بریده‌هایی از کتاب پیام های ادبی، اجتماعی و تربیتی مولوی

چون دهد قاضی به دل رشوت قرار کی شناسد ظالم از مظلوم زار

هیچ برگی درنیفتد از درخت بی‌قضا و حکم آن سلطان بخت از دهان لقمه نشد سوی گلو تا نگوید لقمه را حق که اُدخَلوا

مشورت در کارها واجب بود تا پشیمانی در آخر کم شود گفت امت مشورت با کی کنیم ابنیا گفتند با عقل سلیم

هیچ خطاطی نویسد خط به فن بهر عین خط نه بهر خواندن

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

هر که کامل‌تر بود او در هنر او به معنی بیش به صورت بیشتر

بشنو از نی چون حکایت می‌کند از جدایی‌ها شکایت می‌کند

بدگُهر را علم و فن آموختن دادن تیغ‌ست دست راهزن تیغ دادن در کف زنگی مست به که آید علم ناکس را به‌دست

بشنو از نی چون حکایت می‌کند از جدایی‌ها شکایت می‌کند *** نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست *** آن یکی خر داشت پالانش نبود چون‌که پالان یافت گرگ خر را درربود کوزه بودش آب نمی‌آمد به‌دست چون‌که آبی یافت، خود کوزه شکست *** بچه می‌لرزد از تیغ حجام مادر مشفق از این درد شادکام

این جهان دام است و دانه‌ش آرزو

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

پند گفتن با جهول خوابناک تخم افکندن بود در شوره خاک

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید چه خبر داری ز ختم عمر او که بگردانی از او یکباره رو

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

کآن جهان همچون نمک‌سار آمده‌ست هرچه آنجا رفت بی‌تلوین شده‌ست خاک را بین خلق رنگارنگ را می‌کند یک رنگ اندر گورها

علم و حکمت بهر راه و بی‌رهی‌ست چون همه ره باشد آن حکمت تهی‌ست

از حجامت کودکان گیرند زار که نمی‌دانند ایشان سرّ کار مرد خود زر می‌دهد حجّام را می‌نوازد نیش خوش‌آشام را نمی‌دود حمال زی بار گران می‌رباید بار را از دیگران جنگ حمّالان برای بار بین این چنین‌ست اجتهاد کار بین

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

مشورت در کارها واجب بود تا پشیمانی در آخر کم شود گفت امت مشورت با کی کنیم ابنیا گفتند با عقل سلیم