔ ۱۰۱ تا چند روی از پی تقلید و قیاس بگذر ز چهار اسم و از پنج حواس گر معرفت خدای خود می‌طلبی در خود نگر و خدای خود را بشناس

دل نعره زنان ملک جهان می‌طلبد پیوسته وجود جاودان می‌طلبد مسکین خبرش نیست که صیاد اجل پی بر پی او نهاده، جان می‌طلبد

یا رب چو بر آرندۀ حاجات تویی هم قاضی کافۀ مهمات تویی من سّر دل خویش چه گویم با تو چون عالم سر و الخفیات تویی

در خانۀ خود خدای را گم کردی زان در ره خانۀ خدا افتادی

نان پاره چو در دست سگان است‌امروز از دست سگان نمی‌توان نان خوردن

از روی تو شاد شد دل غمگینم من چون رخ تو به دیگری بگزینم؟ در تو نگرم، صورت خود می‌یابم در خود نگرم، همه تو را می‌بینم

گر معرفت خدای خود می‌طلبی در خود نگر و خدای خود را بشناس

خود می‌دانم لایق درگاه نی‌ام بر من منگر، بر کرم خویش نگر

چیزی که که وجود آن نیابی در خود بیرون ز خود از چه روی بتوان دانست؟

ای دل تو ز هیچ خلق یاری مطلب وز شاخ برهنه سایه داری مطلب عزت ز قناعت است و خواری ز طمع با عزت خود بساز و خواری مطلب

در بادیۀ عشق دویدن چه خوش است وز خیر کسان طمع بریدن چه خوش است گر دست دهد صحبت اهل نفسی دامن ز زمانه در کشیدن چه خوش است

رباعی شمارهٔ ۱۹۲ ای نسخۀ نامۀ الاهی که تویی وی آینۀ جمال شاهی که تویی بیرون ز تو نیست هر چه در عالم هست از خود بطلب، هر آن چه خواهی که تویی

هر دیده که او عطای حق دیده بود سر تا قدمش ز نور حق دیده بود زنهار تو دید هر کسی دیده مخوان آن دیده بود که حق در او دیده بود

از هستی خود چو بی خبر خواهم بود این جا بُدنم هیچ نمی‌دارد سود زین مزبله زود رخت بر باید بست وز ننگ وجود تا عدم رفتن زود

چندین غم مال و حسرت دنیا چیست هرگز دیدی کسی که جاوید بزیست؟ این یک نفسی که در تنت عاریتی ست با عاریتی، عاریتی، باید زیست

در عین علی، هو العلی الاعلی ست در لام علی، سّر الاهی پیداست دریای علی سورۀ حی قیوم برخوان و ببین که اسم اعظم آن جاست