بریده‌هایی از کتاب عقده‌ی سیندرلا، ترس پنهان زنان از استقلال

شاید جرأت کنیم زمان درازی در زندگی تنها باشیم، تنها درس بخوانیم، تنها کار و سفر کنیم و حتی درآمد خوبی هم داشته باشیم، اما در باطن خویش این احساس را داریم: این وضعیت گذراست. در افسانه‌ی دوران کودکی چنین آمده است: تو باید فقط تحمل کنی. روزی مردی خواهد آمد و تو را برای همیشه از ترس تنهایی و تنها ماندن نجات خواهد داد. (پسر، برعکس، می‌آموزد: هیچ کس تو را نجات نخواهد داد، تا زمانی که خود شخصآ اقدام کنی.)

زنان نیاموخته‌اند در برابر ترس بایستند و بر آن چیره شوند. ما را تشویق کرده‌اند در برابر هر آنچه ما را ترسانیده، واپس بنشینیم. از کودکی به ما آموختند فقط کاری را که امنیت خاطر و آرامش به دنبال دارد، انجام دهیم. آری، ما را نه برای آزادی، که برای وابستگی آموزش داده‌اند.

آزادی بهتر از امنیت خاطر است، زیرا امنیت خاطر انسان را فلج می‌کند.

اگر ما دیگر از آن وابستگی‌ها دفاع نکنیم، می‌توانیم این انرژی را در تلاش‌های مثبت به‌کار بندیم. به‌تدریج آزادتر می‌شویم، از ترس و وحشت کمتر رنج می‌بریم و از شدت بی‌توجهی به نفس خود می‌کاهیم. ترس و اضطراب زنانه که ما مدت‌های مدید با آن زندگی کرده‌ایم، محو می‌شود. از این‌رو ما از مردان کمتر خواهیم ترسید و به‌تبعِ آن از زن بودن خود.

اگر قرار باشد یک رابطه‌ی عشقی استمرار یابد، گوهر آن را حفظ احساس فردیت سالم تشکیل می‌دهد.

. او از «یک مفهوم جدید صمیمیت» سخن می‌گوید که معطوف است به «شناخت از خواسته‌ها و تمایلات ما و پذیرفتن مسئولیت برای انتخاب شیوه‌ی زندگی‌مان»

ما وظایف جدید خود را از صمیم قلب انجام نمی‌دهیم و با تمام وجود به‌پیش گام برنمی‌داریم، بلکه یک قدم نیز به عقب می‌رویم، زیرا اسیر شرایط محدود خود هستیم. در دنیای رقابت‌آمیز، بدون چشم‌پوشی از روش‌های قدیمی ــ روش‌های «زنانه» ی استفاده از پودر، ماتیک و ادوکلن ــ می‌کوشیم به اهداف خود نائل شویم. ما به مردها اجازه می‌دهیم در اتومبیل را برایمان باز کنند، یا سیگارمان را روشن کنند و با خود می‌گوییم: «چه اشکالی دارد؟» این خود عمل نیست که به ما لطمه می‌زند، بلکه احساسی که در ما به‌وجود می‌آورد زیان‌بار است ــ احساس اینکه «چقدر خوب است که یک مرد از ما حمایت می‌کند».