بریده‌هایی از کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱)

در واقعه‌ی کربلا، وقتی که امام حسین علیه‌السَّلام شهید شدند، بر پشت مبارک آن‌حضرت پینه‌هایی دیدند. از امام زین‌العابدین علیه‌السَّلام پرسیدند که این آثار چیست؟ فرمودند: از بس که همیان‌های (کیسه‌های) طعام و چیزهای دیگر را ایشان شب‌ها به دوش می‌کشیدند و می‌بردند درِ خانه‌ی بیوه‌زنان و کودکان یتیم و فقرا و مساکین. آن‌قدر این کار را کرده بودند که شانه‌ها و پشت مبارک ایشان پینه بسته بود.

خوشا بر کسی که از دوستان حسین و شیعیان او باشد؛ سوگند به خدا که آنان رستگاران روز قیامت هستند.

امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه در وصف امامان علیهم‌السّلام فرمودند: «لِأنَّهُم... صِفاتُ اللهِ.» به راستی که آنان صفات خدا هستند.

امام صادق علیه‌السّلام فرمودند: «نَحنُ واللهِ الأسماءُ الحُسنَی الَّتی لا یَقبَلُ اللهُ مِنَ العِبادِ عَمَلاً الاّ بِمَعرفَتِنا.» به خدا قسم، ما اسم‌های نیکوی خدا هستیم که خدا عملی را از بندگان نمی‌پذیرد مگر به معرفت ما.

پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فرمودند: «حسینٌ سَفینةُ نَجاةِ هٰذهِ الأُمَّة.» حسین، کشتی نجات این امّت است.

پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فرمودند: «إنَّ الحُسَین مِصباحُ الهُدیٰ و سفینةُ النَّجاة.» این حقیقتی است که حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است. این حدیث با عبارتی دیگر هم نقل شده که فرمودند: «مِصباحُ هُدًی و سفینةُ نَجاةٍ»؛ یعنی: او چراغ هدایتی است و کشتی نجاتی است. همان‌طور که از ترجمه‌ی عبارت هم می‌شود فهمید؛ این عبارت می‌خواهد بگوید که چراغ‌های هدایت دیگر هم هستند، یکی از آن‌ها امام حسین علیه‌السَّلام است و کشتی‌های نجات دیگر هم هستند، یکی از آن‌ها امام حسین علیه‌السَّلام است. امّا در آن حدیث اوّل، تخصیص داده می‌شود این‌دو؛ یعنی: «مصباح الهدیٰ» و «سفینة النّجاة» به وجود مقدّس اباعبداللّه صلوات‌الله‌علیه. اگر بخواهیم این دو را با هم جمع کنیم، وجه جمعش این می‌شود: چراغ‌های هدایت دیگر هم هستند، ولی «مِصباحُ الحُسَین أشرَق»؛ چراغ هدایت اباعبداللّه فروزنده‌تر است، کشتی‌های نجات دیگر هم هستند «و لٰکن سَفینَةُ الحُسَین أسرَع» امّا کشتی اباعبداللّه سریع‌تر است.

پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم در حدیثی فرمودند: «... و أمّا الحُسَینُ فانَّهُ مِنّی و هُوَ اِبنی و وَلَدی و خَیرُ الخَلقِ بَعدَ أخیهِ و هُوَ إمامُ المُسلِمینَ و مَولَی المُؤمِنینَ و خَلیفَةُ رَبِّ العالَمینَ و غیاثُ المُستَغیثینَ و کهفُ المُستَجیرینَ و حُجَّةُ اللهِ عَلیٰ خَلقِهِ أجمَعینَ و هُوَ سَیدُ شَبابِ أهلِ الجَنَّةِ و بابُ نَجاةِ الاُمَّةِ...» و امّا حسین، پس به راستی که او از من است و او پسر من و فرزند من و بهترین خلق پس از برادرش است و او امام مسلمانان و مولای مؤمنان و خلیفه‌ی پروردگار عالمیان و فریادرس فریادخواهان و کمک‌جویان و پناه پناه‌جویان و حجّت خدا بر همه‌ی خلقش است و او سیّد جوانان اهل بهشت و باب (درگاه) نجات امّت است.

زیباترین و بالاترین بیان در باب منزلت فریادرسی امام حسین علیه‌السّلام، فرمایش رسول اللّه صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم است که امام حسین علیه‌السّلام «باب نجاة الأُمَّة»؛ درگاهی است که نجات امّت آن‌حضرت، در آن‌جاست.

مرحوم حاج شیخ جعفر شوشتری أعلی‌الله‌مقامه‌الشّریف در اوایل کتاب «الخصائص الحسینیّه» یک تعبیری دارد؛ می‌فرماید: «فالنَّبی و الأئمَّة علیهم‌السَّلام کلُّهم أبوابُ الجِنان لٰکن بابُ الحسین أوسَع، و کلُّهم سفُنُ النَّجاة لٰکن سَفینةُ الحسینِ مَجراها فی اللُّجَجِ الغامِرَة أسرَع و مُرساها علَی السَّواحِلِ المُنجِیة أیسَر، و کلُّهم مَصابیحُ الهُدیٰ لٰکنَّ الاستضائة بِنورِ الحسین أکثرَ و أوسَع، و کلُّهم کهوفٌ حَصینَة؛ لٰکن مِنهاجُ کهفِ الحسین أسمَح و أسهَل.» پیامبر و ائمّه علیهم‌السَّلام، همه‌ی آنان درهای بهشت هستند؛ ولی درگاه امام حسین وسیع‌تر است، و همه‌ی آنان کشتی‌های نجات هستند؛ ولی کشتی امام حسین جریانش بر لُجّه‌های عمیق (امواج و تلاطم دریا) سریع‌تر است و قرار گرفتن آن بر ساحل‌های نجات آسان‌تر است، و همه‌ی آنان چراغ‌های هدایت هستند؛ ولی استضائه و بهره‌مندی از نور امام حسین بیشتر و دایره‌اش گسترده‌تر است، و همه‌ی آنان پناهگاه محکم و امن هستند؛ ولی راه رسیدن به پناهگاه امام حسین مسامحه‌بردارتر و سهل‌تر است.

برای هر چیزی حتماً باید به درِ خانه‌ی اهل بیت علیهم‌السّلام رفت؛ هر چه خدای متعال بخواهد بدهد، از آن‌جا می‌دهد. هر کسی هم می‌خواهد به خدای متعال برسد باید به آن‌جا مراجعه کند.

عجیب نیست که هدایت و نجات در انحصار اوست: پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «إنَّ الحُسَین مِصباحُ الهُدیٰ و سَفینةُ النّجاة.» به راستی که حسین، چراغ هدایت و کشتی نجات است. «و أمَّا الحُسَین... بابُ نَجاةِ الأُمَّة.» و امّا حسین ... درگاه نجات اُمّت است.

شناخت حَسن، حسین و محسن دل‌رباست و مصیبت بر آنان جان‌گداز. به این دلیل است که برای توجّه به معرفت فطری حسینی و شوراندن محبّت به او روضه می‌خوانند؛ ذکر مصائب او را می‌گویند و گریه می‌کنند تا حسینی شوند و به روضه‌ی او درآیند. آن‌که حسینی شد، به هر جا که امام حسین علیه‌السَّلام در آید او نیز در می‌آید. خدای متعال به ایشان فرمود: (وَ ادخُلی جَنَّتی) به بهشت من در آ! حبیب، حبیب را جدا از خود نمی‌خواهد؛ بلکه نزدیک‌ترین به خود می‌خواهد، و این همان فرمایش رسول الله صلَّی‌الله علیه‌وآله‌وسلّم و نقش نگین است: «أحبَّ اللهُ مَن أحَبَّ حُسَیناً.» خدای دوست دارد کسی را که حسین را دوست بدارد.

برای حسینی شدن، محبّت او را باید در خود حاضر داشت. دلی که محبّت سیّدالشّهدا علیه‌السَّلام در او حاضر باشد همین‌جا در بهشت است. دوری و نزدیکی به دیگری به میزان محبّت به اوست. امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه فرمودند: «أقرَبُ القُربِ مَوَدّاتُ القُلوب.» نزدیک‌ترین نزدیکی‌ها، دوست داشتن قلب‌هاست. و گریه نشانه‌ی محبّت است؛ نشانه‌ی جوشش محبّت و سوزش آن است. «محبّت» فرع بر «معرفت» است. امام صادق علیه‌السَّلام فرمودند: «الحُبُّ فَرعُ المعرِفَة.» محبّت فرع (شاخه‌ی) معرفت است.

خدای متعال، بهشت‌ها و حوریان بهشتی را از نور امام حسین علیه‌السَّلام خلق فرموده است؛ پس برای بهشتی شدن حسینی باید شد و آن‌که حسینی است در بهشت است؛ نه فقط آن‌جا، بلکه همین‌جا.

رسول اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فرموده‌اند: «... و فتَقَ نورَ الحسین فخَلَقَ مِنهُ الجِنانَ و الحورَالعین...» و شکافت نور حسین را، پس از او بهشت‌ها و حورالعین را آفرید.

روضه‌خوانی، برای پرداختن دل از غیر و درآمدن به روضه‌ی سیّدالشّهداست صلوات‌الله‌علیه، و هر گوشه از کربلا روضه است و روضه‌خوانی است؛ روضه‌ای به رنگ زبرجد و دل‌هایی به رنگ یاقوت؛ شفّاف و نورانی! آن‌جا اشقیا، تسبیح و تحمید و تهلیل و تکبیر را سر بریدند و اسلام را کشتند. «لقَد قَتَلوا بِقَتلِک الإسلام.» حقیقتاً با کشتن تو، اسلام را کشتند.

خدای متعال دل شیعیان شما را از باقی‌مانده‌ی گِلِ تنِ مطهّر و مبارک شما خلق فرموده و چنین است که سر سوزنی از آن عظیم‌ترین مصیبت برای به زاری کشاندن آنان بس است. محتاج جنگ نیست اگر قصـد جان ماست چون دل ازآنِ توست به روضه چه حاجت است نام مبارکتان کفایت از بی‌قراری می‌کند؛ نام شما و آن شاه‌زادگان: زینب، عبّاس، علیّ اکبر، قاسم، سکینه، رقیّه و آن نازدانه صلوات‌الله علیک وعلیهم أجمعین «فما أحلیٰ أسماؤکم»

محمّدبن‌مسلم گوید: از امام باقر و امام صادق علیهماالسَّلام شنیدم که می‌فرمودند: «إنَّ اللهَ تَعالیٰ عَوَّضَ الحُسَینَ علیه‌السَّلام مِن قَتلِهِ أن جَعَلَ الإمامَةَ فی ذُرِّیَّتِهِ، و الشِّفاءَ فی تُربَتِهِ، و إجابَةَ الدُّعاءِ عِندَ قَبرِهِ، و لا تُعَدُّ أیّامُ زائِرِیهِ جائِیاً و راجِعاً مِن عُمُرِه.» به‌راستی که خدای تعالیٰ به عوض قتل حسین علیه‌السَّلام، امامت را در ذرّیّه‌ی او و شفا را در تربت او و اجابت دعا را نزد قبر او قرار داد و ایّام (عمر) زیارت‌کنندگان او در رفت و برگشت، از عمر آنان به حساب نمی‌آید.

البتّه این حرف‌ها برای دهان ما بزرگ است که بخواهیم شعار خودمان قرار دهیم؛ ما با خیال خدای متعال زندگی می‌کنیم، نه با خدای متعال. حضرت سیّدالشّهدا صلوات‌الله‌علیه خطاب به خدای متعال عرضه داشتند: «تَرَکتُ الخَلقَ طُرّاً فی هَواکاو أیتَمتُ العِیالَ لِکَی أراکا و لَو قَطَعتَنی فی الحُبِّ إرباًلَما حَنَّ الفُؤاد إلیٰ سِواکا» خلق را جمیعاً در هوای تو رها کردم و خانواده و فرزندانم را یتیم کرده تا به لقای تو برسم. و اگر مشیّت و خواست تو بر این است که به محبّتت قطعه‌قطعه شودم، هرگز دلم به سوی غیر تو مایل نمی‌شود.

دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را