بریده‌هایی از کتاب پیام های ادبی، اجتماعی و تربیتی مولوی

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید چه خبر داری ز ختم عمر او که بگردانی از او یکباره رو

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

مشورت با نفس خود گر می‌کنی هرچه گوید کن خلاف آن دنی

هر کسی را بحر کاری ساختند میل آن‌را در دلش انداختند

هر کسی از ظن خود شد یار من از درون من نجست اسرار من

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

چون قلم در دست غدّاری بود بی‌گمان متصور برداری بود چون سفیهان راست این کار و کیا لازم آمد یقتُلون‌الانبیا

گرچه دیوار افکند سایه دراز بازگردد سوی او آن سایه باز این جهان کوه است و فعل ماندا سوی ما آید نداها را صدا

عقل راه ناامیدی کی رود عشق باشد کان طریق بر سر رود لاابالی عشق باشد نی خرد عقل آن جوید کز آن سودی برد