بریده‌هایی از کتاب ترجیح می‌دهم که نه (بارتلبی محرّر و سه جستار فلسفی)

در کنار ملاحظات والاتر، ملاطفت اغلب به مثابهٔ اصلی بس خردمندانه و محتاطانه، عمل می‌کند ـ حامی قدرتمندی است برای دارنده‌اش. انسان‌ها از سَرِ حسادت قتل کرده‌اند و از سر غضب و از سر نفرت و از سر خودخواهی و از سر تکبر معنوی؛ ولی هرگز نشنیده‌ام که انسانی از سر ملاطفتِ پرحلاوت مرتکب قتلی شیطانی شده باشد.

اغلب پیش می‌آید که وقتی اعتقاد مأنوس و صادقانهٔ انسان به نحوی بی‌سابقه و شدیداً نامعقول مورد تهاجم واقع می‌شود، تردید ذره‌ذره به جانش می‌افتد. شاید شگرف جلوه کند، اما واقعیت این است که در این‌گونه مواقع، شخص به شکلی مبهم گمان می‌برد که حقانیت و خِرد یکپارچه در طرف مقابل‌اند. در این حال، اگر افراد بی‌طرفی حضور داشته باشند، دست به دامان آنان می‌شود تا خاطر پریشان‌حال را اندکی مجموع سازند.

برای موجودی حساس، شفقت اغلب دردناک است؛ و هنگامی که عاقبت درمی‌یابد چنین شفقتی نمی‌تواند به راه چاره یا درمانی مؤثر بینجامد، عقل سلیم به روح حکم می‌کند خود را از شرش خلاص کند. آنچه آن روز صبح دیدم، مرا متقاعد ساخت که محرر به اختلالی ذاتی و لاعلاج مبتلاست. می‌توانستم به جسمش صدقه بدهم؛ لیکن جسمش عذاب نمی‌کشید، بلکه روانش متألم بود و من نمی‌توانستم به روانش دسترسی بیابم.

بخشایش برای آنان که مأیوس از رحمت مردند؛ امید برای آنان که در ناامیدی مردند؛ مژده برای آنان که دردمند و تسکین‌نیافته از مصائب مردند.

امان از سعادت که در روشنایی نرد عشق می‌بازد تا ما گمان ببریم عالم شادمان است؛ اما تیره‌روزی در خلوت پنهان می‌شود تا ما چنین بپنداریم که نشانی از آن نیست

احتمالاً خودش هم ترجیح می‌داد هیچ تأثیری از آن نپذیرد

امان از سعادت که در روشنایی نرد عشق می‌بازد تا ما گمان ببریم عالم شادمان است؛ اما تیره‌روزی در خلوت پنهان می‌شود تا ما چنین بپنداریم که نشانی از آن نیست.

« در حال حاضر، ترجیح می‌دهم یک ذره معقول نباشم. »

ادبیات با نامرئی ساختن خویش تولید می‌شود

حقیقت ادبیات « قائم به ذات » است. این ایدهٔ خودمختاری و خودنمایی ادبی، خود به سه شیوه تفسیر شده است. نسخهٔ اول: قدرت اثر، قدرت فردیت یکه‌ای است که اثر را تولید می‌کند؛ نسخهٔ دوم: قدرت اثر، قدرت تمامیت خودبسنده است و قاعدهٔ وحدت خود را تولید می‌کند؛ نسخهٔ سوم: قدرت اثر، قدرت ناب زبان است در آن زمان که از کاربردهای بازنمایانه و ارتباطی تهی می‌شود و به هستی خود روی می‌آورد.