بریده‌هایی از کتاب راه جنگجو

واقعی گردد "اگر" تازشی باید کرد! تا بگیرد اثرِ چشم بر آیینه دوام.

پهلوان، سوار بر شورِ درنگ در راهی یک طرفه پیش می‌تازد. هیچکس پشتش را نمی‌بیند.

حضور اوست گویی، دلیل بودنِ تماشاچیان، نه آفریده‌ی آن. همدلی با رستم از این روست چنین دشوار و فراموش کردنش ناممکن.

پهلوان، ساکن سرزمینی‌ست جادویی، مستورِ سطور اسطوره‌، زیر رنگین كمانِ افسانه‌ بی دریغ و افسوس، فراموش می‌شود. چشم دیگری چه چیز ‌افزاید، بر حضور بزرگِ مهترانِ مجوس؟

بسیار سپاسگزار همه‌شان هستم، چرا که اگر لذتی و قدرتی و معنایی از خواندن این متن برخیزد، بی‌شک سهمی از آن مدیون ایشان است.

همچو باد است جنگجو، همواره در دسترس و همیشه دوردست چو آبی در جویباری زمستانی آمیزه‌ی قندیل پابرجا و خنکای شتابان. به هیچ چیز نمی‌چسبد، حتی به خود.

پهلوان اما، همواره آماده با دلی همیشه گشوده بر آوردگاه غلافی نیست که شمشیرش را تاب آورد. مساعد بودن را به گیتی تحمیل می‌کند همراهی كردن را به بخت. ننگ جنگجو، شکست است، وقفه‌اش میان جنگ و تنش، درنگ.

چه مذبوحانه است، چه نافرجام، سودای انکار اطاعت این واپسین زنجیر بندگان. تنها مستعمره‌نشینان‌اند شورآفرینانِ سالگردهای استقلال.

جنگجو بی هماورد نمی‌ماند یک تن همواره رویاروی اوست، ستایش برانگیزترین حریف: خویشتن. در هر ضربت شمشیر و در هر جنبش، خود را می‌جوید و خود را شکار می‌کند.

داستان‌های مهیبی ز سرانگشت قلم می‌چکد بر رخ آیینه‌ی طاووسِ نگاه. رمزهایی است نهان، زیر این قشرِ ظریفی که ترشح شده از قلب قیام

جنگجو، اما، مثل ایزد باد چشمها را پشت و رو به تن كرده. تا خو نگیرد به آنچه هست تا بگذرد از مرز عادت مرسوم. منِ دست از خود کشیده‌ای‌ست، تکیه‌گاه اهرم تغییر.

برترین بنده، از وضع موجود دلزده، می‌پرسد: چرا؟ جنگجو اما، چشم دوخته‌‌ی آنچه دلخواه، می‌خروشد: چرا نه؟ جهان هنگامه‌ست و مقیمان آن؛ همگان. انبوهی بنده‌اند، اندکی جنگجو.

در ناف آشوب، مکث، مرگ است.

از هنگامه گریختن، نادیده‌اش انگاشتن، خارج از آوردگاه لانه ساختن، اوهامی‌ست بزدلانه. حضور در هنگامه، تاب آوردن خروش نبرد، چه ترسناک است و چه دشوار، جنگجو بودن.