بریده‌هایی از کتاب خوشه‌ های خشم

هر کاری‌رو که ما می‌کنیم... به نظر من یه هدف درس داره ـ حتی ناخوش شدن؛ بعضی‌ها می‌میرن، اما بقیه سرسخت‌تر و جون‌سخت‌ترن. باس سعی کنی واسه‌ی همون روز زندگی کنی. واسه‌ی همون روز و حال.»

تو این دنیا فقط یه چیز مسلمه و اون اینه که کسی حق نداره تو زندگی یکی دیگه دخالت کنه و قروقاطی‌اش کنه. فقط خودش باس زندگی کنه. شاید بد نباشه بهش کمک کنه، اما حق نداره بهش بگه باس چیکار کنه.»

آدما به یه نوع فکر کردن عادت می‌کنن، و دیگه سخته اونو ول کنن.

من هیچ دلم نمی‌خواهد که قبل از کشتن کسی که مرا گرسنگی می‌دهد از گرسنگی بمیرم.

آن‌ها را توی مخمصه و رودربایستی قرار بده، کاری کن وقتت را بگیرند. نگذار یادشان برود که وقت تو را گرفته‌اند. مردم، اکثراً آدم‌های خوبی هستند. دلشان نمی‌خواهد تو را عصبانی کنند. کاری کن عصبانی‌ات کنند، آن‌وقت کار خودت را بکن.

آدما به یه نوع فکر کردن عادت می‌کنن، و دیگه سخته اونو ول کنن.

مردم با تور آمدند سیب‌زمینی‌ها را از آب رودخانه بگیرند، و نگهبان‌ها از کارشان جلوگیری کردند. با اتومبیل‌های قراضه‌شان آمدند پرتقال از روی زمین بردارند، اما نفت بر آن‌ها پاشیده بودند. مردم آرام کناری ایستاده و به روان شدن سیب‌زمینی بر آب نگاه می‌کنند و به جیغ و زوزه‌ی خوک‌هایی گوش می‌دهند که آن‌ها را می‌کشند و در گودالی دفن می‌کنند و بر آن‌ها آهک می‌ریزند و به کوه‌های پرتقال نگاه می‌کنند که می‌پوسند و به لجن بدل می‌شوند و در چشم این مردم ناکامی و شکست دیده می‌شود، در چشمان این مردم گرسنه خشم جان می‌گیرد. در روح این مردم خوشه‌های خشم پر می‌شود و می‌روید و سنگین می‌شود، سنگین می‌شود تا به بار بنشیند.

در این‌جا اندوه و درد و رنجی حکم‌فرماست که گریستن نمی‌تواند آن را مشخص کند و آن را بنماید.

«اینو می‌دونم... آدم اون کاری‌رو که ناچاره بکنه باس بکنه. من نمی‌تونم بهت بگم. من نمی‌تونم بهت بگم. به عقیده‌ی من خوش‌بختی و بدبختی وجود نداره. تو این دنیا فقط یه چیز مسلمه و اون اینه که کسی حق نداره تو زندگی یکی دیگه دخالت کنه و قروقاطی‌اش کنه. فقط خودش باس زندگی کنه. شاید بد نباشه بهش کمک کنه، اما حق نداره بهش بگه باس چیکار کنه.»

بابابزرگ امشب نمرد، اون درس وقتی مرد که شماها اونو از ولایتش بیرون آوردین

آدم وقتی به یه جا انس می‌گیره، دیگه سخته از اون‌جا دل بکنه و بره. آدما به یه نوع فکر کردن عادت می‌کنن، و دیگه سخته اونو ول کنن.

به عیسی قسم، آدم وقتی می‌بینه دارن بهش دستور می‌دن، سر قوز می‌افته و نمی‌ره.

می‌گن تا اون‌جایی که ما می‌ریم نزدیک سه هزار کیلومتر راهه. تام، به نظر تو چه‌قدر راهه؟ من اون‌جارو تو نقشه دیده‌ام، کوه‌های بزرگی داره، عین اونایی که تو کارت پستالا می‌بینیم و ما درست از وسط اونا رد می‌شیم. تامی، به نظر تو چن روز طول می‌کشه ما به اون‌جا برسیم؟»

در چشم این مردم ناکامی و شکست دیده می‌شود، در چشمان این مردم گرسنه خشم جان می‌گیرد. در روح این مردم خوشه‌های خشم پر می‌شود و می‌روید و سنگین می‌شود، سنگین می‌شود تا به بار بنشیند.

به سوی در رفت و وقتی به کنار در رسید، سر برگرداند و گفت: «یه چیز خوبی یاد گرفتم. آدم هر روز یه چیزی یاد می‌گیره، هر وقت دردسری واسه‌ات پیش اومد ـ برو پیش آدمای ندار. اونا تنها آدمایی‌ان که به آدم کمک می‌کنن ـ فقط اونا.»

و خشم اندک‌اندک مایه می‌گرفت و می‌رسید.

نیاز انگیزه‌ی اندیشه است و اندیشه انگیزه‌ی عمل

«به جهنم! تو این دنیا نه گناه وجود داره و نه صواب. این‌هارو مردم از خودشون درآوردن. همه‌اش همین‌جوره. بعضی از کارای مردم خوبه و بعضی هم نیس. مردم حق دارن فقط همینو بگن و بس.»

بترس از آن زمان که انسان در راه یک اندیشه دشواری نبیند و در راه آن نمیرد، زیرا این یک صفت پایه و اساس آدمیزاد است، و این صفت آدمی در دنیای هستی بارز و بی‌همتا است.

«هیچ نمی‌دونی وقتی اون‌جا می‌رسیم اون‌جا چه‌جوریه؟ هیچ نمی‌ترسی اون‌جا اون‌جوری نباشه که ماها فکر می‌کردیم؟» مادر سریع پاسخ داد: «نه. نه، نمی‌ترسم، ترس نداره، من نمی‌ترسم. خیلی سخته زندگی کردن و تجربه به هم زدن. ما در زندگی‌مون هزار جور کار پیش‌رو داریم، اما اگه موفق شیم فقط یه‌جورشو ادامه می‌دیم. اگه بخوام همه زندگی‌هارو تجربه کنم، کار شاقیه.