بریده‌هایی از کتاب شنیدن از دائو دِ‌جینگ (متن کهن چینی)

وقتی کارها کرده شود بی هیچ حرف نالازمی، مردم می‌گویند «ما کردیم!»

آن‌که به قدر کافی اعتماد نکند، به او اعتماد نخواهند کرد.

به بالاترین تهیا برس. یکدلانه به آرامش درون بچسب. ده‌هزار چیز پیدا و ناپیدا می‌شوند. و من واگشت آن‌ها را نظاره می‌کنم که می‌رویند و می‌شکنند و بعد به ریشه برمی‌گردند. برگشتنِ به ریشه، آرامش است که این راهِ طبیعت است.

راه طبیعت، همیشه‌همان است. شناختنِ آن همیشه‌همان بینش است. نشناختنِ همیشه‌همان مصیبت‌بار است. با شناختنِ همیشه‌همان، دل فراخ می‌شود و با دلِ فراخ، گشاده‌دل خواهی بود. گشاده‌دل که باشی، شاه‌وار عمل خواهی کرد شاهوار که باشی، از آسمان خواهی بود.

آن‌ها که از بالا لطفی به آن‌ها می‌شود می‌ترسند؛ و موقعی که آن را از دست می‌دهند بازهم می‌ترسند. پس، مورد لطف یا قهر بودن میان بیم و هراس زندگی‌کردن است.

هرکه به زر و به نام ببالد تخمِ فروافتادن را کاشته است.

توانگران خانه‌هاشان را از زر و گوهر پر می‌کنند اما نمی‌توانند آن‌ها را امن نگه دارند. هرکه به زر و به نام ببالد تخمِ فروافتادن را کاشته است. کارَت که تمام شد رهاش کن. راه آسمان این است.

. دائو، خاستگاه چیزهاست: «از دائو، "یک" زاییده می‌شود؛ از یک، دو زاییده می‌شود، از دو، سه زاییده می‌شود، از سه، ده‌هزار آفریده زاییده

وقتی برای اتاق در و پنجره درست می‌کنید خالیای آن‌ها برای اتاق مفید است. پس، بودن مفید است اما نبودن به کار می‌آید.