بریده‌هایی از کتاب تاریخ فرهنگی قبیله لعنت (جلد دوم، کاهنان معبد جادو)

مطالعۀ عموم اساطیر اقوام عهد کهن ما را به این نتیجه می‌رساند که اساساً سجایای متعالی اخلاقی در میان خدایان و الهه‌های شرک‌آلود اساطیری، جایگاهی ندارد.

ویل دورانت، دربارۀ خدایان مصری می‌نویسد: خود خدایان نیز برای آزردن یکدیگر، از سحر و افسون مدد می‌گرفتند.

آنچه در وقت مطالعۀ باورهای مذهبی (بینش اساطیری) اقوام باستانی، پس از تعدّد و تکثّر خدایان، به چشم می‌خورد، آلودگی آن خدایان به صفات مذموم شیطانی و رذایل اخلاقی است. اینان، گاه در نمایش رذایل و پستی، گوی سبقت را از سایر موجودات می‌ربودند. به عبارت دیگر، اینان منزّه از صفات مخلوقات خود نبودند؛ بلکه واجد شیطانی‌ترین صفات نیز بودند. به‌همین جهت بود که آنان، در گسترۀ وسیعی از «عرش‌الرّحمان» تا «فرش‌الشّیطان» حضور داشتند

حسب آیات و روایات رسیده، این جنود ابلیسی تا زمانی که توسط انسان فراخوانده نشوند، قادر به نفوذ و تأثیرگذاری بر او نیستند. این انسان است که فرودگاه مملکت وجود خود را برای فرود نمایندگان ابلیس، مهیّا کرده و دست او را برای عمل باز می‌کند. همۀ ماجرا از همین‌جا آغاز می‌شود.

خبرچینی و جاسوسی، ردّ و بدل اطّلاعات اشخاص، دزدی، تأثیرگذاری بر قلب و ذهن دیگران، تصرّف در گوش‌ها و قلب‌ها و ایجاد احساسات کاذب (ترس، غم، شادی و ...) در مردم و... در زمرۀ خدماتی است که نیروهای شیطانی ارائه می‌دهند و در ازای آن، خدماتی را از انسان دریافت می‌کنند که مهم‌ترین آنها، ارتکاب گناه، شیطان‌پرستی، قربانی کردن انسان‌ها، هتک حرمت مقدّسات، آلوده کردن سایر انسان‌ها به انواع گناهان، کفرگویی و شرک‌ورزی به خدای تبارک و تعالی است.

امام صادق (ع) فرمودند: «گناه‌کاری که در ماه مبارک رمضان، مورد مغفرت و بخشودگی واقع نشود، تا سال دیگر، مورد مغفرت قرار نخواه گرفت؛ مگر اینکه به حج برود و در صحرای عرفات، مورد مغفرت حق واقع گردد.»

نکتۀ قابل توجّه این است که امروزه، گفت‌وگو از فرازمینی‌ها و اجنّه و ارواح در میان ساکنان کشورهای صنعتی و آکنده از تکنولوژی هزارۀ سوم به مراتب سهل‌تر است تا در میان مردم مسلمان ساکن شرق اسلامی، گویی مسلمانان گوی سبقت را در برداشت‌های سکولاریستی از غربیان ربوده‌اند.

تاریخ فرهنگی قبیلۀ لعنت با حمد و سپاس خداوند یکتا و توسّل و توکّل به آستان مقدّس حضرت رحمة‌للعالمین، محمّدبن عبدالله (ص)؛ سنگ‌بنای این اثر که با عنوان «تاریخ فرهنگی قبیلۀ لعنت» ارائه گردیده است، وقتی گذارده شد که کتاب «تاریخ فرهنگی قبیلۀ رحمت»، مراحل کمالی خود را طیّ می‌کرد. در آن اثر، نگارنده با مراجعه و استناد به منابع روایی و به ویژه «دعای ندبه»، سعی خود را مصروف آن داشت تا نقاط عطف رفته بر سلسلۀ انبیا و اوصیای الهی را برشمارد و همچنین نقاط عطف در حال گذار و پیش‌روی تا به آخرین ایستگاه، یعنی تأسیس دولت کریمۀ طیّبۀ آخرین حلقه از سلسلۀ اولیا و اوصیای اله