بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

دل من خسته ز هر پروازیست

بی تو در خلوت و تنهایی خود به تو می اندیشم عشق اینجاست کنارم به لبش آوازیست که سکوتم را هر لحظه به هم می ریزد

بگردی گر همه عالم نیابی از من عاشق تر

چه به روز دلم آورد دو چشمان سیاهت که هنوزم که هنوز است نگاه من و دل مانده به راهت...

و دلم دید به چشمان تو ایمان و چه لرزید از آن برق نگاهت...

همه جا در پی مرهم، روم اما تویی آن داروی دردی که من آن عشق بنامم و بدانم که به غیر از تو ندارم کس دیگر که مرا مایهٔ درمان بُوَد و هم نفس جان

و سکوتی سنگین سایه انداخته بر خلوت من

رقص باران روی شیشه قصهٔ فرهاد و تیشه می شود قلبم مصمم عاشقت باشد همیشه

نگارم برسانید که آن آتش پنهان شده در جان شده بیدار...

چه بسا نزدیک است وعدهٔ دیدار و گرمی آتش طور چه بسا نزدیک است پرده از راز زمین بردارند ابرهای دل من مدت هاست بی امان می بارند خانهٔ مستی و دیوانگی و عشق و جنون شاید اینجا باشد در همین نزدیکی در دل ثانیه ها شاید اینجا، ا کنون یار در یک قدمیست...