بریده‌هایی از کتاب پیام های ادبی، اجتماعی و تربیتی مولوی

عقل راه ناامیدی کی رود عشق باشد کان طریق بر سر رود لاابالی عشق باشد نی خرد عقل آن جوید کز آن سودی برد

هیچ برگی درنیفتد از درخت بی‌قضا و حکم آن سلطان بخت از دهان لقمه نشد سوی گلو تا نگوید لقمه را حق که اُدخَلوا

این‌که فردا این کنم یا آن کنم این دلیل اختیارست ای صنم

*** آن یکی خر داشت پالانش نبود چون‌که پالان یافت گرگ خر را درربود کوزه بودش آب نمی‌آمد به‌دست چون‌که آبی یافت، خود کوزه شکست

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

مشورت با نفس خویش اندر فعال هرچه گوید عکس آن باشد فعال

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

هر کسی را بحر کاری ساختند میل آن‌را در دلش انداختند کوزه‌گر گر کوزه‌ای بشکند چون بخواهد باز قائم کند کور را هر گام باشد ترس چاه با هزاران ترس می‌آید به راه

گرچه دیوار افکند سایه دراز بازگردد سوی او آن سایه باز این جهان کوه است و فعل ماندا سوی ما آید نداها را صدا

مشورت در کارها واجب بود تا پشیمانی در آخر کم شود گفت امت مشورت با کی کنیم ابنیا گفتند با عقل سلیم

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

گفت پیغمبر عداوت از خرد بهتر از مهری که از جاهل رسد

آینه دل صاف باید تا در او واشناسی صورت زشت از نکو

عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله

ای برادر تو همه اندیشه‌ای مابقی را استخوان و ریشه‌ای

گفت لیلی را خلیفه کان توی کز تو مجنون شد پریشان و غری ار دگر خوبان تو افزون نیستی گفت خامش چون تو مجنون نیستی

گرچه دیوار افکند سایه دراز بازگردد سوی او آن سایه باز این جهان کوه است و فعل ماندا سوی ما آید نداها را صدا

آینه دل صاف باید تا در او واشناسی صورت زشت از نکو

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.