بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

درسفری دور و دراز است دلم ...سوز و گداز است دلم در پی یک راز که آن دلبر عاشق کش دمساز کجا رفت و کجا گشته نهان ماهِ شبِ تار.. که دل تنگ و حزین گشته و تب دار...نگارم برسانید که آن آتش پنهان شده در جان شده بیدار...

آسمان دلگیر و غمناک خاک باران خورده و پاک شاخه ها را می تکاند باد بی آرام بی باک رقص باران روی شیشه قصهٔ فرهاد و تیشه می شود قلبم مصمم عاشقت باشد همیشه من نگاهم مانده بر در باز رویای تو در سر غنچه های آرزویم می شود نشکفته پرپر

تو را من آفریدم از گِلی ناچیز اما روح خود را در تو پنهان کرده ام، انسان برایت فصل ها را آفریدم از بهارِ سبز تا پاییز که هر گَه این نشان بینی به یاد آری تو رستاخیز

آرزویم این است که بهاری باشی شاد چون نغمهٔ شیرینِ قناری باشی

همه جا در پی مرهم، روم اما تویی آن داروی دردی که من آن عشق بنامم

چه بی اندازه شیرینی چو قندی گوشهٔ قندان

لحظه هایم همه بی رنگ تر از آینه هاست و سکوتی سنگین سایه انداخته بر خلوت من

تو را من می شناسم، تو همان همزاد مهتابی تو آن رویای شیرینی که من در خواب می بینم تو مثل تک گلی هستی که شب از شاخه می چینم

می نشینم لب حوض می شوم خیره به آن ماهی شاتوتی رنگ با همه جور جهان من ندارم سر جنگ غصه هم می گذرد مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت مثل آن قُمری سبزی که پرید مثل آن آهوی شیرین که گریخت از پریشانی دشت غصه هم می گذرد

تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

باز کن پنجره را تا پیامی که سپردم به گل قاصدکی وقت سفر برساند به تو هنگام سحر

رویای شیرینم بیا، ای عشق دیرینم بیا من جز تو در این آسمان ماهی نمی بینم بیا ای معنی هستی بیا، پیمانهٔ مستی بیا در جرم عشق و عاشقی با من تو همدستی بیا با رنگ شیدایی بیا، ای قلبِ دریایی بیا اندازهٔ رنگین کمان یارم تو زیبایی بیا

من جز تو در این آسمان ماهی نمی بینم بیا

شاید اینجا باشد در همین نزدیکی در دل ثانیه ها شاید اینجا، ا کنون یار در یک قدمیست...

و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی.. بگو با من که می مانی و آواز محبت را برای قلب من هر لحظه می خوانی

من نگاهم مانده بر در باز رویای تو در سر غنچه های آرزویم می شود نشکفته پرپر

نگو ای مهربان دلبر که از حالت خبر دارم نمی دانی نمی دانی نمی دانی که از جادوی چشمانت دلی داغ از شرر دارم و من با اختران شب سخن ها تا سحر دارم

بیا ساقی که دل یک جرعه از آن جامِ مستی ساز می خواهد

باز نجوای دلم نام کسی هست که سرمست تر از باد خزانیست و چون سرو جوانیست که دردست به جز عشق ندارد …خبرم هست زِ باران دو چشمش که ببارد...و مرا حسرت دیدار دو تا نرگس شهلاست... دلش وسعت دریاست و من منتظرم تا که زمانی به زبانی که دلت خوب بفهمد همه آوازِ دل خسته خود را به تو گویم که بدانی همه دنیاست برای منِ عاشق آن، دو جادو و دو ابروی کمانی.... و هم اکنون که من اینجا و تو آنجا و به هم دور و به دل شور و زِ هر میکده مهجور و در اندیشهٔ مان ترسِ زِ فرداست... بیا تا زِ سرِ مهر و صداقت، به نهایت، به خداوند کریمی که به دل داد محبت و چه زیباست... همه راز دل خویش بگوییم و بجوییم مسیری به وصالی که خیالی دگرم نیست جز این عشق و این نیست برای من و تو فکر محالی

بگو ای نازنین دلبر تو از این دل چه می خواهی؟ که خون است از غم دوری شبِ تاریک مهجوری نه مهتاب درخشانی نه یک فانوس پرنوری بگو مقصد کجا شاید پریشان تا به کی باید؟