بریده‌هایی از کتاب عشق ورای ایمان

ادب، همان عشق در مسائل جزئی و کوچک است. «عشق از گستاخی و بی‌نزاکتی به دور است.»

باارزش‌ترین چیزی که بشر می‌تواند در پیشگاه خدا به انجام برساند مهربانی با بندگان اوست.

برای آن‌ها که امیدوارند روزی قدمی برای بشریت بردارند این جمله را تکرار می‌کنم: اگر جسمم را بسوزانم اما عشقی پشت این عمل نباشد، هیچ‌چیز نصیبم نخواهد شد. هیچ چیز!

عشق همان برترین و بالاترین عمل بشر است.

اگر ایمانی داشتم که با آن می‌توانستم کوه‌ها را جابجا کنم، اما عشقی در دل نداشتم، درواقع هیچ بودم.

بگذار به تو بگویم گناهان این زن هر قدر زیاد هم که باشد، بخشیده خواهد شد چون سرتاپای وجودش از عشق لبریز است و بدان کسی که کمتر عشق می‌ورزد کمتر بخشیده خواهد شد. لوقا ۷- آیات ۴۴ تا ۴۷

در متنی که خواندم، عشق با ازخودگذشتگی و ایثار مقایسه شده است. من برای آن‌ها که امیدوارند روزی قدمی برای بشریت بردارند این جمله را تکرار می‌کنم: اگر جسمم را بسوزانم اما عشقی پشت این عمل نباشد، هیچ‌چیز نصیبم نخواهد شد. ه

چگونه عشق ورزیدی؟ آزمون نهایی در هر تلاشی برای رسیدن به رستگاری، عشق خواهد بود. هر کار دیگری انجام بدهید یا هر باور دیگری که داشته باشید، به حساب نخواهد آمد. فقط آنچه از وقت و توانتان برای عشق‌ورزیدن به انسان‌ها هزینه کرده‌اید به حساب شما نوشته خواهد شد. خیلی از خطاها و اشتباهاتی که مرتکب می‌شویم از یاد خواهند رفت. اما با خوبی‌ها و محبت‌هایی که از مردم دریغ کرده‌ایم قضاوت خواهیم شد چون اگر عشق و محبت خودمان را در سینه‌مان محبوس کنیم و آن را در زندگی جلوه ندهیم، درواقع برخلاف روح الهی - که در ما دمیده شده است - حرکت کرده‌ایم و این ثابت می‌کند ما هرگز خدا را نشناخته و نفهمیده‌ایم که او چقدر عاشق ماست. پس به او نزدیک نشده‌ایم و عشق پربرکت پروردگار را نسبت به خود در بیهودگی رها کرده‌ایم و این یعنی: برای خودم زندگی کرده‌ام، برای خودم فکر کرده‌ام، برای خودم و نه هیچ‌کس دیگر. هر کس درنهایت با اعمال خودش قضاوت خواهد شد.

نبوغ و قریحۀ آدمی در انزوا رشد می‌کند و این‌ها را می‌توان از طریق نیایش و ایمان و مدیتیشن و دیدن نادیده‌ها پرورش داد اما شخصیت آدمی فقط وقتی رشد می‌کند که ما در رودخانۀ جاری زندگی باقی بمانیم و با دیگران تعامل کنیم. زیرا، در این دنیاست که یاد می‌گیریم عشق بورزیم.

این جمله را از گوته به خاطر بسپارید: «نبوغ و استعداد در سکوت و خلوت رشد می‌کند و شخصیت آدمی در جویبارِ جاری زندگی».

در روز حساب، دوباره در کنار کسانی که آن‌ها را دیده‌ایم و به آن‌ها کمک کرده‌ایم جمع خواهیم شد. همین‌طور کسانی را هم که تحقیر کرده و دست یاری‌مان را از آن‌ها دریغ کرده‌ایم خواهیم دید. آنجا نیازی به جمع کردن مدرک و شاهد نداریم چون زندگی‌مان و خودمان و آنچه انجام داده‌ایم، برای شهادت دادن کافی خواهند بود. بزرگ‌ترین جرم ما فراموشی عشق خواهد بود.

در انتهای کار، مهم‌ترین سوالی که از بشر پرسیده خواهد شد این نیست که چگونه زندگی کردی؟ بلکه این است: چگونه عشق ورزیدی؟ آزمون نهایی در هر تلاشی برای رسیدن به رستگاری، عشق خواهد بود.

عشق همیشه تنها گنجینه‌ای در جهان هستی خواهد بود که تمام ملت‌ها آن را پذیرفته‌اند؛ آن‌هم در زمانی که تمام گنج‌های باارزش دیگر از سکه افتاده و بی‌ارزش و بی‌فایده شده اند. اگر می‌خواهی خودت را وقف خیلی از چیزها بکنی، اول از همه خودت را به عشق هدیه کن. در آن صورت خیلی از چیزها خودبه‌خود دنبالت خواهند آمد. آن‌وقت می‌توانی هر چیزی را با ارزش واقعی خودش ببینی.

«ما عشق می‌ورزیم، چون پیش از همه، خدا عاشق ما شده است.»

«نبوغ و استعداد در سکوت و خلوت رشد می‌کند و شخصیت آدمی در جویبارِ جاری زندگی». نبوغ و قریحۀ آدمی در انزوا رشد می‌کند و این‌ها را می‌توان از طریق نیایش و ایمان و مدیتیشن و دیدن نادیده‌ها پرورش داد اما شخصیت آدمی فقط وقتی رشد می‌کند که ما در رودخانۀ جاری زندگی باقی بمانیم و با دیگران تعامل کنیم. زیرا، در این دنیاست که یاد می‌گیریم عشق بورزیم.

از اینکه باوجود تمام تلاش‌ها و دعاهای شما، چیزی تغییر نکند، نهراسید و متعجب هم نشوید. بدانید این خواست خدا بوده که شما روحتان را در این مسیر به‌کار بگیرید. تمام این مصائب و مسائل به شما می‌آموزند که صبور، متواضع، بخشنده، فروتن، مهربان و مؤدب بشوید. دستی را که برای شکل دادن به افکار و روح شما به سمتتان دراز شده است پس نزنید، چون همان دست مسیر درست را به شما نشان می‌دهد. مطمئن باشید هر دقیقه‌ای که می‌گذرد شما زیباتر می‌شوید و تمام مشکلات و وسوسه‌هایی که در مسیرتان قرار گرفته، ابزار خداوند است؛ گرچه در نگاه اول متوجه این موضوع نشده باشید.

برای وارد شدن به فردوس پروردگار باید قبلاً بهشت را در روحمان تجربه کنیم و روحی بهشتی داشته باشیم

چه‌بسا کسانی که ما آن‌ها را ظاهراً افرادی غیرمذهبی می‌بینیم، در روز عدل و محاسبۀ قیامت جلوتر از آن‌هایی که ظاهر مذهبی دارند وارد بهشت پروردگار شوند.

اگر عشق و محبت خودمان را در سینه‌مان محبوس کنیم و آن را در زندگی جلوه ندهیم، درواقع برخلاف روح الهی - که در ما دمیده شده است - حرکت کرده‌ایم و این ثابت می‌کند ما هرگز خدا را نشناخته و نفهمیده‌ایم که او چقدر عاشق ماست. پس به او نزدیک نشده‌ایم و عشق پربرکت پروردگار را نسبت به خود در بیهودگی رها کرده‌ایم و این یعنی: برای خودم زندگی کرده‌ام، برای خودم فکر کرده‌ام، برای خودم و نه هیچ‌کس دیگر.

آزمون نهایی در هر تلاشی برای رسیدن به رستگاری، عشق خواهد بود.