بریده‌هایی از کتاب عقده‌ی سیندرلا، ترس پنهان زنان از استقلال

مشکلات وابستگی شدیدِ دختران تا بزرگسالی آنان را همراهی می‌کند. هنوز هم بسیاری از زنان از دوران کودکی محدود و بیش از حد مراقبت شده‌ی خود بی‌خبرند. آنان باور نمی‌کنند که والدین‌شان در کودکی مانع تلاش‌هایشان برای استقلال شده باشند ــ وقتی در بزرگسالی با مشکلات وابستگی روبرو می‌گردند، کاملا شگفت‌زده می‌شوند. تمام کسانی که در صدد درمان برمی‌آیند، امر و نهی‌های عجیب و ترسناک والدین‌شان را به یاد می‌آورند: ممانعت از بیرون رفتن آنها، و خواهش‌های مدام که «خود را بیش از حد خسته نکنند». با آنان چون پروانه‌های ظریفی رفتار می‌کردند که هر لحظه ممکن بود بال‌هایشان از حرکت باز مانَد.

مشکلات وابستگی شدیدِ دختران تا بزرگسالی آنان را همراهی می‌کند.

غالبآ احساس ترس در دختر بچه‌ها در نتیجه‌ی رفتار مادران ایجاد می‌شود. مادران ترسو دختران خود را از انجام همه‌ی کارهایی که ممکن است خود از آن بترسند، برحذر می‌دارند و به غلط مانع از آن می‌شوند که دختران مقابله با خطر را بیاموزند.

ما می‌دانیم که اعتماد به نفس برای رشد و تکامل استقلال ضروری است.

پژوهش‌های گوناگون نشان می‌دهند که احساس تردید والدین با توجه به اولین گام‌های کودک به سوی استقلال، زمانی که او دختر باشد، تشدید می‌شود.

در یکی از بررسی‌ها در ۱۹۷۶، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که والدین گریه‌ی دخترها را به نحوی ورای گریه‌ی پسر بچه‌ها تعبیر و تفسیر می‌کنند. والدینی که مورد سؤال واقع شده بودند، گریه‌ی دختران خود را ناشی از ترس می‌دانستند، اما گریه‌ی پسرها را ناشی از خشم. اما یک مطلب مهم‌تر: مادرها واکنش متفاوتی در برابرگریه‌ی بچه‌ها از خود نشان می‌دهند. اگر دختر گریه کند، به احتمال زیاد هر کاری دارند زمین می‌گذارند و برای آرام کردن او به سراغش می‌روند. (ظاهرآ والدین جیغ و داد پسر بچه‌ها را کمتر جدی می‌گیرند و حتی گاهی آن را نادیده می‌انگارند.) یک تفاوت قابل توجه دیگر: مادر تماس با دختر زودرنج خود را افزایش می‌دهد، اما از ارتباط خود با پسرش، حتی اگر زودرنج‌تر باشد، می‌کاهد.

آموزش وابستگی خیلی زود در زندگی دختر آغاز می‌شود؛ با دختر بچه‌ها کمتر و ملایم‌تر بازی می‌کنند و آنها را کمتر از پسر بچه‌ها روی هوا نگه می‌دارند. (۶) به‌رغم جثه‌ی بزرگ و رشد خوب دختران، آنان را ظریف و شکننده می‌پندارند. از آنجا که دختران با محرک‌های فیزیکی کمتری روبرو می‌شوند، به احتمال زیاد در نخستین تلاش‌های اکتشافی خود مانند پسرها تشویق و ترغیب را تجربه نمی‌کنند. والدین نگرانی بیش از حد خود را درباره‌ی دختران، پیش از اینکه آنها گهواره را ترک کنند، بروز می‌دهند.

به مجرد اینکه دخترها مستقل عمل می‌کنند و شانس خود را می‌آزمایند، پدر و مادرها به‌گونه‌ای رفتار می‌کنند که گویا دخترهایشان در معرض خطر جانی قرار دارند.

دخترها هرچه بزرگ‌تر می‌شوند، تمایلشان جهت اتکا به دیگری بیشتر می‌شود.

کنش پذیری و وابستگی به بزرگ‌ترها در میان دختران تا سنین بزرگسالی ادامه می‌یابد و در آن سنین بروز می‌کند.

فرایند تغییر به سوی رفتار مستقل در میان پسرها از دو سالگی آغاز می‌شود. طی سه سال بعد به تدریج خود را از نیاز به تأیید و موافقت اطرافیان رها می‌سازند و معیارهای مستقل خود را رشد می‌دهند، که این امر به آنها نظری مثبت در مورد خودشان می‌بخشد. اکثر پسرها این گام حیاتی در فرایند تکامل و پختگی خویش را پیش از شش سالگی برداشته‌اند.

چرا تنها پسرها و نه دخترها می‌آموزند زودتر از موعد مستقل شوند؟

بسیاری از صفاتی که در مورد دختر بچه‌ها «خوب» پنداشته می‌شود تقریبآ برای پسر بچه‌ها «مضحک» و «زننده» است. مثلا ترسویی، پاکدامنی، آرام بودن و یا محتاط بودن و بیش از اندازه نیاز به حمایت داشتن در مورد دختران طبیعی به نظر می‌آیند، حتی اگر خصوصیات جالبی نباشند. اما پسرها را با جدیت از این صفات برحذر می‌دارند، چرا که صفاتی «دخترانه» تلقی می‌شوند

پاره‌ای از دانشمندان عقیده دارند که از تغییر قطعی در تکامل عاطفی دختران جلوگیری می‌شود، زیرا در پی این ممانعت زندگی برای آنها آسان‌تر خواهد شد؛ از آنها به خوبی حمایت و بیش از حد به آنها کمک خواهد شد. به آنان می‌آموزند اگر می‌خواهند این کمک‌ها مادام العمر باقی بماند، صرفآ باید «خوب» و «سربراه» باشند.

روان‌شناسان می‌گویند الگوهای رفتاری «استقلال» پیش از شش سالگی شکل می‌گیرند.

دخترها یک گام جلوتر از پسرها بازی زندگی را آغاز می‌کنند. آنها از نظر قوه‌ی ادراک و توانایی‌های علمی و معرفتی بهتر رشد و تکامل می‌یابند و متبحرتر از پسرها هستند. هنگام تولد چهار تا شش هفته از نظر رشد و تکامل جلوتر هستند و در مقایسه با پسرها، یک سال زودتر آماده‌ی رفتن به مدرسه می‌شوند. (۲) پس چرا در سه چهار سالگی فرامین پسرهای هم سن و سال خود را می‌پذیرند و به خدمت آنها در می‌آیند؟

دختران از سنین بسیار پایین برای وابستگی تربیت می‌شوند، در حالی که پسران را برای استقلال آموزش می‌دهند.

وابستگی زنان همراه با بالا رفتن سن آنان افزایش می‌یابد.

زنان همچنان بر این تصورند که همیشه کسی خواهد بود تا جور آنها را بکشد.

از گذشته‌های دور مردان متذکر شده‌اند که زنان در عرصه‌های مهم کاری نکرده‌اند. کجا شنیده‌اید زنی فیزیکدان، متخصص پلاسما یا دانشمند علوم طبیعی بوده باشد؟ چرا هیچ زنی بارتوک یا بتهوون نشده است؟