بریده‌هایی از کتاب عشق ورای ایمان

هیچ تقدیری بدتر از این نیست که انسان در تنهایی زندگی کند و در تنهایی بمیرد؛ کسی را دوست نداشته باشد و مورد عشق و محبت هیچ‌کس نباشد.

آیا می‌دانید معنی جنتلمن چیست؟ جنتلمن کسی است که کارهایش را با آرامش، ملایمت و دقت انجام می‌دهد.

«به یکدیگر عشق بورزید و به هم نیکی کنید تا خدا بسیاری از گناهانتان را ببخشاید.»

چه‌بسا کسانی که ما آن‌ها را ظاهراً افرادی غیرمذهبی می‌بینیم، در روز عدل و محاسبۀ قیامت جلوتر از آن‌هایی که ظاهر مذهبی دارند وارد بهشت پروردگار شوند.

برعکس، وقتی پیر شویم شانس خیلی کمی برای یادگیری عشق خواهیم داشت. هیچ تقدیری بدتر از این نیست که انسان در تنهایی زندگی کند و در تنهایی بمیرد؛ کسی را دوست نداشته باشد و مورد عشق و محبت هیچ‌کس نباشد. عشق ورزیدن نجات پیدا کردن و رستگاری است. کسی که عاشق نمی‌شود و اجازه نمی‌دهد عاشقش شوند، اهل جهنم است و کسی که در رسیدن به عشق، به شادی می‌رسد، در رسیدن به خدا هم به شادی می‌رسد. چون خدا عشق مطلق است.

نباید نام خدا را به بیهودگی به زبان آوریم چون عاشق او هستیم. آیا وقتی کسی را دوست داریم، جرئت می کنیم از روی کسالت و بی‌علاقگی با او صحبت کنیم؟ یا برعکس مشتاق حرف زدن با او هستیم؟

عشق هرگز پایان نمی‌پذیرد و تمام نمی‌شود. طبق گفتۀ برونینگ: عشق تنها انرژی حقیقی زندگی است. به‌خاطر زندگی، با همۀ شادی‌ها و غم‌هایش...

باارزش‌ترین چیزی که بشر می‌تواند در پیشگاه خدا به انجام برساند مهربانی با بندگان اوست. جهان هستی واقعاً نیازمند این تفکر است!

باید به این باور رسید که ما به این دنیا آمده‌ایم تا در حد بی‌نهایت عشق بورزیم و به دنبال این احساس به رستگاری برسیم و زندگی به اندازۀ کافی این فرصت را به ما می‌دهد تا خودمان را وقف این مسیر کنیم.

خداوند می‌فرماید، عشق و محبت واقعی خود را فقط نسبت به من اظهار کنید. این دقیقاً معنای عشق است. یعنی نباید نام خدا را به بیهودگی به زبان آوریم چون عاشق او هستیم. آیا وقتی کسی را دوست داریم، جرئت می کنیم از روی کسالت و بی‌علاقگی با او صحبت کنیم؟ یا برعکس مشتاق حرف زدن با او هستیم؟

با عشق همه‌چیز قابل تحمل است

در دنیا فقط یک چیز مهم‌تر و باارزش‌تر از شادی است و آن پرهیزکاری است.

اما به‌راستی چرا عشق از ایمان برتر است؟ زیرا ایمان صرفاً جاده‌ای است که ما را به سمت عشقی بزرگ‌تر هدایت می‌کند. چرا عشق از نیکوکاری برتر است؟ زیرا نیکوکاری فقط جلوۀ ظاهری عشق است.

اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم، اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ هستم".

هر جا خطاکاری و پستی می‌بینید، بدانید آنجا عشق وجود ندارد.

ما عشق می‌ورزیم، چون پیش از همه، خدا عاشق ما شده است.

باارزش‌ترین چیزی که بشر می‌تواند در پیشگاه خدا به انجام برساند مهربانی با بندگان اوست. جهان هستی واقعاً نیازمند این تفکر است!

عشق، به دور از حسادت و خودستایی است. عشق، به دور از خودبینی و گستاخی است. عشق به دور از تعصبات کورکورانه است. عاشق زودرنج و کج‌خلق نیست هر جا خطاکاری و پستی می‌بینید، بدانید آنجا عشق وجود ندارد. عشق، از صداقت و درستی سرخوش و لبریز می‌شود. با عشق همه‌چیز قابل تحمل است، همه‌چیز باورپذیر می‌شود. عشق با خود امید می‌آورد، با عشق همه‌چیز را صبورانه می‌پذیریم. عشق بی‌پایان و جاودانه است.

وقتی شروع به شاد کردن دیگران می‌کنیم درواقع مزرعۀ روحمان را شخم زده و بذر محبت کاشته‌ایم و درنهایت این سهم خود ماست که چندین برابر شده است.

عشق از ۹ جزء ساخته شده است: کسی که عاشق است باید این اجزا را در روح خود احساس کند: صبر و بردباری: عشق صبور و بردبار است. مهربانی: عشق مهربان است. بخشندگی و سخاوت: با حضور عشق، حسادت و غبطه خوردن بی‌معناست. فروتنی: عاشق به دور از خودستایی و خودبینی است. ادب و تواضع: عاشق گستاخ و بی‌ادب نیست. بدون خودخواهی: عاشق بر خواستۀ خود پافشاری نمی‌کند. خوش‌اخلاق: عشق به دور از زودرنجی و کج‌خلقی است. صادق و بی‌تزویر: عاشق به دور از رنگ و ریاست. بی‌ریا و صمیمی: هرجا خطا و اشتباهی دیده شود، بدانید آنجا عشق حضور ندارد و برعکس هرجا صداقت و حقیقت دیدید، حتماً در حضور عشق بوده است.