بریده‌هایی از کتاب عشق ورای ایمان

ممکن است شما خجالتی‌ترین آدم دنیا باشید. کسی که اصلاً آمادگی مواجه‌شدن با دیگران را ندارد. اما اگر شما در قلبتان انباری از خزائن عشق داشته باشید و قلبتان از عشق به دیگران بتپد، مطمئن باشید که همواره ناخودآگاه به‌درستی عمل خواهید کرد.

شادی ببخشید. هیچ فرصتی را برای بخشیدن شادی به دیگران از دست ندهید چون درواقع خود شما اولین کسی هستید که از این بخشش منتفع خواهید شد؛ حتی اگر هیچ‌کس نفهمد که شما چه کرده‌اید.

ما در برخورد با دیگران، باید همیشه خود را بدهکار بدانیم و دیگران همیشه از ما عشق و مهربانی طلبکارند و چه بدهی‌ای افتخارآمیزتر از بدهی عشق.

فقط با یک سکه برای خودمان آرامش و تسکین خریده‌ایم! هم خرید ارزانی کرده‌ایم و هم مشکل آن بینوا را حل کرده‌ایم درحالی‌که اگر واقعاً عاشق او بودیم به یک سکه قناعت نمی‌کردیم و قدم‌های بیشتری برایش برمی‌داشتیم یا شاید اگر عاشقش بودیم همان یک سکه را هم نمی‌انداختیم. کسی چه می‌داند، شاید وجدانِ به درد آمدۀ ما عشق حقیقی را در وجودمان بیدار می‌کرد.

اگر چنین عشقی داشته باشیم، ناخودآگاه به تمام قوانین پروردگار عمل خواهیم کرد. عشق ما را ملزم می‌کند تا از دستورات خدا با اشتیاق اطاعت کنیم. وقتی کسی عاشق است، نیازی نیست به او بگوییم باید به پدر یا مادرش احترام بگذارد. لازم نیست تعهدات او را یادآوری کنیم یا به او بگوییم نباید دیگران را به قتل برساند. گفتن این قوانین درواقع اهانت به اوست چون او عاشق همنوعان خودش است.

صدها حکم و فرمان الهی را می‌بینیم که منطبق با قوانین ذاتی بشر است. رسولان و پیامبران الهی مسیر را برای ما روشن کردند. درواقع آن‌ها به ما راهی ساده‌تر را نشان دادند. اگر فقط یک کار را سرلوحۀ اعمالمان قرار دهیم، خود به خود به تمام دستورات و فرامین الهی عمل خواهیم کرد و آن عمل، عشق‌ورزیدن و عاشق‌بودن است.

بارها خوانده‌ایم که: «به یکدیگر عشق بورزید و به هم نیکی کنید تا خدا بسیاری از گناهانتان را ببخشاید.» یا خوانده‌ایم که «خدا عاشق بندگانش است و او محبت بی‌پایان است» یا شنیده‌ایم که «قانون و شریعت الهی براساس محبت انسان‌ها به هم تکمیل می‌شود و خدا عشق مطلق است.»

اکنون می‌دانم که ایمان، امید، و عشق در تمام دوران‌ها ثابت و پایدارند. این سه مفهوم برای همۀ نسل‌ها باارزشند، اما قوی‌ترین و مهم‌ترین آن‌ها عشق است.»

می‌خواهید بدانید عناصر تشکیل‌دهندۀ عشق چه هستند؟ آن‌ها همان فضایلی هستند که ما هر روز در موردشان می‌شنویم. همان اعمالی که به عنوان پرهیزکاری و تقوا می‌شناسیم و هر لحظه در زندگی‌مان سعی می‌کنیم آن‌ها را عملی کنیم.

«اگر من به زبان فرشتگان با شما گفتگو کنم اما در قلبم عشقی به شما نداشته باشم، فقط ناقوسی پرسروصدا یا سنجی بوده‌ام که به شدت به هم کوبیده می‌شود. اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم، اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ هستم". اگر تمام آنچه را دارم ببخشم و جسمم را در آتش بسوزانم، اما عاشق نباشم، در قبال این کارها هیچ چیز نصیبم نخواهد شد.»

واقعیت این است که دو نوع گناه وجود دارد: گناهان جسمی و گناهان فکری. داستانی مذهبی برایتان تعریف کنم. دو برادر با پدرشان زندگی می‌کردند. برادر بزرگ‌تر در خدمت پدرش بود درحالی‌که برادر کوچک‌تر زندگی‌اش را با خوشگذرانی و ولخرجی می‌گذراند و پس از مدتی پدر و خانواده را ترک کرد و به دنبال خواسته‌های خودش رفت ولی برادر بزرگ‌تر همچنان به خدمت کردن به پدرش ادامه داد. پسر کوچک‌تر بعد از مدتی تصمیم گرفت به خانه برگردد. پدر به افتخار برگشتن پسرش، مهمانی بزرگی برایش ترتیب داد. وقتی پسر بزرگ‌تر از تصمیم پدرش آگاه شد، با نهایت عصبانیت از پدرش پرسید: «چرا برایش مهمانی می‌گیری؟ درحالی‌که این من بودم که در تمام این مدت کنار تو ماندم و او تنها کاری که بلد است این است که با ولخرجی و خوشگذرانی پول و ثروتش را به باد بدهد؟» در این داستان، پسر خوشگذران مرتکب گناه اول شده است یعنی گناه جسمی درحالی‌که برادر بزرگ‌ترش هم گناهکار است. او گناه دوم را مرتکب شده، اما جای تعجب و شگفتی است که می‌بینیم جامعه بدون هیچ شک و تردیدی، گناه اول را بدتر می‌داند و بی‌هیچ تأمل و تأخیری پسر کوچک‌تر را محکوم می‌کند. آیا این قضاوت درست است؟

خیلی از افرادی که مدعی عشق هستند، تصور می‌کنند در خانه‌ای که متعلق به خداست حق زندگی کردن دارند و گناهکاران نباید وارد آن خانه شوند. چند انسان ولخرج و خوشگذران را می‌شناسید که توسط این افرادِ به‌ظاهر عاشق از این خانه رانده شده‌اند؟ آن‌ها فقط خودشان را داخل خانه می‌بینند و دیگران را خارج از آن!

اکنون می‌دانم که ایمان، امید، و عشق در تمام دوران‌ها ثابت و پایدارند. این سه مفهوم برای همۀ نسل‌ها باارزشند، اما قوی‌ترین و مهم‌ترین آن‌ها عشق است.»

عشق، صبور و مهربان است. عشق، به دور از حسادت و خودستایی است. عشق، به دور از خودبینی و گستاخی است. عشق به دور از تعصبات کورکورانه است. عاشق زودرنج و کج‌خلق نیست هر جا خطاکاری و پستی می‌بینید، بدانید آنجا عشق وجود ندارد. عشق، از صداقت و درستی سرخوش و لبریز می‌شود. با عشق همه‌چیز قابل تحمل است، همه‌چیز باورپذیر می‌شود. عشق با خود امید می‌آورد، با عشق همه‌چیز را صبورانه می‌پذیریم. عشق بی‌پایان و جاودانه است.

اگر می‌خواهی خودت را وقف خیلی از چیزها بکنی، اول از همه خودت را به عشق هدیه کن. در آن صورت خیلی از چیزها خودبه‌خود دنبالت خواهند آمد. آن‌وقت می‌توانی هر چیزی را با ارزش واقعی خودش ببینی.

«در داشتن و به‌دست آوردن دنبال شادی نباشید. شادی فقط در بخشیدن به دیگران به دست می‌آید.»

طبق گفتۀ برونینگ: عشق تنها انرژی حقیقی زندگی است. به‌خاطر زندگی، با همۀ شادی‌ها و غم‌هایش...

چرا ما دلمان می‌خواهد تا ابد زنده باشیم؟ چون امید داریم فردا یا فرداها کسی پیدا شود که ما از دل و جان دوستش داشته باشیم.

چون مردن بهتر از زندگی بدون عشق است. بله تکرار می‌کنم: بهتر است بمیریم تا بدون عشق زندگی کنیم.

از نظر کسی که عشق را برگزیده، هر گناهی که علیه عشق باشد، صدها بار بدتر از بقیۀ گناهان است.