بریده‌هایی از کتاب کآشوب

قبل از ازدواجم، همان روزهای بگیر و ببند بعد از انتخابات، توی مسجدی که دوستش داشتم سخنران دعا کرد خدا من و بقیه‌ی آن‌هایی را که گرایش سیاسی خاصی داشتیم هدایت کند و اگر هدایت نمی‌شویم هلاک کند.

حسین مثل من دلش نوحه نمی‌خواست. از نظر او سخنران مجلس امام حسین (ع) باید از درد اجتماع می‌گفت و مردم را از ظلم آگاه می‌کرد. دلش می‌خواست برود پای صحبت کسی بنشیند که به جای این همه روضه‌ی مقتل، بگوید اصلاً چرا امام قیام کرد و بعد ربطش بدهد به دنیای امروز. نماند توی هزار سال پیش. افسانه و اسطوره‌اش نکند.

اما مجلس آقامرتضی توی کوچه پس‌کوچه‌های نیاوران پر از ماشین‌های مدل‌بالایی بود که دامادهای اتوکشیده با ته‌ریش منظم و عروس‌هایی با چادرمشکی براق ازشان پیاده می‌شدند. کفش عروس‌ها پاشنه‌دار بود و کیف کوچکی سِت همان کفش‌ها دست‌شان گرفته بودند. روسری‌های مشکی طرح‌دار و براق‌شان هم از زیر چادر پیدا بود. حریر ژورژت با سنگ‌های سواروسکی.

زوج‌های جوانِ چهارراه سیروس و بازار و مسجدجامع یا حوالی اتوبان محلاتی و مسجد شهدا همه شبیه هم بودند. دو تایی ترک موتور می‌نشستند یا پراید داشتند. پیراهن مشکی مردها روی شلوار بود و تسبیح دست می‌گرفتند. زن‌ها هم آرایش نداشتند، رویشان را سفت گرفته بودند و کفش‌هاشان ساده و تخت بود.

از این مجالس شلوغی که زن‌ها مدام جیغ می‌کشند و مردها فریاد می‌زنند و مداح صدای گرفته‌اش را توی میکروفون هوار می‌کشد بدم می‌آمد.

زوجِ تازه‌عقدکرده را یک بار توی صحن حرم امام حسین (ع) دیدم که گوشه‌ای تنها نشسته بودند و داماد برای عروس روضه می‌خواند.

دختره همیشه می‌ایستاد کنار در حسینیه تا همسرش برسد و دو تایی بروند حرم. قدش بلند بود و من خیال می‌کردم برای این‌که با همسرم بروم زیارت هنوز قدم کوتاه است.

یکی از رتبه‌های برتر کنکور ریاضی که نابغه‌ی مخابرات بود با دختری که نمی‌دانم نخبه‌ی چی بود تازه ازدواج کرده بودند و آمده بودند کربلا.

رابطه‌مان مثل روز اول شده. انگار نه انگار که من دهن‌لقی کرده‌ام و آن‌ها گوشت گوسفندی را خرج تریاک کرده‌اند.

آرام، طوری که فقط خودم بشنوم، می‌گوید «حاج‌آقا التماس دعا.» الف التماس را می‌کشد که یعنی منتظریم حرف بزنی تا بخندیم.