بریده‌هایی از کتاب شرح آن الف

در اندرون من بشارتی هست عَجَبم می‌آید از این مردمان که بی آن بشارت شادند.

عوضِ آن که دستم مالیدی و لقمه‌ای چند در خورم دادی چندان خستگی به من راه یافت زخم‌ها زدند که این دست‌هام و اعضام مجروح کردند.

چه شادم به دوستیِ تو که مرا چنین دوستی داد خدا این دلِ مرا به تو دهد مرا چه آن جهان چه این جهان

چون در دریا افتادی و شنا نمی‌دانی مرده شو تا آبت بر سر نهد!

مشب اگر نمی‌آمدم از میان ما چیزی می‌رفت فوت می‌شد بیگانگی می‌شد در این حال.

خدای را بندگانند که کسی طاقت غم ایشان ندارد و کسی طاقت شادی آنان ندارد صُراحی که ایشان پر کنند هر باری و درکشند هر که بخورد دیگر با خود نیاید دیگران مست می‌شوند و بیرون می‌روند و او بر سر خُم نشسته. «مردان خرابات بخوردند و برفتند مائیم که جاوید بخوردیم و بماندیم.»

می‌گفت که: «خلایق همچو اعداد انگورند عدد از روی صورت است چون بیفشاری در کاسه آنجا هیچ عدد هست؟» این سخن هر که را معامله شود کار او تمام است.

این همه رنج‌ها از آن شد که ورق خود می‌خوانید ورقِ یار هیچ نمی‌خوانید.

آسیا می‌خری؟ مرا بخر تا جهت تو بگردم.

کافران را دوست می‌دارم از این جهت که دعویِ دوستی نمی‌کنند می‌گویند: «آری کافریم دشمنیم» اما این که دعوی می‌کند که «من دوستم» و نیست پر خطر است.