بریده‌هایی از کتاب عاشقانه های شعر کرد

در هر گوشه‌ی این ولایت که بمیرم می‌توانم دوباره زنده شوم اما هراس من از غربت است غربت در چشمان تو که چون بیگانه‌ای مرا می‌نگرند

به سرزمینم می‌مانی صد چاک خورده و ویران ـ اما عزیز و سرفراز

با هم که باشیم سه تائیم من تو بوسه بی هم چهار تائیم تو با تنهایی من با رنج

من کوتاهم و کوتاه‌تر از من شعرهایم کوتاه‌تر از همه‌ی اینها لحظاتی است که با همیم

عشق تو در جانم بود پیش از آنکه از گناه و معصیت چیزی بدانم

تو نباید می‌رفتی شب با درازای نکبت‌بارش، پیش پای تو بود و تو هنوز طفل شیرینی بودی که راه رفتن نمی‌داند شیرینم تو نباید می‌رفتی

تمامی مردم نام عزیزشان را بر درخت حک می‌کنند نازنینم نام تو را بر استخوان تنم خواهم کوفت...

حرف‌هایم همه می‌رسند به تو همه حرف‌هایم به تو می‌رسند به تو می‌رسند همه حرف‌هایم می‌رسند به تو حرف‌هایم همه

می‌دانم تو باز می‌گردی قسم به شرافتم که باز می‌گردی

سیبم را دو پاره می‌کنم نیمی تو و نیمی من لبخندم را دو پاره می‌کنم نیمی تو و نیمی من غمم را به تو نمی‌دهم به مثابه‌ی باز پسین نفسی به سینه می‌گذارمش