بریده‌هایی از کتاب عشق ورای ایمان

چرا ما دلمان می‌خواهد تا ابد زنده باشیم؟ چون امید داریم فردا یا فرداها کسی پیدا شود که ما از دل و جان دوستش داشته باشیم. چون می‌خواهیم حتی اگر شده یک روز دیگر را در کنار کسی که دوستش داریم سپری کنیم. چون می‌خواهیم کسی را پیدا کنیم که لایق عشق ما باشد و در مقابل بداند چگونه باید ما را دوست داشته باشد و آن‌گونه که ما لایقش هستیم عاشق ما شود.

«فقط عشق تاب خواهد آورد فقط عشق ماندگار خواهد شد»

شادی درونی ما با بخشیدن کم نمی‌شود و اگر آن را در روحمان پنهان کنیم یا به بند بکشیم، هیچ‌گاه رشد نمی‌کند و پرورانده نخواهد شد. برعکس، وقتی شروع به شاد کردن دیگران می‌کنیم درواقع مزرعۀ روحمان را شخم زده و بذر محبت کاشته‌ایم و درنهایت این سهم خود ماست که چندین برابر شده است.

جالب است که می‌بینیم شادی و پرهیزکاری همراه و قرین هم هستند. با پرهیزکاری می‌توان به شادی رسید، همان‌طور که با پرهیزکاری می‌توانیم دیگران را هم به شادی برسانیم. خداوند متعال این توانایی را به ما اهدا کرده است.

بزرگ‌ترین جرم ما فراموشی عشق خواهد بود.

خدا سرمنشأ عشق است. خدا عشق مطلق است. پس عشق بورزید!

اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم، اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ هستم". اگر تمام آنچه را دارم ببخشم و جسمم را در آتش بسوزانم، اما عاشق نباشم، در قبال این کارها هیچ چیز نصیبم نخواهد شد.» عشق، صبور و مهربان است.

چون عشق وجود دارد، ما هم وجود داریم؛ و عشق، اثباتی در وجود خداست. کسی که لذت عاشق بودن را چشیده باشد از لحظه‌لحظۀ بودنش در این دنیا لذت می‌برد و خدا را با سرخوشی و شادی بی‌نهایت می‌پذیرد.

برای وارد شدن به فردوس پروردگار باید قبلاً بهشت را در روحمان تجربه کنیم و روحی بهشتی داشته باشیم و خیلی از ما هنوز با این روح فاصله داریم

خدا سرمنشأ عشق است. خدا عشق مطلق است. پس عشق بورزید!

در بسیاری از ادیان، روز یا اوقات خاصی برای عبادت تعیین شده و آن لحظات، لحظاتی مقدس‌اند. آیا وقتی عاشق کسی باشیم، مشتاقانه منتظر روز و ساعت ملاقات با محبوبمان نیستیم؟

خداوند می‌فرماید، عشق و محبت واقعی خود را فقط نسبت به من اظهار کنید. این دقیقاً معنای عشق است. یعنی نباید نام خدا را به بیهودگی به زبان آوریم چون عاشق او هستیم. آیا وقتی کسی را دوست داریم، جرئت می کنیم از روی کسالت و بی‌علاقگی با او صحبت کنیم؟

عشق... همه‌چیز را تحمل می‌کند و طاقت می‌آورد.

برای وارد شدن به فردوس پروردگار باید قبلاً بهشت را در روحمان تجربه کنیم و روحی بهشتی داشته باشیم

با زندگی‌ام چه باید بکنم؟!

ممکن است تمام وظایفی را که در نظر گرفته‌اید به درستی به اتمام برسانید. حتی ممکن است جان خود را در این راه فدا کنید اما حتی اگر جسمتان را بدون عشق در آتش بسوزانید، هیچ‌چیز نه نصیب خودتان می‌شود و نه در پیشگاه خدا ارزشی خواهد داشت

چه‌بسا کسانی که ما آن‌ها را ظاهراً افرادی غیرمذهبی می‌بینیم، در روز عدل و محاسبۀ قیامت جلوتر از آن‌هایی که ظاهر مذهبی دارند وارد بهشت پروردگار شوند.

غمگین بود و نمی‌دانست دقیقاً چکار باید بکند

هیچ تقدیری بدتر از این نیست که انسان در تنهایی زندگی کند و در تنهایی بمیرد؛ کسی را دوست نداشته باشد و مورد عشق و محبت هیچ‌کس نباشد. عشق ورزیدن نجات پیدا کردن و رستگاری است. کسی که عاشق نمی‌شود و اجازه نمی‌دهد عاشقش شوند، اهل جهنم است و کسی که در رسیدن به عشق، به شادی می‌رسد، در رسیدن به خدا هم به شادی می‌رسد. چون خدا عشق مطلق است.

ما به دنبال رسیدن به آرامش ابدی در بهشت هستیم. اما با عشق در روی زمین هم به این آرامش خواهیم رسید.