بریده‌هایی از کتاب عشق ورای ایمان

اگر عشق را در منشور عقل و خرد بشری بتابانیم، خواهیم دید که به عناصر متعددی تجزیه می‌شود و ما درست مثل رنگین‌کمان نور، رنگین‌کمان عشق را آشکارا خواهیم دید.

اگر جسمم را بسوزانم اما عشقی پشت این عمل نباشد، هیچ‌چیز نصیبم نخواهد شد. هیچ چیز

. با عشق همه‌چیز قابل تحمل است، همه‌چیز باورپذیر می‌شود. عشق با خود امید می‌آورد، با عشق همه‌چیز را صبورانه می‌پذیریم.

باارزش‌ترین چیزی که بشر می‌تواند در پیشگاه خدا به انجام برساند مهربانی با بندگان اوست. جهان هستی واقعاً نیازمند این تفکر است!

نترسید از اینکه ممکن است در این راه رنج بکشید. عشق بورزید!

در دنیا فقط یک چیز مهم‌تر و باارزش‌تر از شادی است و آن پرهیزکاری است.

«اگر من به زبان فرشتگان با شما گفتگو کنم اما در قلبم عشقی به شما نداشته باشم، فقط ناقوسی پرسروصدا یا سنجی بوده‌ام که به شدت به هم کوبیده می‌شود. اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم، اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ هستم". اگر تمام آنچه را دارم ببخشم و جسمم را در آتش بسوزانم، اما عاشق نباشم، در قبال این کارها هیچ چیز نصیبم نخواهد شد.»

در انتهای کار، مهم‌ترین سوالی که از بشر پرسیده خواهد شد این نیست که چگونه زندگی کردی؟ بلکه این است: چگونه عشق ورزیدی؟

چه‌بسا کسانی که ما آن‌ها را ظاهراً افرادی غیرمذهبی می‌بینیم، در روز عدل و محاسبۀ قیامت جلوتر از آن‌هایی که ظاهر مذهبی دارند وارد بهشت پروردگار شوند. قطعاً در فردوس برین جایی برای افراد ناشکیبا که خلق‌وخوی شرورانه دارند وجود ندارد. این‌ها بهشت را هم برای دیگران غیرقابل تحمل می‌کنند!

زندگی، رفتن به تعطیلات بعد از کار و تحصیل نیست. زندگی خودش سراسر آموزش و یادگیری است. مدرسه‌ای است که تعطیلی ندارد. و مهم‌ترین درسی که در این مدرسه باید بیاموزیم، این است که چگونه عشق بورزیم؟ چطور بهتر عاشق شویم؟

عشق، صبور و مهربان است. عشق، به دور از حسادت و خودستایی است. عشق، به دور از خودبینی و گستاخی است. عشق به دور از تعصبات کورکورانه است.

عشق خالقِ عشق است. اگر شما تکه‌ای آهن را در مسیر جریان الکتریسیته قرار بدهید، به دلیل جریانات القایی، آن تکه‌آهن هم الکتریکی خواهد شد. اگر آن را نزدیک آهن‌ربا قرار دهید این تکه‌آهن تا وقتی که کنار آهن‌رباست، خودش هم خاصیت مغناطیسی خواهد داشت. پس خود را نزدیک خدا نگه دارید، خدایی که عاشق ماست، مطمئن باشید عشق لایزال الهی در وجودتان جریان خواهد داشت.

نباید نام خدا را به بیهودگی به زبان آوریم چون عاشق او هستیم. آیا وقتی کسی را دوست داریم، جرئت می کنیم از روی کسالت و بی‌علاقگی با او صحبت کنیم؟

حتی اگر جسمتان را بدون عشق در آتش بسوزانید، هیچ‌چیز نه نصیب خودتان می‌شود و نه در پیشگاه خدا ارزشی خواهد داشت

چرا ما دلمان می‌خواهد تا ابد زنده باشیم؟ چون امید داریم فردا یا فرداها کسی پیدا شود که ما از دل و جان دوستش داشته باشیم. چون می‌خواهیم حتی اگر شده یک روز دیگر را در کنار کسی که دوستش داریم سپری کنیم. چون می‌خواهیم کسی را پیدا کنیم که لایق عشق ما باشد و در مقابل بداند چگونه باید ما را دوست داشته باشد و آن‌گونه که ما لایقش هستیم عاشق ما شود. به همین علت، وقتی کسی احساس می‌کند هیچ‌کس او را دوست ندارد، به شدت آرزوی مرگ می‌کند و تا وقتی که دوستان و اطرافیانش او را دوست دارند یا او اطرافیانش را دوست دارد، زندگی خواهد کرد. چون زندگی‌کردن همان عشق‌ورزیدن است.

وقتی بچه بودم، به من گفته شده بود اگر به خدا اعتقاد و ایمان داشته باشی درواقع به آرامش و رفاه و شادی و امنیت می‌رسی. در مورد خودم می‌دیدم که هیچ‌کدامِ این‌ها واقعیت ندارد اما درعوض متوجه شدم که اعتقاد و ایمان به خدا باعث عشق به او می‌شود. چون اعتقاد به خدا، تنها راه رسیدن به عشق است. با قدم گذاشتن در راه عشق، درواقع به زندگی جاودان خواهیم رسید. عشق به خدا دری به روی زندگی جدید برایمان می‌گشاید. بنابراین نباید در اعتقاد به خدا به دنبال رفاه و شادی و... بود. باید به این باور رسید که ما به این دنیا آمده‌ایم تا در حد بی‌نهایت عشق بورزیم و به دنبال این احساس به رستگاری برسیم

عشق، صبور و مهربان است. عشق، به دور از حسادت و خودستایی است. عشق، به دور از خودبینی و گستاخی است. عشق به دور از تعصبات کورکورانه است. عاشق زودرنج و کج‌خلق نیست هر جا خطاکاری و پستی می‌بینید، بدانید آنجا عشق وجود ندارد. عشق، از صداقت و درستی سرخوش و لبریز می‌شود. با عشق همه‌چیز قابل تحمل است، همه‌چیز باورپذیر می‌شود. عشق با خود امید می‌آورد، با عشق همه‌چیز را صبورانه می‌پذیریم. عشق بی‌پایان و جاودانه است.

به همین علت، وقتی کسی احساس می‌کند هیچ‌کس او را دوست ندارد، به شدت آرزوی مرگ می‌کند و تا وقتی که دوستان و اطرافیانش او را دوست دارند یا او اطرافیانش را دوست دارد، زندگی خواهد کرد.

شخصیت آدمی فقط وقتی رشد می‌کند که ما در رودخانۀ جاری زندگی باقی بمانیم و با دیگران تعامل کنیم.

عشق آن‌قدر عمیق و ژرف است که عاشق هیچ‌وقت به پاداش کارش فکر نمی‌کند. کسی که عاشقی می‌کند، می‌داند که این حس برترین هدیۀ خداوند است. پس هیچ‌گاه به دنبال پاداش یا برگشت نتیجۀ اعمالش نیست.