بریده‌هایی از کتاب آغوشی برای یک سفر طولانی

بدیِ زخم‌ها، ناباوری‌ست که در انسان می‌ماند.

به‌نظر می‌آد همیشه‌ی خدا بهترین و بدترین کلمات رو برای آدم‌های اشتباه از حنجره‌ت بیرون کشیدی. ـ از کجا می‌شه این رو فهمید؟ ـ از لحظه‌هایی که می‌خوای خودت رو خلاص کنیُ و باید چند دقیقه فکر کنی تا به کی زنگ بزنی.

وقتی رو به آینه ایستاده بود، متفکرانه کودکِ درونش زمزمه کرد: «پس وقتی آدم بزرگ می‌شه، این شکلی می‌شه!» گفتم: نمی‌دونم.

یا خوش‌شانس بوده‌ای وُ تمامِ هدف‌های سالت را تیک زده‌ای وَ یا بر لبه‌ی تیغ ایستاده‌ای وُ تبدیل به کسی شده‌ای که هیچ تصویری از او نداشتی، بر نقطه‌ای ناشناخته وَ یا ناشناخته‌تر از آن‌چه تصور می‌کردی ایستاده‌ای، جایی میانِ زمزمه‌ی «شانس آوردم» وُ «گُه به این شانس»

با تو حرف می‌زنم رفیق خمیده‌ی من، تصویر از هم پاشیده‌ی آیینه؛ با تو حرف می‌زنم. تو شانست را از درون، یک بار باخته‌ای و شانس دوباره‌ات، بیرون از تو نفس می‌کشد.

دارم به انتهای سالن نزدیک می‌شوم. به آخرین جایی که می‌شود اسمت را صدا زد و تو سر برگردانی. کم‌کم دارم به آخرِ سالن، به آخرِ دوست داشتن نزدیک می‌شوم و پرنده‌ای در من از جَوِ زمین خارج می‌شود... چقدر صندلیِ خالی... چقدر جای خالی...

می‌دانم مهم با تو بودن بود نه کجا بودن

تو برای من حالا نه‌تنها یک خاطره، یک اتفاقی که هر روزی... هر روز مثل نفس، مثل نسیم، مثل آفتاب.

نجات دقیقاً یعنی یک «تو» در مقابل «تویی» که با تو وُ آن‌چه بودی یا خیال می‌کردی هستی و یا آن‌چه می‌خواستی باشی و یا هرچیزی که از خودت، برایت آشنا بوده، فاصله دارد.

دستم را بگیر و از جست‌وجو بیرونم بکش.