بریده‌هایی از کتاب پیام های ادبی، اجتماعی و تربیتی مولوی

این جهان دام است و دانه‌ش آرزو

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید چه خبر داری ز ختم عمر او که بگردانی از او یکباره رو

ای برادر تو همه اندیشه‌ای مابقی را استخوان و ریشه‌ای

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

پند گفتن با جهول خوابناک تخم افکندن بود در شوره خاک پاک حُمق و جهل نپذیرد ز فو تخم حکمت کم دهش ای پندگو

هر که با ناراستان همسنگ شد در کمی افتاد و عقلش دنگ شد

این جهان دام است و دانه‌ش آرزو در گریز از دام‌ها روی ار زو چون چنین رفتی بدیدی صد گشاد چون شدی در ضد آن دیدی قباد

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

آن یکی خر داشت پالانش نبود چون‌که پالان یافت گرگ خر را درربود کوزه بودش آب نمی‌آمد به‌دست چون‌که آبی یافت، خود کوزه شکست

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید