بریده‌هایی از کتاب عشق ورای ایمان

عشق منحصر به یک لحظۀ کوتاه از شور و جذبه و اشتیاق نیست. عشق، تظاهر و نمود بارز شخصیتی قوی، غنی و باگذشت است؛ حضوری تمام‌قد از بودن و شدن. و برای ساختن چنین شخصیتی نیاز به تمرین و ممارستی مداوم و پیوسته داریم.

شادی در گرفتن و داشتن وجود ندارد بلکه شادی فقط و فقط در بخشیدن پنهان است. ببخشید تا به رضایت برسید.

ما در برخورد با دیگران، باید همیشه خود را بدهکار بدانیم و دیگران همیشه از ما عشق و مهربانی طلبکارند و چه بدهی‌ای افتخارآمیزتر از بدهی عشق.

با پرهیزکاری می‌توان به شادی رسید، همان‌طور که با پرهیزکاری می‌توانیم دیگران را هم به شادی برسانیم.

وقتی عصبانی می‌شویم چیزی درونمان در حال فاسد شدن است و این آزمونی برای عشق است!

عشق واقعی اصراری بر بزرگ‌نمایی نقاط ضعف دیگران ندارد بلکه برعکس دیگران را همان‌طور که هستند می‌پذیرد و از اینکه می‌بیند مردم از آنچه گفته می‌شود بهتر هستند، لبریز از شادی و شعف می‌شود.

در انتهای کار، مهم‌ترین سوالی که از بشر پرسیده خواهد شد این نیست که چگونه زندگی کردی؟ بلکه این است: چگونه عشق ورزیدی؟

عشق از اجزای بسیاری تشکیل شده است، درست شبیه نور. ما در مدرسه یاد گرفته‌ایم که اگر منشوری داشته باشیم و اجازه بدهیم شعاعی از نور از آن عبور کند، خواهیم دید که نور به هفت رنگ تجزیه خواهد شد؛ همان رنگ‌های رنگین‌کمان! عشق هم همین‌طور است...

من چند لحظه قبل از کتاب مقدس این‌طور برایتان خواندم که ایمان، امید و عشق جاودان هستند و از بین این سه، عشق از همه مهم‌تر است.

سخنوری و شیوایی کلام، موهبتی اصیل و متعالی است که انسان با آن قادر به تسخیر قلب‌ها و ذهن‌ها می‌شود.

می‌خواست دیگران الهام‌بخش او باشند تا شاید هدف غایی زندگی‌اش را پیدا کند.

ما به دنبال رسیدن به آرامش ابدی در بهشت هستیم. اما با عشق در روی زمین هم به این آرامش خواهیم رسید.

بهتر است بمیریم تا بدون عشق زندگی کنیم.

این زن را می‌بینی؟ من وارد خانۀ تو شدم. تو برایم آبی نیاوردی تا پاهایم را بشویم اما او با اشک‌هایش پاهایم را شست و با موهایش خشک کرد. تو صورتم را نبوسیدی اما از لحظه‌ای که وارد شدم، او بی‌وقفه پاهایم را می‌بوسد. تو به موهایم روغن نزدی اما او پاهایم را مرهم گذاشت. بگذار به تو بگویم گناهان این زن هر قدر زیاد هم که باشد، بخشیده خواهد شد چون سرتاپای وجودش از عشق لبریز است و بدان کسی که کمتر عشق می‌ورزد کمتر بخشیده خواهد شد. لوقا ۷- آیات ۴۴ تا ۴۷

«اگر من به زبان فرشتگان با شما گفتگو کنم اما در قلبم عشقی به شما نداشته باشم، فقط ناقوسی پرسروصدا یا سنجی بوده‌ام که به شدت به هم کوبیده می‌شود. اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم، اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ هستم". اگر تمام آنچه را دارم ببخشم و جسمم را در آتش بسوزانم، اما عاشق نباشم، در قبال این کارها هیچ چیز نصیبم نخواهد شد.»

برای وارد شدن به فردوس پروردگار باید قبلاً بهشت را در روحمان تجربه کنیم و روحی بهشتی داشته باشیم و خیلی از ما هنوز با این روح فاصله داریم

حسادت همیشه در کمین است تا به دیگران ضربه بزند، مخصوصاً وقتی که آن‌ها از ما بهتر باشند. تنها راه گریز از این حسِ سرزنش‌شده این است که به عشق پناه ببریم و تمام انرژی خود را بر روی عشق متمرکز کنیم. به‌جای حسد ورزیدن، باید روحی بخشنده، غنی و بزرگ را در خود پرورش بدهیم که هیچ‌گاه حسد نورزد. روحی که سخاوتمند و بخشنده باشد و برای اینکه این کار را یاد بگیریم باید فضیلت دیگری را هم یاد گرفته باشیم.

«اگر من به زبان فرشتگان با شما گفتگو کنم اما در قلبم عشقی به شما نداشته باشم، فقط ناقوسی پرسروصدا یا سنجی بوده‌ام که به شدت به هم کوبیده می‌شود. اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم، اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ هستم". اگر تمام آنچه را دارم ببخشم و جسمم را در آتش بسوزانم، اما عاشق نباشم، در قبال این کارها هیچ چیز نصیبم نخواهد شد.»

عشق به خدا دری به روی زندگی جدید برایمان می‌گشاید. بنابراین نباید در اعتقاد به خدا به دنبال رفاه و شادی و... بود.

تنها ارزش و عظمت واقعی در عشق بدون خودخواهی نهفته است!