بریده‌هایی از کتاب کآشوب

برایشان جذاب است پسرعمو یا پسردایی‌شان که یک روزی هم‌بازی‌شان بود حالا سخنرانی کند. دل‌شان می‌خواهد ببینند من چطور حرف می‌زنم. هر روز که می‌آیند خیریه عمو را تحریک می‌کنند. عمو هم از خدا خواسته فحش را می‌کشد که «کره‌خر تو چه آخوندی هستی که سخنرانی نمی‌کنی؟»

توی خیالاتم چرخ می‌خورم که صدایم می‌کند. سرم را بالا می‌آورم. می‌پرسد «حالا واقعاً امام حسین رو شهید کردند؟»

اگر میثم طلبه بود لااقل می‌توانستیم چند دقیقه‌ای بحث فقهی کنیم یا حرف‌های خاله‌زنکی حوزه را رد و بدل کنیم. «شنیدی آیت‌الله ... فلان فتوا رو داده؟» «تدریس استاد فلانی چقدر بده. خیلی بی‌سواده. نیست؟»

عمامه را دوست دارم. عبا را هم. لباده را ولی بیشتر از قبا دوست دارم. شیک‌تر است. مرتب‌تر است. و البته گران‌تر. برای سالی یکی دو بار معمم شدن صرف نمی‌کرد لباده بخرم. پول همین قبای تنم را هم پدر داده.

بابا شما که پولدارید. آقاجونت هم که مرجع تقلید بوده. تو الان خواستگاری فرح پهلوی هم بری، بهت می‌دنش

رابطه‌مان دیگر سرد و خشک نیست. گرم و مرطوب است.

سفارش‌های لازم را قبل از آمدن‌شان به من کرده. «کره‌خر حواست بهشون باشه‌ها. اینا مثل خودت نیستند. سوسول‌اند. درست حرف بزن. مؤدب باش. تحویل‌شون بگیر.»

اسمش عباس بود. در تعزیه هم عباس‌خوانی می‌کرد. هر سال وقتِ تعزیه‌ی عصر عاشورا، حکیم بن طفیل قبل از ضربه‌ی آخر خطاب به او رجز می‌خواند «عباس بنگر در کف چه دارم.» به خاطرِ همین شعر، «بِنگَر» چسبیده بود دنباله‌ی اسمش. صدایش می‌کردند عباس‌بِنگَر.

نمی‌دانم چطوری به او بگویم اما بالاخره حرفم را می‌زنم. «دیگه این‌جا نیا روضه.» مکث می‌کند. ابروهاش را درهم می‌کشد و پلک‌هاش می‌افتند روی دو چشم بی‌نور. «چرا بابا؟» «نیا دیگه.» جلوی داروخانه ایستاده است و با آن همه عجله‌ای که دارد، می‌خواهد دلیل مرا بشنود. «سر لُخت بودند؟» «نه.» «به تو چیزی گفتند؟» «نه.» «پس چی؟» تمام خشمم را در صدایم جمع می‌کنم. «به من چایی ندادند.»