بریده‌هایی از کتاب راه جنگجو

جنگجو، اما، مثل ایزد باد چشمها را پشت و رو به تن كرده. تا خو نگیرد به آنچه هست تا بگذرد از مرز عادت مرسوم. منِ دست از خود کشیده‌ای‌ست، تکیه‌گاه اهرم تغییر.

برترین بنده، از وضع موجود دلزده، می‌پرسد: چرا؟ جنگجو اما، چشم دوخته‌‌ی آنچه دلخواه، می‌خروشد: چرا نه؟ جهان هنگامه‌ست و مقیمان آن؛ همگان. انبوهی بنده‌اند، اندکی جنگجو.

در ناف آشوب، مکث، مرگ است.

از هنگامه گریختن، نادیده‌اش انگاشتن، خارج از آوردگاه لانه ساختن، اوهامی‌ست بزدلانه. حضور در هنگامه، تاب آوردن خروش نبرد، چه ترسناک است و چه دشوار، جنگجو بودن.