بریده‌هایی از کتاب عشق ورای ایمان

کسی که کمتر عشق می‌ورزد کمتر بخشیده خواهد شد.

سعی کنید دنیا را مانند مدرسه‌ای بزرگ برای این آموزش ببینید. در این دنیا عشق بورزید و در زندگی با خودتان درگیر نباشید. از اینکه در این مسیر، نگرانی‌ها و اضطراب‌هایی بی‌شمار وجود دارد شکوه نکنید. شما مجبورید با روح‌های پست و کوچکی که در اطرافتان وجود دارند، زندگی کنید. این موضوع را بپذیرید و اعتراض نکنید. این همان مسیر تمرینی است که خدا برای شما مقدر کرده است. و از اینکه باوجود تمام تلاش‌ها و دعاهای شما، چیزی تغییر نکند، نهراسید و متعجب هم نشوید. بدانید این خواست خدا بوده که شما روحتان را در این مسیر به‌کار بگیرید. تمام این مصائب و مسائل به شما می‌آموزند که صبور، متواضع، بخشنده، فروتن، مهربان و مؤدب بشوید.

هیچ فرصتی را برای بخشیدن شادی به دیگران از دست ندهید چون درواقع خود شما اولین کسی هستید که از این بخشش منتفع خواهید شد؛ حتی اگر هیچ‌کس نفهمد که شما چه کرده‌اید.

فقط عشق تاب خواهد آورد فقط عشق ماندگار خواهد شد

«فقط عشق تاب خواهد آورد فقط عشق ماندگار خواهد شد»

خداوند می‌فرماید، عشق و محبت واقعی خود را فقط نسبت به من اظهار کنید. این دقیقاً معنای عشق است. یعنی نباید نام خدا را به بیهودگی به زبان آوریم چون عاشق او هستیم. آیا وقتی کسی را دوست داریم، جرئت می کنیم از روی کسالت و بی‌علاقگی با او صحبت کنیم؟ یا برعکس مشتاق حرف زدن با او هستیم؟

پیامبران الهی مسیر را برای ما روشن کردند. درواقع آن‌ها به ما راهی ساده‌تر را نشان دادند. اگر فقط یک کار را سرلوحۀ اعمالمان قرار دهیم، خود به خود به تمام دستورات و فرامین الهی عمل خواهیم کرد و آن عمل، عشق‌ورزیدن و عاشق‌بودن است.

«اگر من به زبان فرشتگان با شما گفتگو کنم اما در قلبم عشقی به شما نداشته باشم، فقط ناقوسی پرسروصدا یا سنجی بوده‌ام که به شدت به هم کوبیده می‌شود. اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم، اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ هستم". اگر تمام آنچه را دارم ببخشم و جسمم را در آتش بسوزانم، اما عاشق نباشم، در قبال این کارها هیچ چیز نصیبم نخواهد شد.»

بگذار به تو بگویم گناهان این زن هر قدر زیاد هم که باشد، بخشیده خواهد شد چون سرتاپای وجودش از عشق لبریز است و بدان کسی که کمتر عشق می‌ورزد کمتر بخشیده خواهد شد.

عشق ورزیدن نجات پیدا کردن و رستگاری است. کسی که عاشق نمی‌شود و اجازه نمی‌دهد عاشقش شوند، اهل جهنم است و کسی که در رسیدن به عشق، به شادی می‌رسد، در رسیدن به خدا هم به شادی می‌رسد. چون خدا عشق مطلق است.

چون عشق وجود دارد، ما هم وجود داریم؛ و عشق، اثباتی در وجود خداست. کسی که لذت عاشق بودن را چشیده باشد از لحظه‌لحظۀ بودنش در این دنیا لذت می‌برد و خدا را با سرخوشی و شادی بی‌نهایت می‌پذیرد. خدا سرمنشأ عشق است. خدا عشق مطلق است. پس عشق بورزید!

اکنون می‌دانم که ایمان، امید، و عشق در تمام دوران‌ها ثابت و پایدارند. این سه مفهوم برای همۀ نسل‌ها باارزشند، اما قوی‌ترین و مهم‌ترین آن‌ها عشق است.»

چه‌بسا کسانی که ما آن‌ها را ظاهراً افرادی غیرمذهبی می‌بینیم، در روز عدل و محاسبۀ قیامت جلوتر از آن‌هایی که ظاهر مذهبی دارند وارد بهشت پروردگار شوند.

چون عشق وجود دارد، ما هم وجود داریم؛ و عشق، اثباتی در وجود خداست. کسی که لذت عاشق بودن را چشیده باشد از لحظه‌لحظۀ بودنش در این دنیا لذت می‌برد و خدا را با سرخوشی و شادی بی‌نهایت می‌پذیرد. خدا سرمنشأ عشق است. خدا عشق مطلق است. پس عشق بورزید!

چون عشق وجود دارد، ما هم وجود داریم؛ و عشق، اثباتی در وجود خداست. کسی که لذت عاشق بودن را چشیده باشد از لحظه‌لحظۀ بودنش در این دنیا لذت می‌برد و خدا را با سرخوشی و شادی بی‌نهایت می‌پذیرد. خدا سرمنشأ عشق است. خدا عشق مطلق است. پس عشق بورزید!

تا به حال به این اندیشیده‌اید که پیامبران و رسولان در دنیا چقدر از وقتشان را صرف اعمال و کردار مهربانانه کرده‌اند؟ آن‌ها وقت زیادی از عمر کوتاهشان را صرفاً برای خوشبخت کردن دیگران صرف کردند.

عشق از ۹ جزء ساخته شده است: کسی که عاشق است باید این اجزا را در روح خود احساس کند: صبر و بردباری: عشق صبور و بردبار است. مهربانی: عشق مهربان است. بخشندگی و سخاوت: با حضور عشق، حسادت و غبطه خوردن بی‌معناست. فروتنی: عاشق به دور از خودستایی و خودبینی است. ادب و تواضع: عاشق گستاخ و بی‌ادب نیست. بدون خودخواهی: عاشق بر خواستۀ خود پافشاری نمی‌کند. خوش‌اخلاق: عشق به دور از زودرنجی و کج‌خلقی است. صادق و بی‌تزویر: عاشق به دور از رنگ و ریاست. بی‌ریا و صمیمی: هرجا خطا و اشتباهی دیده شود، بدانید آنجا عشق حضور ندارد و برعکس هرجا صداقت و حقیقت دیدید، حتماً در حضور عشق بوده است.

در بسیاری از ادیان، روز یا اوقات خاصی برای عبادت تعیین شده و آن لحظات، لحظاتی مقدس‌اند. آیا وقتی عاشق کسی باشیم، مشتاقانه منتظر روز و ساعت ملاقات با محبوبمان نیستیم؟ آیا نمی‌خواهیم خود را در راه این عشق فدا کنیم؟ این دقیقاً همان مفهوم عشق به خداست. اگر چنین عشقی داشته باشیم، ناخودآگاه به تمام قوانین پروردگار عمل خواهیم کرد. عشق ما را ملزم می‌کند تا از دستورات خدا با اشتیاق اطاعت کنیم.

آن اعمال کوچک عاشقانه - که هیچ‌کس هم متوجه آن‌ها نشده و هیچ‌کس آن‌ها را نمی‌داند - زندگی و بودن مرا توجیه می‌کنند.

این جمله را از گوته به خاطر بسپارید: «نبوغ و استعداد در سکوت و خلوت رشد می‌کند و شخصیت آدمی در جویبارِ جاری زندگی».