بریده‌هایی از کتاب عقده‌ی سیندرلا، ترس پنهان زنان از استقلال

غالبآ نگرانی شدید مادر در مورد «وضعیت روحی و جسمی» دختر، مانع از تلاش‌های او در جهت استقلال می‌شود.

آنان احساس نگرانی می‌کنند و نمی‌دانند چرا نمی‌توانند بپذیرند که دخترشان پا به جهانی گسترده‌تر بگذارد. در باطن خود نیت دخترشان را رد می‌کنند.

دختران غالبآ مشکلات خود را ناشی از پدران قدرتمند و سختگیر می‌دانند.

یکباره با اندوهی ژرف پی بردم پدرم چه نفوذی بر زندگی‌ام داشت. دریافتم اگر بخواهم تغییراتی در زندگی‌ام ایجاد کنم نباید به آنچه او می‌خواهد تن در دهم. باید کاری را که خودم می‌خواستم انجام می‌دادم

در وضعیتی که دختران می‌کوشند به راه و روش خود عمل کنند، پدران واکنش کین‌توزانه‌ای از خود نشان می‌دهند.

ممکن است پدری باشد که سعی کند تلاش‌های دخترش را با ایجاد احساس گناه در او عقیم سازد.

تا زمانی که پدر جلوتر از دخترش باشد، احساس ایمنی می‌کند و رابطه رفیقانه خواهد بود. اما وقتی دختر نشان می‌دهد که قصد پیشی دارد، مشکلات شروع می‌شود. ممکن است پدر رفتار خصمانه در پیش گیرد و از او انتقاد کند، «چون گل سرسبد بوده» و یا حتی بدتر از این، ممکن است با کج خلقی با او برخورد یا به خیال خودش دلسوزی کند.

چیزی جز کتاب برایم معنا نداشت و همواره سرم توی کتاب بود

بین دختر و پدر گاهی پیوندی خاص مثل دو رفیق ایجاد می‌شود. پدر به دخترش می‌گوید که چطور او را به یاد جوانی‌هایش می‌اندازد. دختر نیز تشویق می‌شود و با بلبل زبانی تأیید می‌کند و احساس ویژه‌ای به او دست می‌دهد.

نقاشی از اهالی میسوری که هر وقت مجبور بود نمایشگاهی از آثارش بر پا کند شاهد اُفت کارش می‌شد، در جریان مصاحبه‌ای به من گفت: «پدرم در خانه همه کاره بود و مادرم محصول ایده‌های او. وقتی خواسته‌های پدرم را انجام می‌داد، مورد مهر و محبت واقع می‌شد. پدرم برایش هدیه می‌خرید و از او حمایت و مراقبت می‌کرد ــ او ملکه‌ی پدرم بود. پدرم به تمام معنا از مادرم نگهداری می‌کرد و مادرم هم فقط به میل او رفتار می‌کرد. او کارهای خانه را سامان می‌داد، و پدرم همیشه با هدیه به خانه می‌آمد.» از او پرسیدم: «مادرت باهوش بود؟» خانم نقاش پاسخ داد: «نمی‌دانم. شاید یک روزی باهوش بوده، اما پس از ازدواج فکر کردن را کنار گذاشته بود.»

زندگی تا سن بلوغ اساسآ ساده است. درست در همین مرحله است که بحران روانی دخترهای امریکایی آغاز می‌شود.

دکتر جکلین در این باره می‌گوید: «همه‌ی ما با ناکامی و شکست روبرو شده‌ایم. مسئله این است: آیا مقاومت خواهیم کرد؟ و با جدیت خواهیم کوشید؟ یا با پرچم سفید در دست، تسلیم خواهیم شد؟ پاسخ دختران ــ که از نظر من غم‌انگیز است ــ همواره چنین بوده: آنها تسلیم می‌شوند.»

«زنان حس می‌کنند نمی‌توانند آن چیزهایی را که جامعه به آنها می‌آموزد، فراموش کنند. آنها معتقدند که زندگی‌شان را سرنوشت تعیین خواهد کرد. آنها هرگز به این نمی‌اندیشند که نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود».

آدمی وقتی به اندازه‌ی کافی در وضعیتی قرار گیرد که معتقد شود بر آن فائق نخواهدآمد، دیگر واکنشی از خود نشان نمی‌دهد. این پدیده را مارتین سلیگمن درماندگی آموخته شده نامیده است.

دختران همواره این نظر را تأیید می‌کنند که تنها با حمایت دیگران می‌توانند کاری انجام دهند. نهایتآ این تصور را تعمیم می‌دهند که در مقابله با موانع زندگی به تنهایی نمی‌توانند موفق شوند.

«استقلال از طریق فرایند آموختنِ این حقیقت به دست می‌آید که فرد می‌تواند خودش کاری انجام دهد، به توانایی‌های خود متکی باشد و به داوری خود اعتماد کند.»

گرایش والدین به از جا پریدن و کمک به دخترشان، بی‌آنکه واقعآ ضرورت داشته باشد، و یا عدم آموزش به آنان، بدین منظور که اشتباه را تجربه کنند و خود در صدد تصحیح آن برآیند (فرایندی که برای رشد اعتماد و افزایش عزت نفس آنان ضروری است). به خانم کوچولو کوچک‌ترین شانس و فرصتی برای اصلاح خود نمی‌دهند. او را از زمین بلند می‌کنند و گرد و خاک لباسش را می‌تکانند، و او باید مثل عروسک کوکی که به میل صاحبش می‌رقصد، رفتار کند. چرا کمک بیش از اندازه این چنین مخرب است؟

زنان در زمان کودکی به گونه‌ای تربیت می‌شوند که خود را ضعیف احساس می‌کنند ــ نمی‌توانند اندام‌های بدن خود را خوب به کار گیرند و از نظر روحی و جسمی از خود دفاع کنند.

خود را ضعیف احساس می‌کنند ــ نمی‌توانند اندام‌های بدن خود را خوب به کار گیرند و از نظر روحی و جسمی از خود دفاع کنند.

. با آنان چون پروانه‌های ظریفی رفتار می‌کردند که هر لحظه ممکن بود بال‌هایشان از حرکت باز مانَد.