بریده‌هایی از کتاب مانیفست یک فمینیست در پانزده پیشنهاد

به‌تازگی در اتاقی پر از زنان جوان بودم و متوجه شدم تمام صحبت‌های آن‌ها در مورد مردان است: فلان مرد خیانت کرد. فلان مرد دروغ گفت. فلان مرد به من وعدهٔ ازدواج داد، اما بعد غیبش زد. شوهرم این کار را کرد و آن کار را کرد، و بعد به این فکر کردم که هرگز برعکس این را ندیده‌ام. به‌ندرت پیش می‌آید که صحبت‌های خودمانی اتاقی پر از مرد به زن‌ها ختم شود و اگر این‌طور هم باشد، قطعاً عزاداری و مرثیه‌خوانی به‌خاطر رفتار زنان نیست. فکر می‌کنم دلیل این واقعیت باز هم به شرطی‌شدن‌های کودکی بازمی‌گردد.

به او یاد بده که هرگز تجربه‌ها و معیارهای خود را جهانی نکند. به او بیاموز که معیارها و استانداردهایش فقط مختص خودش هستند و به فرد دیگری تعلق ندارند.

من مهم هستم. من نیز به اندازهٔ مردان ارزشمندم و این ارزشمندی تابع زمان و مکان و اگر و اما نیست. من نیز به همان اندازه مهم هستم.»

مردم برای توجیه کارها و عقاید خودشان آگاهانه کلمهٔ سنت را به بازی می‌گیرند تا به خواسته‌هایشان برسند.

«هرگز برای کار کردن از کسی عذرخواهی نکن. تو آنچه انجام می‌دهی دوست داری و دوست داشتنِ آنچه انجام می‌دهی، بزرگ‌ترین هدیه برای فرزندت است.»

در یک رابطهٔ سالم، هر دو نفر اگر توان تأمین معاش داشته باشند، باید همکاری کنند.

مادری کردن، موهبتی باشکوه است، اما خودت را فقط با مادری تعریف نکن. کامل باش، و مطمئن باش که کودکت نیز از این موضوع سود خواهد برد.

به او بگو بهتر است تا قبل از بزرگ‌شدن و فهمیدن تعهداتش وارد هیچ رابطه صمیمانه‌ای نشود.

«به او یاد بده که دوست‌داشتنی بودن را فراموش کند.» وظیفهٔ او این نیست که خودش را دوست‌داشتنی کند، بلکه وظیفه دارد که خودِ خودش باشد؛ خودی که صادق است و نسبت به مساوات همهٔ انسان‌ها حساس است.

البته معنای مساوی به هر دوی شما بستگی دارد و باید خودتان دربارهٔ آن به توافق برسید و به نیازهای یکدیگر توجه برابر نشان دهید. قرار نیست وقتی می‌گوییم مساوی، همه‌چیز را پنجاه ـ پنجاه تقسیم کنید، یا هر روز به کارهای یکدیگر امتیاز دهید تا بفهمید چه کسی کم‌کاری داشته است، نه این مساوات را خودت متوجه خواهی شد، زیرا وقتی این کارها را به اشتراک می‌گذارید، خشم، خستگی و تنش در تو کم می‌شود و دلیلش این است که برابری حقیقی جایی برای خشم نمی‌گذارد،

تو حتی مجبور نیستی عاشق شغلت باشی، فقط می‌توانی عاشق چیزهایی باشی که شغلت به تو هدیه می‌دهد؛ چیزهایی مثل اعتماد به خویشتن و عزت‌نفس که حاصل کار کردن و پول درآوردن است.

دنیای ما پر از مردان و زنانی است که زنان قدرتمند را دوست ندارند.

فمینیسم مشروط از استعاره‌هایی این‌چنینی بهره می‌گیرد که «مرد سَر است و زن گردن.» یا «مرد راننده است، اما زن در صندلی جلو می‌نشیند.» بدترین قسمت این مفهوم آن است که مردان را به‌طور غریزی جنس برتر معرفی می‌کند، اما تأکید می‌کند که مردها باید با زنان خوش‌رفتار باشند. هرگز! هرگز! حالِ خوب یک زن به اساس و پایه‌ای محکم‌تر از خیرخواهی نیاز دارد. فمینیسم مشروط از زبان اجازه گرفتن استفاده می‌کند. همان‌طور که می‌دانید ترزا مِی، نخست‌وزیر انگلستان است و یک روزنامهٔ مترقی انگلیسی، شوهر او را به این شیوه توصیف می‌کند: «فیلیپ مِی در سیاست به‌عنوان مردی شناخته شده است که در صندلی عقب نشسته و به همسرش ترزا اجازه داده است تا بدرخشد.» اجازه داده؟! چه عبارت خنده‌داری! حالا بیایید این جمله را برعکس کنیم. «ترزا مِی به شوهرش اجازه داده است که بدرخشد.» به‌نظرتان مفهومی دارد؟ اگر فیلیپ مِی نخست‌وزیر بود، شاید به جای این جمله می‌شنیدیم که همسر فیلیپ او را در پشت‌صحنه حمایت می‌کند یا پشت اوست، یا کنار او ایستاده است و از او حمایت می‌کند، اما هرگز نمی‌شنیدیم که ترزا به شوهرش اجازه داده است که بدرخشد.

کتاب‌ها به او کمک می‌کنند تا دنیا را بهتر بشناسد و آن را به چالش بکشد، به او کمک می‌کنند تا خودش را بهتر بیان کند و راحت‌تر بتواند رسالت آیندهٔ خویش را انتخاب کند. فرقی نمی‌کند که بخواهد سرآشپز، دانشمند یا خواننده شود. او می‌تواند از مهارت‌هایی که کتاب‌ها به او می‌دهند، بهره گیرد.

اما حقیقتی تلخ وجود دارد: دنیای ما پر از مردان و زنانی است که زنان قدرتمند را دوست ندارند. انگار همگی شرطی شده‌ایم که قدرت را با مردانگی پیوند دهیم، به‌طوری‌که زن قدرتمند را یک پدیدهٔ غیرطبیعی بدانیم و وقتی می‌شنویم که زنی قدرتمند است، او را بازجویی می‌کنیم. می‌پرسیم: «آیا او متواضع است؟ آیا لبخند می‌زند؟ گستاخ نیست؟ به خانه و زندگی‌اش نیز می‌رسد؟» این سؤال‌ها را هرگز در مورد مردهای قدرتمند نمی‌پرسیم و این نشان می‌دهد که این‌همه شگفتی و ناراحتی ربطی به قدرت داشتن آن زن ندارد، بلکه به زن بودن او وابسته است.

لطفاً دخترت را قبل از هر چیز، یک انسان بدان. او را دختری با ویژگی‌های معین در نظر نگیر. ضعف‌ها و قوت‌های او را به‌عنوان یک انسان ببین. او را بر مقیاس بهترین نسخهٔ خودش ارزیابی کن.

شاید فکر کنی که شوهرت آن‌طور که باید نمی‌تواند دخترت را حمام کند یا شاید نتواند آن‌طور که باید لباس‌های او را عوض کند. خُب که چه؟ چه اتفاق خیلی بدی خواهد افتاد؟ مطمئن باش اگر دخترت در دستان پدرش باشد، نمی‌میرد. واقعیت این است که پدرش او را دوست دارد. برای دخترت هم خوب است که گاهی پدرش از او نگهداری و مراقبت کند.

به او یاد بده که عشق فقط دادنی نیست، بلکه گرفتنی است. این موضوع خیلی مهم است، زیرا ما مادرها از همان روز اول به دخترانمان سرنخ‌هایی می‌دهیم که به آن‌ها یاد می‌دهد بخش بزرگی از عشق این است که خودشان را فدا کنند، اما به پسرها چنین چیزی را نمی‌آموزیم. به او یاد بده که همان‌قدر که باید عاطفه و عشق بدهد، باید عشق و عاطفه نیز بگیرد.

مرا متهم کرده بود که عصبانی هستم. انگار عصبانیت حسی است که باید از آن شرمنده بود. البته که من عصبانی هستم. من از تبعیض عصبانی هستم. من از جنسیت‌گرایی عصبانی هستم

«عشق از راه خواهد رسید، پس راحت باش.»