بریده‌هایی از کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱)

ما معتقد هستیم که بهشت و جهنّم همین‌جا موجود است. جهنّمیان همین‌جا در جهنّم هستند. (و إنَّ جَهنَّمَ لَمُحیطَةٌ بِالکافِرین.) به راستی که جهنّم محیط بر کافران است. بهشت نیز همین‌طور است نسبت به اهلش. (فَالَّذینَ آمَنوا و عَمِلوا الصّالحات فی جَنّاتِ النَّعیم.) کسانی که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند در بهشت‌های نعیم هستند. امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه فرمودند: «نَحنُ النَّعیم.» ما نعیم هستیم.

آیا فکر می‌کنید این محبّت، آدم را آتش نمی‌زند؟! من هر دفعه که زیارت عاشورا و جامعه‌ی کبیره را می‌خوانم که در آن آمده: «مَن أتاکُم نَجیٰ»، یاد این قضیّه می‌افتم. «مَن أتاکُم نَجیٰ»؛ یعنی: هر که خدمت شما بیاید، به سراغ شما بیایید، نجات پیدا می‌کند. «مَن أتاکُم نَجیٰ» بد و خوب ندارد، مسلمان و نامسلمان ندارد؛ هرکسی به درِ خانه‌ی شما بیایید نجات پیدا می‌کند.

پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فرمودند: «سَیَأتی عَلیٰ أُمَّتی زَمانٌ لایَبقیٰ مِنَ القُرآنِ إلّا رَسمُهُ و لا مِنَ الإسلامِ إلَّا اسمُهُ.» زمانی بر امّت من خواهد آمد که از قرآن به‌جز رسم آن و از اسلام به‌جز اسم آن باقی نمی‌ماند.

امام باقر علیه‌السّلام فرمودند: «نَحنُ رَحمَةُ اللهِ عَلیٰ خَلقِه.» ما رحمت خدا بر خلقش هستیم.

گریه‌کننده‌ی بر امام حسین علیه‌السَّلام، زائر امام حسین علیه‌السّلام، آن کسی که دلش با امام حسین علیه‌السّلام است، در قیامت هم پیش امام حسین علیه‌السّلام خواهد بود.

صلَّی الله علیک یا أباعبدالله! صلَّی الله علیک یا أباعبدالله! صلَّی الله علیک یا أباعبدالله!

حتّی یاد سوز دل و زبان حال واقعه از زبان شیعیان شما کفایت از پریشانی می‌کند: لای لای علی اصغر!

خدای پاک و منزّه در مورد امام حسین علیه‌السَّلام به موسی‌بن‌عمران فرمود: «کتَبتُ رَحمَةً لِتابِعیهِ مِن عِبادی، و اعلَم أنَّهُ مَن بَکیٰ عَلَیهِ أو أبکی أو تَباکی حَرَّمتُ جَسَدَهُ عَلَی النّار.» رحمت را برای پیروان او از میان بندگانم نوشتم (حتمی کردم) و بدان، به راستی که هر که بر او بگرید یا بگریاند یا تباکی کند (خود را به حالت گریه درآورَد)، پیکرش را بر آتش حرام کردم.

بهشت اصلاً مال سیّدالشّهداست، ملک ایشان است؛ چون از خود ایشان آن‌جا را خلق کرده‌اند. از خود ایشان هم که سلب مالکیّت نشده، هنوز هم مال خودشان است؛ پس آنی هم که آن‌جا خلق شده مال ایشان است. حال که چنین است و بهشت حسینی است و مال امام حسین علیه‌السَّلام است؛ پس اگر کسی بخواهد برود در آن، رضایت امام حسین علیه‌السَّلام را می‌خواهد، هر کسی که بخواهد به بهشت برود باید حسینی بوده باشد؛ لذا همه‌ی انبیا و اولیا برای امام حسین علیه‌السَّلام گریه کرده‌اند، خدای متعال برای انبیا علیهم‌السَّلام روضه خوانده، حضرت جبرئیل علیه‌السَّلام روضه خوانده و آنان گریسته‌اند.

در زیارت اربعین عرض می‌شود: «فَأعذَرَ فی الدُّعاءِ و مَنَحَ النُّصح.» پس در دعوتش جای عذر و بهانه‌ای باقی نگذاشت و از خیرخواهی دریغ نورزید. می‌گویند: وجود مبارک امام حسین علیه‌السَّلام بر آن ملعون از ازل تا ابد که بر سینه‌ی مبارکشان نشسته بود هم دلشان سوخت و او را نصیحت کردند.

حضرت رباب سلام‌الله‌علیها نیز در مرثیه‌ای وجود مقدّس اباعبداللّه صلوات‌الله‌علیه را چنین می‌ستاید: إنَّ الَّذی کانَ نوراً یُستَضـاءُ بِه بِکربلاءِ قَتیلٌ غَیرَ مَدفون به راستی آن کسی‌که نوری بود و از او طلب نور و روشنی می‌شد، در کربلا کشته شد بی آن‌که به خاکش بسپارند. تا این‌که گوید: مَن لِلیَتامیٰ و مَن لِلسائلین و مَن یغنی و یأوی إلَیه کلُّ مِسکین؟ از این پس دیگر چه‌کسی یتیمان را دریابد؟ و چه‌کسی بی‌نیاز می‌سازد و همه‌ی مسکینان به پناهش می‌روند؟

«لا ذَلیلٌ و اللهِ مُعِزُّک» به خدا قسم آن کس که شما را عزیز بدارد، ذلیل نخواهد شد

«و أشهَدُ أنَّک نُورُ اللهِ الَّذی لَم یطفأ و لایطفأُ أبَداً» و من شهادت می‌دهم که شما آن نور خدا هستید که خاموش نشد و هرگز خاموش نخواهد شد

«أشهَدُ أنَّک قُتِلتَ و لَم تَمُت» من شهادت می‌دهم که شما کشته شدید؛ امّا نمردید

ما زیارت‌نامه‌هایی کوتاه داریم، مثل زیارت اربعین که مشکل نیست، طولانی نیست و خواندنش وقتی نمی‌برد.

امام حسین علیه‌السَّلام؛ نور خدا که هرگز خاموش نمی‌شود

«شرف یافت نامم ز نامت حسین»

پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فرمودند: «فَطوبیٰ لِمَن کانَ مِن أولیاءِ الحُسَین و شیعَتِه!» خوشا به حال آن کسی که از دوستان حسین و شیعه‌ی او باشد!

در حدیثی فرمودند: «إنَّ الجَنَّةَ هِی حُبُّنا أهل البَیت.» به راستی که بهشت همان محبّت ما اهل بیت است.

در آن روایت شریفه در مورد واقعه‌ی خلقت که وجود مقدّس رسول اللّه صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم به عمویشان عبّاس می‌فرمایند که انوار خمسه‌ی طیّبه علیهم‌السَّلام را خدای متعال خلق کرد و از هر کدام چیزی را آفرید، در مورد مقام نورانی سیّدالشّهدا صلوات‌الله‌علیه می‌فرمایند: «... ثُمَّ فَتَقَ نورَ وَلَدِی الحُسَینِ فَخَلَقَ مِنهُ الجَنَّةَ و الحورَ العِینَ...» «سپس (خدای متعال) نور فرزندم حسین را شکافت، پس از نور او بهشت و حورالعین را آفرید...» یک معنی این‌که بهشت از نور مقدّس امام حسین علیه‌السَّلام آفریده شده این است: بهشت مال امام حسین علیه‌السَّلام است. یک معنی این‌که از نور مبارک ایشان بهشت خلق شده یعنی این‌که: بهشت اصلاً حسینی است. در واقع، مقام نورانی ایشان خود ایشان است، چیزی جدای از ایشان نیست. حالا از آن نور مبارک، بهشت را خلق کرده‌اند؛ پس آن کسانی هم که حسینی هستند در عالَم، از وجود مبارک ایشان چیزی در آن‌ها هست.